ΤΥΠΩΘΗΤΩ

Τι ωραία στιγμή όταν επιτέλους έχεις τελειώσει το γράψιμο, έχεις τελειώσει την έρευνα (αν είχες έρευνα), έχεις ελέγξει και ξαναελέγξει το κείμενο, έχεις προβληματιστεί για μια λέξη (άραγε να βάλω προσκομίζει ή προσπορίζει), για μια λεπτομέρεια της γραφής, εδώ άραγε θέλει κόμμα ή όχι, να γράψω με κεφαλαίο ή μικρό το "Τέχνη" και τελικά, αφού το δεις και το ξαναδείς, αφού κάτσεις δίπλα από το σελιδωτή για ώρες, τελικά το παίρνεις απόφαση και λες: Τυπωθήτω. Ό,τι έγινε έγινε, από σένα τελείωσε η δουλειά, τα υπόλοιπα είναι του τυπογραφείου, θα δεις πλέον το "πόνημά" σου τελειωμένο σαν ένα νεογέννητο παιδί. Θα χαρείς βέβαια, αλλά η χαρά εκείνη δεν συγκρίνεται με την ανακούφιση, το ξαλάφρωμα, τη χαρά της ώρας του "τυπωθήτω". Γυρίζεις στο σπίτι σαν το μαθητή που έδωσε το τελευταίο μάθημα των εξετάσεων και μπρος του ανοίγεται το καλοκαίρι, και μπρος του είναι όλα τα σχέδια που έκανε όσο διάβαζε και έλεγε"όταν τελειώσουν οι εξετάσεις..." και οι εξετάσεις τελείωσαν και τώρα δεν ξέρει τι να πρωτοκάνει απ' όσα σχεδίαζε και συχνά δεν κάνει τίποτα. Ξεκούραση. Θα το βγάλεις για λίγο απ' το μυαλό σου ως την ώρα που κάτι άλλο θ' αρχίσει να γεννιέται, στη σκέψη πρώτα, στο χαρτί (χαρτί;) μετά και το βάσανο θ' αρχίσει και πάλι. Για την ώρα όμως ας μείνω μόνο με τη σημερινή χαρά του "τυπωθήτω".