"Μυθιστόρημα μυστηριώδες, μυστικό, μουρμουριστό, ψιθυριστό, μυκώμενο και μουγγό, το Πέδρο Πάραμο συγκεντρώνει έτσι όλους τους νεκρούς ήχους του μύθου. Μύθος και Μόρος: αυτά είναι τα δύο "μι" που στεφανώνουν όλα τα άλλα, πριν τα στεφανώσει κι αυτά με τη σειρά του το ίδιο το όνομα του Μεξικού. Αρχετυπικό μεξικανικό μυθιστόρημα, αξεπέραστο και ανυπέρβλητο, το Πέδρο Πάραμο συνοψίζεται στο φάσμα της χώρας μας: ένα μουρμουρητό από σκόνη από την άλλη όχθη του ποταμού του θανάτου".
Ένα απόσπασμα από την πολύ κατατοπιστική ανάλυση του παράξενου αυτού μεξικανικού μυθιστορήματος, γραμμένη από τον Κάρλος Φουέντες. Διάβασα πολύ προσεκτικά το εισαγωγικό σημείωμα της μεταφράστριας Έφης Γιαννοπούλου, τον πρόλογο στην αμερικανική έκδοση της Σούζαν Σόνταγκ, τις σκέψεις του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, στο επίμετρο την ανάλυση του Φουέντες, τέλος μια συνομιλία του ίδιου του συγγραφέα Χουάν Ρούλφο με τον Τζόζεφ Σόμερς κι όμως δεν μπόρεσα να εισχωρήσω στον μυστηριώδη κόσμο του βιβλίου. Ένα βιβλίο γραμμένο το 1956, που επηρέασε αφάνταστα όλη τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία. Το αισθάνομαι σαν ένα καρπό με σκληρό περίβλημα που μάταια πάσχισα να το σπάσω για να απολαύσω το περιεχόμενο. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως γιατί είμαι τόσο μακριά απ' αυτό τον κόσμο, από τη μυθολογία του, τη ψυχοσύνθεσή του. Σκέφτομαι πως ίσως έτσι να αισθανθεί κι ένα Μεξικανός, αν διαβάσει τη Ζυράννα Ζατέλη. Ό,τι και να συμβαίνει βρίσκω υπερβολική την κρίση του Μάρκες:
"Δεν είναι περισσότερες από τριακόσιες σελίδες και πιστεύω πως θα έχουν την ίδια διάρκεια με τις σελίδες που έχουν διασωθεί από το έργο του Σοφοκλη".
Συγγνώμη, φίλοι. Αγωνίστηκα πολύ για να φτιάξω σωστά τη σελίδα και τα δύο σχόλια που είχα σβήστηκαν. Τα διάβασα όμως κι ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή