Ληξιπρόθεσμα δάνεια

Μπορεί να μη θυμάμαι λεπτομέρειες από τα πέντε βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη (Νυχτερινό δελτίο, Άμυνα ζώνης, Ο Τσε αυτοκτόνησε, Βασικός μέτοχος, Παλιά, πολύ παλιά), όπως πολύ πιθανόν να μη θυμάμαι στο μέλλον και από το τελευταίο του βιβλίο "Ληξιπρόθεσμα δάνεια" (Γαβριηλίδης, 2010). Όμως  διαβάζοντάς τα είναι σαν να ξαναβρίσκω παλιούς γνώριμους, φίλους που μ' ενδιαφέρει η ζωή τους, που θα ΄θελα να ξέρω τι κάνουν. Είναι οι μόνιμοι πρωταγωνιστές των βιβλίων του, ο συμπαθής αστυνόμος Χαρίτος, η τυπική μέση ελληνίδα νοικοκυρά γυναίκα του, η Αδριανή, η κόρη του Κατερίνα, τώρα και ο γαμπρός του Φάνης. Φυσικά και οι βοηθοί του και τα άλλα πρόσωπα του αστυνομικού σώματος.

Ο Πέτρος Μάρκαρης έντεχνα στήνει το σκηνικό των αστυνομικών του ιστοριών μέσα στο τοπικό (με εξαίρεση το "Παλιά , πολύ παλιά", που διαδραματίζεται στην Πόλη) και κοινωνικοπολιτικό πλαίσο της σύγχρονης Αθήνας. Έτσι, και σ' αυτό το τελευταίο του βιβλίο διασχίζουμε μαζί του με το καινούριο του Σέατ Ίμπιζα, που μετά από συμβουλή του γαμπρού του αντικατέστησε το παλιό Μιραφιόρι, τους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας, σκοντάφτουμε πάνω σε πορείες και διαδηλώσεις που κλείνουν τους δρόμους, κυκλοφορούμε σε δρόμους γνωστούς, αναμιγνυόμαστε με τους μετανάστες της οδού Αθηνάς, Ευριπίδου, Σωκράτους. Συμμεριζόμαστε τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, αγωνιούμε ή κάποτε αντιμετωπίζουμε με χιούμορ τις περικοπές των μισθών ή τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό, που χτύπησαν όλους τους εργαζόμενους. Κι αυτά ενώ προσπαθούμε μαζί με τον αστυνόμο Χαρίτο και τους βοηθούς του να ανακαλύψουμε ποιος επιτέλους είναι ο δολοφόνος που αποκεφαλίζει με σπαθί τα θύματά του, που όλα έχουν σχέση με Τράπεζες. Τον ίδιο καιρό η Αθήνα γεμίζει με αφίσες που παρακινούν τους πολίτες να μην εξοφλούν στις Τράπεζες τα δάνειά τους ή τις πιστωτικές τους κάρτες. Άραγε σχετίζονται τα δύο γεγονότα, οι δολοφονίες και οι αφίσες;

Οι υποψίες για τους ενόχους και τα αίτια των αποτρόπαιων δολοφονιών στρέφονται άλλοτε προς την τρομοκρατία, άλλοτε σε όποιον είχε τη δυνατότητα χρήσης σπαθιού. Στο τέλος, όπως συνήθως συμαβαίνει στα αστυνομικά μυθιστορήματα, ο ένοχος είναι κάποιος που δεν είχαμε υποπτευθεί.

Ο Πέτρος Μάρκαρης χρησιμοποιεί την αστυνομική πλοκή ως πρόσχημα. Πίσω από την αστυνομική ιστορία και ίσως κύριος σκοπός του είναι να περιγράψει και να κριτικάρει κοινωνικά προβλήματα της εποχής, που εδώ κυρίαρχο ρόλο έχει η πρόσφατη οικονομική κρίση της Ελλάδας.

Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και σε ενεστωτικό χρόνο, το βιβλίο αποκτά μια ζωντάνια, σαν να παρακολουθούμε τα γεγονότα μαζί με τον Χαρίτο την ώρα που διαδραματίζονται. Διάλογοι απλοί, συχνά γεμάτοι χιούμορ, σύντομα περιγραφικά και αφηγηματικά μέρη. Ακόμα και μια εξαιρετική περιγραφή του τελικού του Μουντιάλ του 2010 ανάμεσα στις ομάδες Ολλανδίας και Ισπανίας, γίνεται μέσα από σχόλια, επιφωνήματα ή τις αφελείς ερωτήσεις της Αδριανής, καθώς όλη η οικογένεια παρακολουθεί τον αγώνα τρώγοντας σουβλάκια.

Γνωρίσαμε την Κατερίνα φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο, ύστερα να κάνει το μεταπτυχιακό της, να γνωρίζει τον Φάνη, τώρα να παντρεύεται, με τον Χαρίτο να αντιδρά αρχικά, αλλά σύντομα να αποδέχεται τις επιλογές της μοναχοκόρης του. Θα τον δούμε άραγε και στο ρόλο παππού; Πολύ πιθανόν, καθώς προαναγγέλλεται ότι τα "Ληξιπρόθεσμα δάνεια" είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας. Όλοι εμείς οι φίλοι του Χαρίτου αδημονούμε για τη συνέχεια.