Ο μωβ μαέστρος

Τη Σοφία Νικολαΐδου την ήξερα μόνο από τη θαυμάσια διαδικτυακή πύλη που διατηρεί μαζί με την Τερέζα Γιακουμάτου (www.netschoolbook.gr)καθώς και το ομότιτλο (Διαδίκτυο και διδασκαλία) βιβλίο (Κέδρος,2001). Όμως λογοτεχνικά πρώτη φορά τη συναντώ τώρα, στον "Μωβ μαέστρο". Και δεν μου άρεσε. Δεν ξέρω γιατί το έγραψε. Τι ήθελε να δείξει; Τον κόσμο της νύχτας στη Θεσσαλονίκη; Ένα κόσμο που λίγο πολύ είναι ίδιος παντού. Τις χαλασμένες οικογενειακές σχέσεις; Καμιά πρωτοτυπία. Την άφιξη μεταναστών στην Ελλάδα; Πάλι κοινότοπο θέμα. Ένας ιδιοκτήτης δυο νυχτερινών κέντρων πεθαίνει. Tα δυο κέντρα τα αφήνει κληρονομιά στην κόρη του, που ούτε στα τελευταία του δεν πήγε να τον δει. Τον λόγο της μεταξύ τους έχθρας δεν κατάλαβα, ίσως να αφαιρούμουν πότε-πότε καθώς διάβαζα. Η μάνα είχε πεθάνει πριν, βυθισμένη στην κατάθλιψη. Η κόρη, η Λίζα, τριαντατετράχρονη μαθηματικός, αποφασίζει να κρατήσει τα μαγαζιά, με τη βοήθεια ενός παλιού φίλου του πατέρα, του δικηγόρου Σουγλέ, ενός Ρώσου που τους προμήθευε ουίσκι και όπλα, και του μπάρμαν, του επιλεγόμενου Μωβ, επειδή κάποτε από το πολύ όπιο που είχε πιει μια φορά, τα έβλεπε όλα μωβ. Δυο άλλες γυναικείες μορφές, η Μπίλλυ, κάτι σαν οικονόμος του σπιτιού και η Ταμάρα, οικιακή βοηθός και πρώην γυναίκα του Ρώσου, συμπληρώνουν τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας. Α, ναι και ο Ψυ, ο ψυχίατρος τον οποίο η Λίζα συναντά δυο φορές τη βδομάδα για δύο χρόνια. Η Λίζα ερωτεύεται τον Μωβ, κάνει όμως ένα γρήγορο σεξ με τον Ρώσο! Και η ιστορία τελειώνει αισιόδοξα, με τη Λίζα στο Παρίσι. Αν έχει κάποια αξία το βιβλίο της Νικολαΐδου, αυτό πιστεύω είναι η γλώσσα και το ύφος. Γλώσσα (ιδίως στους διαλόγους)-αποτύπωμα του σύγχρονου ιδιόλεκτου του κόσμου τον οποίο περιγράφει, φράση σύντομη, κοφτή, λαχανιαστή, κι ίσως ήταν αυτό που μ' έκανε να φτάσω το βιβλίο ως το τέλος.