Αιχμηρά αντικείμενα

Ακολουθώντας την πολύχρονη συνήθειά μου να διαβάζω ένα αστυνομκό μυθιστόρημα στις διακοπές των Χριστουγέννων, όπως εξηγούσα πέρυσι, διάλεξα φέτος το βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν "Αιχμηρά ανικείμενα" (Μεταίχμιο, 2008, μετ. Γωγώ Αρβανίτη), για το οποίο είχα ήδη διαβάσει στο Βιβλιοκαφέ και στο diavasame.
Και μόνο το μαύρο εξώφυλλο με το ασημί ξυραφάκι στη μέση σε κάνει να ανατριχιάζεις. Η Τζίλιαν Φλιν πρωτοτυπεί. Η έμφαση δεν δίνεται στους φόνους, όπως στα πλείστα αστυνομικά, ούτε στην προσπάθεια της αστυνομίας για εξιχνίασή τους. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση της δημοσιογράφου και πρωταγωνίστριας του έργου Καμίλ Πρίκερ, επικεντρώνεται στη μικρή, επαρχιακή πόλη, στους κατοίκους και τις μεταξύ τους σχέσεις, στα ψυχολογικά προβλήματα των άλλων και τα δικά της.

Η Καμίλ κατάγεται από το Γουίντ Καμπ, μια μικρή πόλη στο νότιο άκρο της πολιτείας Μισούρι, από την οποία όμως λείπει χρόνια, εργαζόμενη ως δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα του Σικάγου. 'Οταν στην πόλη της δολοφονείται ένα εννιάχρονο κορίτσι και εξαφανίζεται ένα άλλο με μεγάλη πιθανότητα να έχει κι αυτό δολοφονηθεί, η Καμίλ στέλλεται να καλύψει το γεγονός. Η απροθυμία της να επιστρέψει στη γενέτειρά της και στο πατρικό της σπίτι, σηματοδοτεί ήδη τα κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος της. Σιγά-σιγά η συγγραφέας μας αποκαλύπτει το οικογενειακό της περιβάλλον, μας εισάγει στην ατμόσφαιρα της μικρής πόλης, όπου τίποτα δεν μένει μυστικό και τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν. Σύντομα και το δεύτερο κοριτσάκι θα βρεθεί νεκρό και, όπως και το πρώτο θύμα, με βγαλμένα όλα του τα δόντια.

Η Καμίλ τριγυρίζει στη πόλη της, συναντάται με παλιές συμμαθήτριες, επισκέπτεται τα σπίτια των θυμάτων, προσπαθεί να εκμαιεύσει πληροφορίες από τον ντετέκτιβ που ανέλαβε την υπόθεση και με τον οποίο δημιούργησε μια εφήμερη ερωτική σχέση. Η ανία της μικρής πόλης βρίσκει διέξοδο στο ποτό. Το τι ποτό καταναλώνεται σ' αυτό το βιβλίο, προπάντων από την Καμίλ, δεν λέγεται. Παράλληλα με τους φόνους η Καμίλ ζει το δικό της δράμα. Κάτι κρυμμένο στο οικογενειακό της παρελθόν τη βασανίζει. Η συνήθειά της, ψυχολογική πάθηση καλύτερα, να "χαρακώνεται" και για την οποία είχε τύχει θεραπείας σε ειδική κλινική, εξακολουθεί να τη ταλαιπωρεί. Η συγγραφέας, όπως συνήθως γίνεται στα αστυνομικά μυθιστορήματα, έντεχνα μας αφήνει να υποψιαστούμε κάποιο πρόσωπο ως ένοχο. Εκεί όμως που φτάνουμε στο τέλος και λέμε με καμάρι "εγώ το κατάλαβα ότι ήταν το τάδε πρόσωπο", έρχεται μια ξαφνική ανατροπή μόλις στις δυο τελευταίες σελίδες.

Νομίζω ο καλύτερος χαρακτηρισμός για το μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν είναι αυτός του Στίβεν Κινγκ: "Ένα ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ".