Κυριακή, Νοεμβρίου 28, 2021

Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν


 Μπέτυ Σμιθ
Ένα  δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν
γράμματα, 1994
Μετ. Στέλλα Βουρδούμπα
(Πρώτη έκδοση, 1943)
Ποτέ δεν φαντάστηκα πως  θα με κρατούσε ξάγρυπνη ένα βιβλίο που πρωτοδιάβασα πάνω από...εξήντα χρόνια πριν. Τότε που πρωτογνώριζα τη μαγεία της λογοτεχνίας, τότε που ξεμπέρδευα γρήγορα-γρήγορα με τα σχολικά μαθήματα, για να μπορέσω να βυθιστώ σ' έναν άλλο κόσμο, τότε που ταυτιζόμουν με κάθε νεαρή μυθιστορηματική ηρωίδα. Πότε με την Τζέην Έιρ, πότε με την Τόνυ Χούμπερτ (Αύριο όλα θα πάνε καλύτερα) κι άλλοτε με τις ηρωίδες της Πηνελόπης Δέλτα. Ηρωίδες που για μένα ήταν υπαρκτά πρόσωπα κι όχι λογοτεχνικές δημιουργίες. Κι όμως συνέβη. Ξαναγοητεύτηκα με το απλό ύφος της Μπέτυ Σμιθ, ξανάζησα στο Μπρούκλιν των αρχών του 20ου αι.
 Πάνε τόσες δεκαετίες από τότε που πρωτοδιάβασα το τρυφερό αυτό βιβλίο κι όμως είναι σκηνές που δεν έφυγαν ποτέ από τη μνήμη. Θυμάμαι την ταπείνωση της μικρής Φράνσι από τις κοροϊδίες των άλλων παιδιών, θυμάμαι ότι κάθε βράδυ, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, η μητέρα της Φράνσι και του Νήλυ επέμενε να διαβάζουν μια σελίδα από τον Σαίξπηρ και μια από την Αγία Γραφή (κι ας μην καταλάβαιναν τι σήμαιναν), θυμάμαι τον ωραίο, εύθυμο πατέρα, τον Τζόνη, που πέθανε τόσο νέος, θυμάμαι την απογοήτευση της Φράνσι από τη διάψευση του πρώτου εφηβικού της έρωτα. Η φράση της αμόρφωτης, αλλά σοφής μητέρας της "θα ξαναγίνεις ευτυχισμένη αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ", μένει καρφωμένη στη μνήμη μου.
Ο Τζόνη Νόλαν, ιρλανδικής καταγωγής και η Κέιτι, αυστριακής καταγωγής, δεύτερη γενιά μεταναστών, γνωρίζονται το 1901 και παντρεύονται. Πολύ σύντομα αποκτούν δυο παιδιά. Ο Τζόνη δουλεύει ευκαιριακά ως σερβιτόρος και τραγουδιστής, η μητέρα καθαρίζει σπίτια. Συνθήκες αφάνταστης φτώχειας που γίνονται ακόμα χειρότερες όταν ο πατέρας πεθαίνει νεότατος. Κι όμως μέσα σ' αυτές τις συνθήκες λειτουργούν αρχές, απολαμβάνουν τις μικρές χαρές κι ονειρεύονται. Ακλόνητη η πεποίθηση της Κέιτι ότι τα παιδιά πρέπει να μορφωθούν, η μόρφωση είναι το μόνο μέσο για μια καλύτερη ζωή. Η Φράνσι λατρεύει το διάβασμα. Οι πιο ευτυχισμένες της ώρες είναι όταν, καθισμένη στην πίσω μικρή βεράντα, αχόρταγα διαβάζει βιβλία που δανείζεται από τη βιβλιοθήκη. Διαβάζει κι ονειρεύεται.
Πλήθος άλλα πρόσωπα διαδραματίζουν μικρό ή μεγαλύτερο ρόλο στο βιβλίο: Οι αδελφές της Κέιτι, δάσκαλοι των παιδιών, πρόσωπα της γειτονιάς, καλοί και κακοί χαρακτήρες. Οι απίστευτες λεπτομέρειες των περιγραφών, οι διάλογοι, το πλήθος των προσώπων δεν σε κουράζει. Ίσα-ίσα που σε μεταφέρουν με τόση αληθοφάνεια σ' εκείνο τον μακρινό κόσμο των αρχών του αιώνα. Η απλότητα του ύφους, η αθωότητα, η καλοσύνη, ο αγώνας για τη ζωή και το μέλλον, κυριαρχούν. Ξαναδιαβάζοντάς το δεν ταξίδεψα μόνο στο Μπρούκλιν των αρχών του 20ου αι. Ξανάζησα και τη δική μου παιδική και εφηβική ηλικία. Ένα κόσμο επίσης δύσκολων συνθηκών ζωής, αλλά κι ένα κόσμο αθωότητας και ονείρων.
Η απλότητα του ύφους, η αθωότητα και η καλοσύνη κυριαρχούν. Όχι άδικα το βιβλίο αυτό, γραμμένο το 1943, εξακολουθεί να γοητεύει και σήμερα. Έγινε κινηματογραφική ταινία (1945), θεατρικό έργο και μιούζικαλ στο Μπρόντγουαιη (1951), γνώρισε πολλές ελληνικές εκδόσεις.
Ξαναδιαβάζοντάς το τώρα σ' αυτή την ηλικία, ξαναζώ την εφηβεία και τα όνειρά μου. Αναλογίζομαι πόσο τυχερή στάθηκε η δική μου γενιά που, που παρ' όλες τις δύσκολες συνθήκες της τότε εποχής, τράφηκε πνευματικά με τέτοια αριστουργήματα. Και πραγματικά λυπάμαι για όσους δεν γνώρισαν ποτέ την απόλαυση της καλής λογοτεχνίας.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 19, 2021

Διδασκαλικά μιας άλλης εποχής

 


Παύλου Ιωαννίδη

Διδασκαλικά μιας άλλης εποχής

Εκδ. Εν Τύποις

Λευκωσία, 2021

Ο Παύλος Ιωαννίδης που υπηρέτησε ως δάσκαλος, διευθυντής, επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης, εξέδωσε πρόσφατα, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο την ήδη πλουσιότατη εργογραφία του, ακόμα ένα βιβλίο. Είναι μια ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη, ευχάριστη καταγραφή: «Διδασκαλικά μιας άλλης εποχής». Τόσο οι σημερινοί μαθητές όσο και οι δάσκαλοι στην πλειονότητά τους δεν μπορούν να διανοηθούν πώς ήταν η σχολική ζωή, τα μαθήματα, κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονταν, πώς ζούσαν, πόσο αμείβονταν οι δάσκαλοι, προπάντων στην εποχή της Αγγλοκρατίας.

Το βιβλίο του Παύλου Ιωαννίδη δεν είναι μελέτη. Είναι απλώς καταγραφή εμπειριών και αναμνήσεων δασκάλων που προέρχονται από αφηγήσεις, όπως για παράδειγμα η αφήγηση του 94χρονου (το 2006) Δημοσθένη Μηλιώτη, ή από βιβλία, ή που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα έντυπα και βιβλία, όπως το βιβλίο του Αντρέα Χριστοδουλίδη, «Κύκλος ζωής» (2003) κ.ά.

Όλες αυτές οι ιστορίες ταξινομήθηκαν από τον συγγραφέα σε δεκαέξι ομάδες: Αναμνήσεις δασκάλων, Φοιτητές στο Διδασκαλικό Κολλέγιο,, Ο επιθεωρητής στο έργο του, Αξιωματούχοι του Γραφείου Παιδείας, Επιθεωρητές Γενικών και Ειδικών Μαθημάτων, Μεταθέσεις-Μετακινήσεις δασκάλων, Φαιδρά, Από τη διδασκαλία στην τάξη, Βαθμοθηρία οι δάσκαλοι-Φόβητρο οι επιθεωρητές, Δάσκαλοι φιλοξενούν επιθεωρητές, Δάσκαλοι και γονείς, Ευθύνες στους μαθητές, Τιμωρίες μαθητών, Οι εξετάσεις.

Αφάνταστες οι δυσκολίες διακίνησης που γινόταν συχνά με  ζώα και σπάνια με ποδήλατο, χωριά φτωχά, σχολεία μονοδιδάσκαλα ή διδιδάσκαλα, μισθοί πείνας (ίσως όμως καλοί σε σχέση με το γενικότερο βιοτικό επίπεδο της εποχής), μαθητές ξυπόλυτοι κ.λπ. Αυτά βέβαια επί Αγγλοκρατίας. Οι συνθήκες σιγά- σιγά βελτιώνονταν.

Κάτι αξιοσημείωτο, που εγώ τουλάχιστον άκουσα και από αφηγήσεις των γονιών μου, ήταν οι τελικές εξετάσεις των μαθητών του δημοτικού που θα έκριναν αν αυτοί ήταν ικανοί να αποφοιτήσουν. Και ταυτόχρονα, βέβαια, κρινόταν και η αποτελεσματικότητα του δασκάλου! Στο τέλος του χρόνου δηλαδή,  στην παρουσία γονιών, των «Αρχών» του χωριού και του Επιθεωρητή, εκτός από κάποιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, οι μαθητές εξετάζονταν προφορικά από τον Επιθεωρητή, κυρίως στην ανάγνωση και την αριθμητική! Πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη γραπτή μαρτυρία για τις εξετάσεις αυτές, όπως παρατίθεται στο βιβλίο του Παύλου Ιωαννίδη, είναι η εξής, δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Νέον Έθνος», αρ. 202, 1897: «Γράφουσιν ημίν εκ Τρικώμου ότι μετά λαμπρών αποτελεσμάτων διεξήχθησαν οι εξετάσεις του αυτόθι δημοτικού σχολείου, του διευθυνόμενου υπό του επιμελούς και ικανωτάτου διδασκάλου κ. Ιακώβου Χρ. Ιακωβίδου»,

Πολλά από τα κείμενα του βιβλίου έχουν ανεκδοτολογικό χαρακτήρα, πάντα όμως είναι ενδεικτικά μιας άλλης, περασμένης εποχής. Αξίζει, πιστεύω, να διαβαστεί από τους νεότερους δασκάλους. Ίσως τότε να εκτιμήσουν περισσότερο τη θέση του δασκάλου σήμερα.

 


Παρασκευή, Νοεμβρίου 12, 2021

Σέργιος και Βάκχος


 Μ. Καραγάτση
Σέργιος και Βάκχος
Βιβλιοπωλείον της "Εστίας", 6η έκδοση
(Πρώτη έκδοση 1959)

Η ιστορική αλήθεια σε συνδυασμό με τη μυθιστορηματική φαντασία στο ιδιόμορφο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον μυθιστόρημα του Καραγάτση, αποτελούν αφενός ένα μορφωτικό ιστορικό ανάγνωσμα και αφετέρου ένα διασκεδαστικό μυθιστόρημα.

Οι άγιοι Σέργιος και Βάκχος, που η μνήμη τους εορτάζεται στις 7 Οκτωβρίου, υπήρξαν Ρωμαίοι στρατιώτες τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Φίλοι αχώριστοι αν και διαφορετικοί από καταγωγή και χαρακτήρα, πολέμησαν γενναία εναντίον του Χριστιανισμού. Πυρπόλησαν εκκλησίες και μοναστήρια, βίασαν καλόγριες, υπηρέτησαν τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα. Διάφορα γεγονότα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους δράσης τους μετατρέπουν από διώκτες του Χριστιανισμού σε θαυμαστές του. Γίνονται Χριστιανοί, καταλήγουν σε μοναχούς και όταν πεθαίνουν γίνονται άγιοι και κατατάσσονται στον Παράδεισο.

Ωραίες σκηνές και διάλογοι διαδραματίζονται εκεί. Λογικές απορίες των δυο Αγίων συγκρούονται με τη θρησκευτική πίστη. Πολύ ενδιαφέρουσα η σκηνή με τη δίκη του Μ. Κωνσταντίνου που, όταν πεθαίνει, η ομήγυρις των Αγίων στον ουρανό προβληματίζεται αν θα τον ανακηρύξει άγιο, μια και είχε προσφέρει τεράστια υπηρεσία στον Χριστιανισμό ή να τον καταδικάσει για τα εγκλήματά του, ανάμεσα στα οποία και η θανάτωση του γιου του με την υποψία ότι συνήψε δεσμό με τη Φαύστα, δεύτερη σύζυγο του Κωνσταντίνου.
Κάποτε όμως στον Παράδεισο δημιουργείται υπερπληθυσμός. Αποφασίζεται τότε ότι για όποιους αγίους αφιερώνεται ναός, αυτοί θα πρέπει να φύγουν από τον Παράδεισο, να εγκατασταθούν στον ναό τους και από εκεί να βοηθούν τους πιστούς. Έτσι, όταν ο Ιουστινιανός κτίζει ναό στο όνομα των αγίων Σεργίου και Βάκχου, οι δυο φίλοι αναγκάζονται να εγκατασταθούν εκεί. Αόρατοι, εισακούοντας παρακλήσεις των πιστών, παρακολουθούν τις εξομολογήσεις και συχνά, μέσω των ιερέων, επεμβαίνουν με ασυνήθιστες, πρωτότυπες συμβουλές.
Όμως δεν παρακολουθούν μόνο τους πιστούς. Πότε ως άυλα πνεύματα και πότε παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, παρακολουθούν όλα όσα συμβαίνουν στην Κωνσταντινούπολη, όλη τη μακρά ιστορία της Πόλης. Τους αυτοκράτορες, τις συνωμοσίες, τους πολέμους, την εμφάνιση του Ισλαμισμού, την εικονομαχία, το Σχίσμα των εκκλησιών, την εμφάνιση των Τούρκων και εν τέλει τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Όταν ο περικαλλής ναός των δυο Αγίων, τόσο ωραίος που αποκαλείται και "Κουτσιούκ (μικρή) Αγία Σοφία" γίνεται τζαμί, οι δυο Άγιοι βρίσκονται σε δεινή θέση. Δεν ξέρουν πού να καταφύγουν. Η εισήγηση του Θεού (του οποίου τις εντολές πάντοτε διαβιβάζει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) είναι η εξής: Οι δυο Άγιοι, Σέργιος και Βάκχος, να καταχωνιαστούν στα θεμέλια του ναού και να πέσουν σε βαθύ ύπνο. Κάθε εκατό χρόνια ο Αρχάγγελος θα τους ξυπνά κι αν ως τότε ο ναός τους θα έχει ξαναγίνει χριστιανικός, να μείνουν εκεί. Αλλιώς να επιστρέψουν στον Παράδεισο.
Πέντε φορές ο Άγγελος τους ξυπνά. Περιδιαβάζουν στην αγαπημένη τους Πόλη, βλέπουν τις αλλαγές που έχουν συμβεί, όχι μόνο στην Πόλη αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο από το 1453 ως το 1952. Κάθε φορά ελπίζουν... Όμως το 1952 το παίρνουν οριστικά απόφαση. Ο ναός τους δεν πρόκειται ποτέ να ξανγίνει χριστιανικός. Γυρίζουν λοιπόν οριστικά στον Παράδεισο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακές οι γνώσεις του Καραγάτση για όλη αυτή τη μακρά περίοδο. Ο αναγνώστης "μαθαίνει", αλλά και διασκεδάζει ταυτόχρονα. Χωρίς να προδίδεται η Ιστορία, παρεμβάλλονται διάλογοι, σκηνές φανταστικές δοσμένες με χιούμορ. Ηρωισμοί και εγκλήματα (τόσο συχνή η τύφλωση του αντιπάλου, ακόμα και συγγενών), πόλεμοι και έργα τέχνης, πραξικοπήματα και έργα ειρήνης πλημμυρίζουν έντεκα αιώνες Ιστορίας.
Έχω την άποψη πως, αν στο μάθημα της Ιστορίας οι καθηγητές χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα από τον ¨Σέργιο και Βάκχο", οι μαθητές όχι μόνο θα απολάμβαναν το μάθημα, αλλά θα θυμόντουσαν καλύτερα πρόσωπα και γεγονότα της μακράς, ενδιαφέρουσας, αλλά συνήθως ανιαρής γι' αυτούς Βυζαντινής Ιστορίας. Θα θυμόντουσαν κάποιους τουλάχιστον από το πλήθος των αυτοκρατόρων, όλους αυτούς τους Κωνσταντίνους, τους Λέοντες, τους Ιωάννηδες, τους Αλέξιους, Ισαάκιους και πλήθος άλλους αλλά και ενδιαφέρουσες γυνακείες μορφές όπως τη Θεοδώρα, τη Ζωή, την Ειρήνη την Αθηναία, την Ευδοκία, την Άννα τη Δαλασσηνή (που απαθανάτισε ο Καβάφης)...