Τρίτη, Ιουνίου 27, 2006

ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ

Είμαι συγκλονισμένη! Μόλις τέλειωσα το βιβλίο της Εύας Κιουρί "Μαρία Κιουρί" (Ωκεανίδα, 2005). Το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες (555 σελίδες), δεν μπορούσα να το αφήσω. Καλύτερο από μυθιστόρημα γιατί αναφέρεται σε μια πραγματική ζωή κι όμως ενδιαφέρον σαν μυθιστόρημα. Η ζωή μιας γυναίκας γραμμένη από μια αφοσιωμένη κόρη, στηριγμένο όχι μόνο στις προσωπικές εμπειρίες της κόρης που κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη γνησιότητά τους, αλλά σε πλήθος επιστολές, αδιάψευστους μάρτυρες της εξαιρετικής αυτής φυσιογνωμίας. Για τρεις μέρες ταξίδευα στο παρελθόν, ζούσα στο τέλος του 19ου αι. και τις αρχές του 2οου αι., περνούσα από την κατεχόμενη από τους Ρώσους Πολωνία στο Παρίσι παρακολουθώντας τη θαυμαστή πορεία μιας κοπέλας φτωχής αλλά μεγαλωμένης σ' ένα πνευματικό περιβάλλον, της Μαρίας Κλοντόφσκα, που δέχτηκε να εργάζεται ως γκουβερνάντα για να μπορέσει να σπουδάσει πρώτα η μεγαλύτερη αδελφή κι ύστερα αυτή με τη σειρά της να βοηθήσει τη μικρότερη, που ξεκινάει να σπουδάσει στη Σορβόνη στα 24 της χρόνια (στο πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας δεν γίνονταν δεχτές γυναίκες στα 1890). Ζώντας σε μια κρύα, φτωχική σοφίτα, υποσιτιζόμενη, με χίλιες στερήσεις βαδίζει προς τ' όνειρό της. Πτυχίο φυσικής, πτυχίο μαθηματικών, η γνωριμία με ένα άλλο εξαιρετικό πνεύμα, τον Πιέρ Κιουρί, ο γάμος τους, τα κοινά όνειρα, η κοινή επιστημονική έρευνα, η χαρά της ανακάλυψης του πολωνίου και του ραδίου, το βραβείο Νόμπελ το 1903, ο απροσδόκητος θάνατος εκείνου από δυστύχημα, η άφατη θλίψη της, η συνέχιση του επιστημονικού της έργου, ακόμα ένα νόμπελ (χημείας), τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Ένα βιβλίο και μια ζωή που κανένα δεν μπορεί νομίζω να αφήσει ασυγκίνητο και ανεπηρέαστο. Ένα βιβλίο που θ' άξιζε να διαβαστεί από τα παραχαΐδεμένα σημερινά παιδιά της "ήσσονος προσπάθειας", από εκπαιδευτικούς-φυσικούς, από τις γυναίκες που παραπονούνται για τη θέση τους στην κοινωνία, από καθένα που έμαθε να βρίσκει την απόλαυση στο διάβασμα ενός ωραίου βιβλίου. Ωραία η μετάφραση της Παναγιώτας Πανταζή από τα Γαλλικά. Παράλειψη όμως η μη αναφορά σε ένα έστω σύντομο βιογραφικό της συγγραφέως (Εύα Κιουρί) καθώς και στην πρώτη έκδοση. Ψάχνοντας βρήκα ότι η πρώτη έκδοση έγινε το 1937 (στα Ελληνικά δεν ξέρω αν ξαναεκδόθηκε) και ότι η Εύα Κιουρί το 2005 ζούσε . Ήταν 101 χρονών! Να ζει άραγε ακόμη;

1 σχόλιο:

  1. Πολύ, πολύ σημαντικό βιβλίο. Βλέπει κανείς την ευαισθησία της, την ακαταπόνητη εργατικότητά της, την εσωτερική της δύναμη, τη μοναδική αφοσίωσή της στην επιστήμη της. Σπουδαία μορφή κι εκείνη και ο Πιερ Κιουρί, και οι κόρες της. Ούτε κι εγώ ξέρω αν ζει ακόμη η Εύα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή