Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 18, 2009

Ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ακόμα

Το σημερινό μου ποστ δεν αναφέρεται σε κανένα γνωστό βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ακόμη. Θα σας αφηγηθώ την ιστορία μιας ζωής που μοιάζει με μυθιστόρημα, μα είναι ό,τι πιο αληθινό μπορεί να υπάρχει. Σήμερα, αυτή η ιστορία μου χάρισε μερικές από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
Σήμερα το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο: "Κυρία, είστε η πρώτη που θέλω να το πω:Με κάλεσαν να πάω αναπληρώτρια σε Γυμνάσιο!". Η φωνή ήταν πολύ συγκινημένη, αλλά και τα δικά μου μάτια είχαν βουρκώσει. Ήταν η φωνή μιας παλιάς μου μαθήτριας από τα χρόνια που δίδαξα στο Εσπερινό Γυμνάσιο. Μιας μαθήτριας την ιστορία της οποίας (με την άδειά της) αξίζει να καταγράψω.
Δεν θα αναφέρω το πραγματικό της όνομα. Ας την πούμε Μαρία. Όταν ήταν δύο χρονών, οι γονείς της χωρίζουν και την εγκαταλείπουν Την αναλαμβάνει μια γιαγιά. Καταλήγει σε ορφανοτροφείο και από εκεί σε θετή οικογένεια. Από τα 12 και μετά μένει έξι μήνες με τον πατέρα και τη μητριά, όταν εκείνη γεννούσε και τη χρειαζόταν, κι έξι μήνες με τη γιαγιά. Στα 17 εγκαταλέιπει και σπίτι και σχολείο και ζει μόνη της. Αποκτά ένα παιδί ανύπαντρη και το δίνει για υιοθεσία. Στα 22 παντρεύεται και αποκτά άλλα τέσσερα παιδιά. Μετά από 7 χρόνια γάμου ο άντρας της την εγκαταλείπει και φεύγει στο εξωτερικό, ενώ τα παιδιά της ήταν 1, 3, 5 και 6 χρόνων. Αφάνταστες οικονομικές δυσκολίες, χρέη. Μια μικρή οικονομική βοήθεια από το Γραφείο Ευημερίας, ένα παλιό σπίτι που της παραχώρησε ο Δήμος της πόλης, κάπως βοήθησαν. Κάνει δουλειές του ποδαριού. Φορτώνει ένα αυτοκίνητο με κάλτσες, εσώρουχα, κ.λπ. και γυρίζει τα παζαράκια για να συμπληρώσει το ασήμαντο βοήθημα. Ηθικός συμπαραστάτης, αποκούμπι, μόνο η ηλικιωμένη γιαγιά. Όταν η γιαγιά πεθαίνει, νιώθει τον κόσμο να χάνεται. Βυθίζεται στην κατάθλιψη, χρειάζεται ψυχολογική στήριξη για να συνέλθει.
Σαν μια διέξοδο από την κατάθλιψη αποφασίζει στα 38 της χρόνια να τελειώσει το σχολείο φοιτώντας στο Εσπερινό Γυμνάσιο, όπου και τη γνώρισα. Ο περίγυρος την αποτρέπει: "Τι τα θέλεις τα γράμματα σε τέτοια ηλικία;" Η ίδια όμως επιμένει. Κι εκεί γίνεται το θαύμα. Η γνώση τη μαγνητίζει. "Όταν κάναμε τον Επιτάφιο και διαβάζαμε το αρχαίο κείμενο για μετάφραση, μου άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να βρω κι άλλα κείμενα να διαβάσω. Όταν κάναμε τον Οιδίποδα στα αρχαία και σε μετάφραση έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλες τραγωδίες και ήθελα να τις μάθω, να τις διαβάσω. Έλεγα, δεν είναι δυνατό να υπάρχουν αυτά τα πράγματα κι εγώ να μην τα ξέρω", λέει η ίδια.
Γνώρισα αυτή τη δίψα της για μάθηση τα δυο χρόνια της φοίτησής της στο Νυχτερινό Γυμνάσιο. Μιλούσαμε, μου είπε κάποια πράγματα από την ταραγμένη της ζωή. Τα περισσότερα τα έμαθα αργότερα. Διάβαζε όπου μπορούσε. Διάβαζε στα παζαράκια ("Το βιβλίο των Λατινικών κιτρίνισε στον ήλιο", λέει πάλι η ίδια) κι άφηνε το βιβλίο μόνο για να εξυπηρετήσει κάποιον πελάτη. Κάποτε τα βράδια, θυμάμαι, έφερνε στο σχολείο και τη μικρή της κόρη που ήταν τότε στην πρώτη Δημοτικού. Δεν έλειψε ούτε ένα βράδυ, δεν είχε καμιά απουσία και πήρε το απολυτήριό της με άριστα.
Μα το μικρόβιο της δίψας για μάθηση την είχε κυριέψει για καλά. "Θέλω να συνεχίσω", μου είπε, "θέλω να σπουδάσω φιλολογία, θα τα καταφέρω όμως;" Την ενθάρρυνα. Δίνει εισαγωγικές, περνάει στην Κομοτηνή. Πάει εκεί μόνο στις εξεταστικές περιόδους, τον υπόλοιπο χρόνο γυρίζει στην Κύπρο, εργάζεται, να εξασφαλίσει χρήματα για την επόμενη εξεταστική, ν' αφήσει και στα παιδιά της. Τα βιβλία πάντα μαζί της. Διατηρήσαμε επαφή όλα τα χρόνια, μιλούσαμε για τα μαθήματα, για ποίηση, για λογοτεχνία. Όταν πήγαινε να απογοητευτεί και να λυγίσει της θύμιζα τον στίχο του Καβάφη από το "Πρώτο σκαλί": "Κι εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι", κάτι που ως τώρα αποτελεί ένα συνθηματικό λόγο μεταξύ μας.
Δάκρυσα μαζί της την ημέρα που μου τηλεφώνησε για να μου πει πως πήρε το πτυχίο της. Ξαναδακρύσαμε σήμερα που πήρε τον πρώτη της διορισμό. Με ευχαρίστησε. Αλλά, όπως είπα και στην ίδια, εγώ πρέπει να την ευχαριστήσω. Και μια περίπτωση σαν της Μαρίας να τύχει σ' ένα δάσκαλο, νομίζω πως είναι αρκετή για να δικαιώσει πλήως την επαγγελαμτική του επιλογή.
Καλή σταδιοδρομία, Μαρία.

15 σχόλια:

  1. Η ζωή είναι ένας κύκλος; αποτελείται από επιλογές μας; Όχι πάντα,
    να την φωτίζει η σκέψη της, να την σκεπάζει η ελπίδα.

    Μπράβο της.! Είναι φανερό ότι το βιβλίο δεν πρέπει να γραφτεί ακόμα διότι ακόμα λείπουν πολλά. Μια τέτοια γυναίκα πρέπει να την παρακολουθήσεις από κοντά καθότι καμία φαντασία συγγραφέα δεν μπορεί να επινοήσει τα επόμενα βήματα της. Καλή της συνέχεια..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χίλια μπράβο αξίζουν στην αξιέπαινη αυτή μαθήτρια που δεν το έβαλε κάτω και ελπίζω να γίνει καταπληκτική δασκάλα με τη σειρά της, άλλωστε η πορεία της είναι ένα μεγάλο μάθημα επιμονής κι αγάπης από μόνη της, και φυσικά χαίρομαι για την υπέροχη δασκάλα που αξιώθηκε να έχει τέτοια μαθήτρια και να της σταθεί ως όφειλε: πραγματική δασκάλα, δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συγκινητικό. Μπράβο και στις δυο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @nkarakasis, scalidi, L Σας ευχαριστώ όλους για την επίσκεψη και τα σχόλιά σας. Πόσο θα 'θελα την ιστορία αυτή να τη διάβαζαν τα παιδιά που τα έχουν όλα κι όμως αντικρίζουν με τόση αδιαφορία τη μάθηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα βοηθούσε να διδάσκονταν τα παιδιά μέσα από τέτοια κείμενα, που τους μιλάνε για τον κόσμο τους, για το σήμερα, για την πραγματικότητα. Το εκπαιδευτικό σύστημα (στην Ελλάδα) έχει μείνει πολύυυυ πίσω στη διαφώτιση των παιδιών.

      Όσο για τη μάθηση καλή μου Κυρία (με κεφαλαίο), δεν αδιαφορούν τα παιδιά, σε διαβεβαιώ, όταν έχουν γύρω τους ενήλικες που συνεχίζουν να μαθαίνουν, όσα κι αν πιστεύουμε πως ξέρουμε.

      Πολύ θα ήθελα να διαβάσω και να χαρίσω, να προτείνω και να "διδάξω" ένα τέτοιο βιβλίο. Να το αναμένουμε; :)

      Σ' ευχαριστούμε που φωτίζεις το δρόμο μας!

      Διαγραφή
    2. Σήμερα έχω την μεγάλη τύχη να μου κάνει μάθημα και ο κάθε της τρόπος είναι πολύ ξεχωριστός.Αλλά εκτός από αυτό το χαμόγελό της βυθίζει όλα τα προβλήματα και δεν είναι αυτή που θα κάτσει να κλαίει τη μοίρα της αντίθετα, είναι ένας πολύ πρόσχαρος άνθρωπος.Μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι ανθρώποι....

      Διαγραφή
  5. Οι επιλογες μας ειναι που μας κανουν αυτο που ειμαστε.Χαιρομαι και ειμαι υπερηφανη που υπαρχουν ανθρωποι και ειδικα με τοσες υποχρεωσεις που κανουν αυτες τις επιλογες και δειχνουν τοση δυναμη και θαρρος,απεναντι στα παιδια τους ,απενατι στον κοσμο και ειδικα απενατι στον εαυτο τους.Τα συγχαρητηρια μου στην μαθητρια που μας εκανε περηφανους και καλη αρχη της ευχομαι στην καινουρια της ζωη... !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @despoina Αν είσαι αυτή που νομίζω, θερμά συγχαρητήρια για τη μητέρα σου. Εύχομαι το παράδειγμά της να είναι φάρος για σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άνθρωποι σαν τη Μαρία, είναι φωτεινά παραδείγματα για όλους μας.
    Συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία της, μπράβο και μόνο χαρές να της δίνει η ζωή στο εξής! Μπράβο και σε εσένα που τη στήριξες τόσο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μια ιστορία τόσο συγκινητική που αν τη διάβαζα σε βιβλίο θα έλεγα πως είναι‘μελό‘, όμως είναι αληθινή και για αυτό πρέπει να ακουστεί και να γίνει γνωστή, να φωτιστούμε όλοι από το παράδειγμά της γυναίκας αυτής, ιδίως κάποιοι που με τη πρώτη δυσκολία τα βάζουμε κάτω, και χάνουμε τον εαυτό μας και τη ζωή με την αυτολύπηση.
    ΄Εχω η γνώμη πως στη ζωή μας, ανεξάρτητα από τις συγκυρίες που παίζουν και αυτές κάποιο ρόλο μέχρι ένα σημείο, εμείς είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Και η γυναίκα αυτή είχε τη δύναμη να πάρει τις σωστές αποφάσεις όταν της παρουσιάστηκε η ευκαιρία. ΄Ηταν θέμα τύχης που σε γνώρισε, αλλά από εκεί και πέρα πιστεύω πως λειτούργησαν αποφασιστικά οι επιλογές, η δική σου να ξεχωρίσεις αυτό το παιδί και να καταλάβεις τη δίψα του, την ανάγκη του για γνώση και να το βοηθήσεις δείχνοντας του δρόμο, αλλά και η δική της επιλογή να ξεπεράσει τα εμπόδια, της ηλίκας, της οικογενειακής κατάστασης και της ανέχειας και να προχωρήσει το δύσκολο δρόμο.
    Της αξίζει δάφνινος στέφανος, και συ όμως φίλη μου,σωστά νιώθεις δικαιωμένη ως εκπαιδευτικός που αντιλήφθηκες τις δυνατότητες της και τη βοήθησες να γίνει αυτό που έγινε. Μπράβο και στις δύο σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος4:24 μ.μ.

    Απλά υπέροχο! Μόλις ορκίστηκα κι εγώ του ίδιου επαγγέλματος με παρόμοιες δυσκολίες. Είναι πολύ όμορφο ν ανταμείβονται οι κόποι σου και να υπάρχουν άνθρωποι που να σε στηρίζουν και ν αναγνωρίζουν την αξία τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @meta, eleni tsamadou, Κατερίνα Ευχαριστώ όλους για την ανταπόκρισή σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κίκα μου αυτές τις μέρες απασχολημένη με τα δικά μου άργησα να μπω στον κόσμο των μπλοκ, αλλά η επίσκεψή μου τελικά με αντέμιψε. Ακόμα δεν μπορώ να στεγνώσω τα δάκρυά μου. Συνταρακτική ιστορία. Εγώ ξέρω πως τις καλύτερες ιστορίες τις γράφει η ζωή και όχι τα μυθιστορήματα. Τουλάχιστον τα δικά του μυθιστορήματα δεν είναι δική μου επινόηση, με καθοδηγά η ζωή.
    Η ιστορία της Μαρίας πρέπει να γραφτεί γιατί δίνει μια αισιοδοξία, ξεπερνά το μαύρο τοίχο που συχνά ορθώνεται μπροστά μας και μας φράζει το πέρασμά μας στη ζωή. Κατάφερε και άντλησε όλη τη δύναμη που ο κάθ' ένας κρύβει μέσα του και βγήκε μπροστάρης. Όμως ποτέ αυτό δεν πετυχαίνει αν δε βρεθεί ένα στήριγμα, μια ενθάρριση, ένας γλυκός λόγος. Και στην περίπτωσή της Μαρίας βρέθηκε, και είναι προς τιμή αυτής που τον πρόσφερε!
    Εύχομαι αυτή τη δύναμη να μπορέσει να τη μεταλαμπαδέψει και στους μαθητές της. Ας είναι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιόλα μου, σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και τα σχόλιά σου. Ίσως κάποια μέρα γνωριστείτε με τη "Μαρία". Θα έχεις άφθονο υλικό για ένα καινούριο μυθιστόρημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανάσες στην ζοφερότητά μας.Παράδειγμα.Μπράβο και στις δυο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή