tag:blogger.com,1999:blog-30046019.post1913139764774613770..comments2024-02-19T12:41:08.687+02:00Comments on anagnostria: Τρεις μέρες στη Μόσχαanagnostriahttp://www.blogger.com/profile/01544585524637638740noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-30046019.post-81811295474293792292007-11-21T09:32:00.000+02:002007-11-21T09:32:00.000+02:00@drteddy Έχεις δίκαιο, αγαπητέ. Σίγουρα η τουριστι...@drteddy Έχεις δίκαιο, αγαπητέ. Σίγουρα η τουριστική Μόσχα δεν είναι η πιο πραγματική, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε τόπο. Πολύ περισσότερο με μια πόλη 12 εκατομμυρίων.<BR/>@ekt Θα δοκιμάσω εγώ, αγαπητή Ελένη. Αν δεν το έχουν σβήσει, θα μου το γράψουν. Δεν ήταν μια εκτενής παρουσίαση, γιατί συστήνω 3-4 βιβλία κάθε φορά.anagnostriahttps://www.blogger.com/profile/01544585524637638740noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30046019.post-33669345185845261262007-11-20T19:43:00.000+02:002007-11-20T19:43:00.000+02:00Aγαπητή φίλη Anagnostria,Σε ευχαριστώ καλή μου, πο...Aγαπητή φίλη Anagnostria,<BR/>Σε ευχαριστώ καλή μου, που νοιώθεις έτσι, αλλά δεν σου έκανα τιμή, τιμή δική μου είναι να επικοινωνώ μαζί σου και όπως σου έχω ξαναπεί μου αρέσει τόσο το blog σου που είναι το πρώτο που ανοίγω. Νομίζω πως παθαίνω κάτι σαν .."εθισμό", όταν δεν βρίσκω κάτι καινούργιο νοιώθω να μου λείπει κάτι.<BR/>Και τι να πω για την τιμή που μου έκανες εσύ να παρουσιάσεις το βιβλίο μου στο ραδιόφωνο. Με συγκίνησες και πάλι. Υπάρχει περίπτωση να το ακούσω και εγώ; Mπορώ να απευθυνθώ στο σταθμό να μου δώσουν αν το έχουν γράψει;<BR/>Με πολλή αγάπη<BR/>Ελένη ΕΚΤ<BR/>Υ.Γ Το κείμενο είχε τρομερά λάθη. Τώρα τα είδα, βλέπεις το έγραψα υπο καθεστώς συγκίνησης που μου έφεραν οι αναμνήσεις.<BR/>Ελένη ΕΚΤEKThttps://www.blogger.com/profile/06732241054790633076noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30046019.post-63649242574202884582007-11-20T14:45:00.000+02:002007-11-20T14:45:00.000+02:00Βρέθηκα κι εγώ εκεί, 4 χρόνια πριν, εντελώς απρογρ...Βρέθηκα κι εγώ εκεί, 4 χρόνια πριν, εντελώς απρογραμμάτιστα, συνοδεύοντας φίλο που δούλευε σε εταιρεία εξαγωγών. Συνοδός μας ένας...Κορεάτης 5ης γενιάς που ζούσε εκεί.<BR/>Η "ξενάγησή" του ξέφυγε από στα στενά πλαίσια μιας τουριστικής εκδρομής. Η πραγματική Ρωσία είναι πολύ διαφορετική από τα τουριστικά αξιοθέατα. Πολλή φτώχεια και υπερβολικός πλούτος. Τίποτε ενδιάμεσο.<BR/>Παντού αγοραίος έρωτας, ανιχνευτές μετάλλων (ακόμη και στο φημισμένο Γκόρκι Πάρκ) και μια διάχυτη φοβία. Η εγκληματικότητα στα ύψη, αποτέλεσμα της διαφθοράς των αρχών...<BR/>Κάτι διαφορετικό, απ' όλα τα μέρη στην "πολιτισμένη" Ευρώπη που βρέθηκα κατά καιρούς...Thodorishttps://www.blogger.com/profile/01728875588710329386noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30046019.post-66580941228726901742007-11-20T13:57:00.000+02:002007-11-20T13:57:00.000+02:00Αγαπητή Ελένη, μεγάλη τιμή στο μπλογκ μου να γράψε...Αγαπητή Ελένη, μεγάλη τιμή στο μπλογκ μου να γράψεις αυτό το ωραίο κείμενο που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον δικό σου ποστ. Η σημερινή Μόσχα πολύ απέχει από τη αυτή που είδες εσύ. Νομίζω αξίζει να ξαναπάς. Το ταξίδι μας περιλάμβαμε και την Αγία Πετρούπολη, δεν έγραψα όμως γι' αυτή, γιατί την είχα ξαναδεί και είχα γράψει (προ-μπλογκ). Όσο για τη μεγάλη ρωσική λογοτεχνία, αυτή την έχω συνδεδεμένη πιο πολύ με την Πετρούπολη παρά με τη Μόσχα, γι' αυτό δεν έκανα καμία αναφορά.<BR/>Υ.Γ. Σήμερα παρουσίασα από ραδιοφώνου το βιβλίο σου "Οι θεοί πέθαναν στη Ρώμη".anagnostriahttps://www.blogger.com/profile/01544585524637638740noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-30046019.post-64065449708193297522007-11-20T12:17:00.000+02:002007-11-20T12:17:00.000+02:00Η Μόσχα που θυμάμαιΑγαπητή Αnagnostria,Η τελευταί...Η Μόσχα που θυμάμαι<BR/><BR/>Αγαπητή Αnagnostria,<BR/><BR/>Η τελευταία ανάρτηση σου μου έφερε στο νου τις δικές μου εντυπώσεις από τη Μόσχα. <BR/>Βρέθηκα εκεί πριν 14 χρόνια, το Φεβρουάριο του 1993. Η επίσκεψη μου δεν είχε τουριστικό χαρακτήρα. Μετείχα σε μια αντιπροσωπεία που σκοπό είχε τη ρύθμιση χρεών της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης προς το Ελληνικό Δημόσιο και ελληνικές επιχειρήσεις.<BR/>Μέχρι τότε τα αισθήματα και οι γνώσεις μου για τη χώρα ήταν ανάλογες με τις δικές σου. Πετώντας με το αεροπλάνο πάνω από τις χιονισμένες πεδιάδες της Ουκρανίας, είχα μια πρώτη γεύση της απομόνωσης, τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, της χώρας. Για ώρα δεν βλέπαμε παρά χιονισμένες εκτάσεις που διέκοπταν που και που συστάδες μαύρων δέντρων. Δεν είδα ποτάμια, ούτε λιβάδια με στάρι ή ηλιοτρόπια που φαντάζομαι θα δημιουργούσαν μια διαφορετική εικόνα από αυτή της θλίψης και της παγωνιάς .Το τοπίο ήταν σκοτεινό και παγωμένο σαν την όψη των ανθρώπων που μας υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο.<BR/>Μείναμε μια εβδομάδα και τη Μόσχα δεν την είδα. Κάθε πρωί ξεκινούσαμε από το ξενοδοχείο για τις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες για να συζητήσουμε και να διαπραγματευτούμε. Οι άνθρωποι που συναντούσαμε δεν έμοιαζαν ενθουσιασμένοι με την επίσκεψή μας. Όχι, ότι μας φέρονταν με αγένεια ή αφιλόξενα, κάθε άλλο, ήταν όμως δύσπιστοι . Οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρούσαν καθόλου. Πίναμε το ένα φλιτζάνι τσάι μετά το άλλο για να ζεσταθούμε, ιδίως τα απογεύματα που έκλεινε το καλοριφέρ στις δημόσιες υπηρεσίες, για λόγους οικονομίας και παζαρεύαμε με βήμα σημειωτόν. Η Τράπεζά μου θα τους έδινε ένα νέο δάνειο για να εξοφλήσουν τις παλιές υποχρεώσεις του με αυτό. Κάποια στιγμή ένας βαρύς δικηγόρος, θύμιζε κάπως το Μπρέζνιεφ, μου είπε ορθά κοφτά, « Δεν μπορώ να δεχθώ αυτούς τους όρους ( όρους τυπικούς που μπαίνουν σε κάθε διεθνές δάνειο ) γιατί δεν ξέρω αν θα μπορούμε να σας εξοφλήσουμε..» και συνέχισε « Εσείς οι δυτικοί μας δίνετε τα δάνεια γιατί θέλετε να μας κρατήσετε μέσα στη Ρωσία, δε θέλετε να σας φορτωθούμε στις χώρες σας..» Τι απαντάς; Τίποτε δέχεσαι και υποχωρείς, βγάζεις τους όρους που τρομάζουν και ενοχλούν, ξέρεις ότι έχει δίκιο και ελπίζεις ότι δεν έκανες λάθος και ότι η ρύθμιση είναι τελικά προς όφελός όλων. Αυτό άλλως τε γίνεται φανερό από την ανακούφιση που διαβάζω όχι μόνο στο πρόσωπο του συνομιλητή μου, αλλά και των μελών της αντιπροσωπείας μας. Σου θυμίζουν μήπως τίποτε αυτά που γράφω.. <BR/><BR/>Τέλος πάντων ξεκίνησα να σου γράψω τις εντυπώσεις μου από τη Μόσχα που δεν είδα. Είδα μόνο τα σταλινιογοτθικά κτίρια που στέγαζαν τις δημόσιες υπηρεσίες, περπάτησα στο Αρμπάτ,( καμιά σχέση με το βιβλίο), είδα παγωμένους ανθρώπους να πουλούν ότι μπορείς να φανταστείς για να εξασφαλίσουν λίγα δολάρια, το περιπόθητο νόμισμα των συναλλαγών.. Ακόμα θυμάμαι ένα άντρα με ένα λιωμένο παλτό που κούμπωνε με παραμάνες να πουλά ένα κουταβάκι που κρατούσε στην αγκαλιά του, για να ζεσταθούν και οι δύο φαντάζομαι και μια γριά που όταν αγόρασα μια «ματριόσκα» φίλησε πριν εξαφανίσει στην τσέπη της γρήγορα γρήγορα τα λίγα δολάρια που πλήρωσα .. <BR/>Το ξενοδοχείο μας ήταν υπερπολυτελές με πλούσιο μπουφέ τα πρωινά, στην είσοδο του όμως πλήθος αντρών περίμενε να τους μισθώσει κάποιος τουρίστας. Μου είπαν πως ήταν πρώην αξιωματικοί του στρατού που είχαν αυτοκίνητα και τώρα που ήταν άνεργοι τα χρησιμοποιούσαν για τα ταξί, δεν ξέρω κατά πόσο είναι αλήθεια. Στο lobby γυναίκες νέες και ωραίες περίμεναν και αυτές να μισθωθούν. <BR/>Πήγαμε στην Ελληνική Πρεσβεία, ένα από τα λίγα κτίρια που γλύτωσε από τη πυρκαγιά της Μόσχας του 1810 . Εκεί μας είπαν γυρίστηκε η σκηνή του χορού στο « Πόλεμος και Ειρήνη» του Χόλυγουντ με την Ωντρευ Χέμπορν και τον Μελ Φερρέρ. Την έχεις δει την ταινία αυτή; Εγώ προτιμώ την σειρά του BBC με τον Αnthony Hopkins και τη Ρωσική εκδοχή, δεν θυμάμαι τα ονόματα των ηθοποιών. <BR/>Ο Τολστόι είναι από τις μεγάλες αγάπες μου και ένοιωθα κατά κάποιο τρόπο την παρουσία του, ίσως να ήταν και το χιόνι ίσως ήταν το τσάι που πίναμε, ίσως να ήταν η γυναίκα με το κουρασμένο πρόσωπο και σώμα που μπήκε στα κλεφτά, ένα βράδι περασμένα μεσάνυχτα στο ασανσέρ του ξενοδοχείου μαζί μου. ΄Εβλεπες πως δεν ήταν ένοικος του ξενοδοχείου, στο πρόσωπό της διάβαζες την απελπισία, την κούραση, την εγκατάλειψη. .. .Να την έλεγαν, Ναταλία, Κάτια, ΄Αννα; Της χαμογέλασα, το μόνο που μπορούσα να κάνω, ξαφνιάστηκε και ύστερα από ένα δισταγμό χαμογέλασε και αυτή την ώρα που έβγαινε από το ασανσέρ για να πάει εκεί που ίσως κάποιος περίμενε. <BR/>Δεν είδα παρά εξωτερικά τον ΄Αγιο Βασίλειο και το τείχος του Κρεμλίνου, θυμάμαι όμως τους ζητιάνους, νέους τους πιο πολλούς, που έτρεχαν στους τουρίστες και τις ταμπέλες του Mc Donald’s και του Dior στους γύρω δρόμους, ούτε θυμάμαι πως τους έλεγαν.. <BR/>Δεν πήγα σε μοναστήρια και μουσεία, ούτε στα Μπολσόι και ας είχαμε βγάλει εισιτήρια, οι διαπραγματεύσεις κράτησαν ως το πρωί της βραδιάς εκείνης.<BR/>΄Εφυγα από τη Μόσχα με τη καρδιά βαριά, ίσως θα πρέπει να ξαναπάω να δω αυτά που δεν είδα τότε και ίσως να δω την ελπίδα να ξανανθίζει και να ξεχάσω τις εντυπώσεις του Φεβρουαρίου του ΄93..<BR/><BR/>ΕΚΤ ΕλένηEKThttps://www.blogger.com/profile/06732241054790633076noreply@blogger.com