Κρατήσου απ' τα όνειρά σου

Γνωστή, με αρκετά βιβλία στο ενεργητικό της (μυθιστόρημα, διήγημα, παιδικό βιβλίο), με βραβεύσεις και διακρίσεις η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου, μόλις έχει δει να γεννιέται ένα "καινούριο παιδί" της, το μυθιστόρημα "Κρατήσου απ' τα όνειρά σου" (Ωκεανίδα, 2010). Έργο ωριμότητας θα έλεγα, έργο που μέσα στο περιτύλιγμα του μύθου που το καθιστά ελκυστικό ανάγνωσμα, κρύβει αλήθειες και προβληματισμούς που ο καθένας μας κάποια στιγμή μπορεί να αντιμετωπίσει.

Αρχίζει το 2009, με την κεντρική ηρωίδα της, την Αφροδίτη, μόνη σ' ένα παραθαλάσσιο εξοχικό σπιτάκι, σε κάποιο τουριστικό θέρετρο της Κύπρου, έρημο το χειμώνα, να αναλογίζεται με θλίψη το ευτυχισμένο της παρελθόν με τον αγαπημένο της σύζυγο και να προβληματίζεται γύρω από μια μυστηριώδη επιστολή που μόλις έχει πάρει από ένα δικηγορικό γραφείο της Γενεύης, που την καλεί εκεί για κάτι που την αφορά. Επιτυχημένο συγγραφικό τέχνασμα, αφού στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο μεταφερόμασε έξι χρόνια πίσω, στο 2003, και θα διανύσουμε όλη αυτή τη χρονική περίοδο ωσότου, στο τελευταίο κεφάλαιο φτάσουμε ξανά στο 2009 και οι απορίες μας λυθούν.

Ενδιαφέρουσα πλοκή, ένα σύγχρονο μυθιστόρημα με αυθεντικά στοιχεία της εποχής μας, αλλά κι ενός ευχάριστου παραμυθιού, που τόσο έχουμε ανάγκη στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Δεν είναι όμως το μόνο πλεονέκτημα του βιβλίου. Εικόνες της φύσης, που χωρίς αχρείαστες λεπτομέρειες τοποθετούν τον αναγνώστη στο χώρο και χρόνο της δράσης, αφθονούν στο βιβλίο. Πολύ επιτυχής η ατμόσφαιρα του έρημου τουριστικού χωριού και των "πέτρινων παλατιών" που σχηματίζονται στις βραχώδεις ακτές του. Μα η δράση δεν περιορίζεται στην Κύπρο. Οι ήρωες της Γιόλας ταξιδεύουν. Άλλοτε στο Λονδίνο για δουλειές, η ατμόσφαιρα και οι δρόμοι του οποίου αποδίδονται με εξαιρετική παραστατικότητα, άλλοτε για χαρούμενες διακοπές στα χιονισμένα βουνά της Ελβετίας. Κάποιες σελίδες μας μεταφέρουν ακόμη και στο τόσο διαφορετικό, πολύβουο Κάιρο. Ένα κοσμοπολίτικο μυθιστόρημα, θα έλεγα.

Αλλά βέβαια το κέντρο δράσης παραμένει η Κύπρος, προπάντων η Λευκωσία και το εξοχικό χωριό, η Αγία Νάπα. Όμως αν θα εντόπιζα τις σελίδες στις οποίες στάθηκα περισσότερο είναι αυτές στις οποίες η ηρωίδα της, πληροφορείται ότι πάσχει από μια παράξενη ασθένεια. Τα πρώτα συμπτώματα, το πρήξιμο στα γόνατα και στην κοιλιά, το φουσκωμένο πρόσωπο, η κούραση, τα πρησμένα πόδια, το υγρό στους πνεύμονες, το πέσιμο των μαλιών...Επανειλημμένες εξετάσεις και αναλύσεις καταλήγουν στη διάγνωση: "Πάσχεις από ερυθηματώδη λύκο". Λέξη πρωτάκουστη, τρομακτική.

"Γιατρέ, θεραπεύεται αυτή η ασθένεια;"

"Όχι, πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί της"

"Για πάντα;"

"Για πάντα!"

Τον τρόμο και την απόγνωση των πρώτων ημερών διαδέχεται ο αγώνας για τη ζωή. Προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως σγκροτούν τη ρεαλιστική απόδοση της αρρώστιας αλλά και την αισιοδοξία της αντιμετώπισής της.

Μπορεί στη ζωή να μην καταλήγουν όλα τόσο αισιόδοξα, όπως στο μυθιστόρημα της Γιόλας. Αξίζει όμως να προσπαθούμε τουλάχιστον να "κρατιόμαστε απ' τα όνειρά μας".