Το πρώτο φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο και η Ναντίν Γκόρντιμερ

Το χθεσινό ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακο που το Φθινόπωρο μας μήνυσε την παρουσία του. Όχι, δεν έβρεξε, αλλά η θάλασσα πήρε ένα κάπως πιο σκούρο χρώμα, η θερμοκρασία έπεσε κάπως, ο ήλιος διανύει μια σαφώς χαμηλότερη τροχιά, καθώς τον βλέπω κοιτάζοντας στο νότο να ανατέλλει ολοένα δεξιότερα και να δύει λίγο αριστερότερα. Ίσως δεν ήταν η καλύτερη επιλογή να πάρω μαζί μου το τελευταίο βιβλίο της Ναντίν Γκόρντιμερ, που το διάβασμά του επέτεινε την αναπόφευκτη φθινοπωρινή μελαγχολία. Όχι πως δεν μου αρέσει το Φθινόπωρο. Μου αρέσει και πολύ μάλιστα. Αλλά η κάθε αλλαγή εποχής αναπόδραστα με κάνει να συνειδητοποιώ εντονότερα το πέρασμα του χρόνου, τη φυσική πορεία προς το τέλος. Και η Γκόρντιμερ μου αύξησε τη μελαγχολία.Το τελευταίο της βιβλίο "Ξύπνα" (Καστανιώτης, 2006) μου άρεσε. Πολύ. Το ύφος, οι σκέψεις, η ανάλυση των χαρακτήρων, η ατμόσφαιρα της Νοτίου Αφρικής. Λες όμως και βάλθηκε να συγκεντρώσει σ' αυτό όλα τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Με συντομία ο μύθος: Αρχίζει με ένα από τους βασικούς χαρακτήρες, τον Πολ Μπάνερμαν να βγαίνει από το νοσοκομείο όπου έχει υποβληθεί σε εγχείριση καρκινώματος στο θυρεοειδή και ο οποίος έχοντας υποβληθεί σε ακτινοθεραπεία, πρέπει να μείνει σε απομόνωση για αρκετό διάστημα, γιατί "ακτινοβολεί αθέατο κίνδυνο για τους άλλους". Ο Πολ είναι οικολόγος, εργάζεται σ' ένα ίδρυμα για τον έλεγχο και την προστασία του περιβάλλοντος, μεγάλα διαστήματα λείπει από το σπίτι του γυρίζοντας μέσα στη φύση της χώρας του που αγωνίζεται να προστατέψει. Η γυναίκα του, η Μπένι, είναι μια δραστήρια επαγγελματίας, κειμενογράφος σε μια διαφημιστική εταιρία και έχουν ένα μικρό αγοράκι. Για τις μέρες της απομόνωσης αποφασίζεται να μείνει στο σπίτι των γονιών του, που κι αυτοί είναι επιτυχημένοι εργαζόμενοι, αν και στα πρόθυρα της αφυπηρέτησης. Γύρω από αυτά τα βασικά πρόσωπα η συγγραφέας μπλέκει με μαεστρία το μυθιστόρημά της. Η αρρώστια, η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας, οι σχέσεις γονιών-παιδιών, η αποξένωση, η απιστία, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες της νιότης που γυρεύουν να ικανοποιηθούν έστω και αργά, η επαπειλούμενη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η πυρηνική καταστροφή που απειλεί ολόκληρο τον πλανήτη, οι τωρινές σχέσεις μαύρων και λευκών και η ανάμνηση του πρόσφατου ακόμα απαρχάιντ, όλα προβάλλονται στο μυθιστόρημα της Γκόρντιμερ. Φαίνεται πως η ηλικία (είναι τώρα 83) δεν την άφησε ανεπηρέαστη. Παρόλο ότι μια αχτίδα αισιοδοξίας τρεμοπαίζει στο τέλος, νομίζω γενικά είναι ένα μελαγχολικό βιβλίο. Ωραίο, πολύ ωραίο, αλλά μελαγχολικό. Ή μήπως είναι η δική μου διάθεση που το χρωμάτισε έτσι;