Αθήνα, έρχομαι!

Αύριο πάω στην Αθήνα. Πόσες φορές έχω πάει ως τώρα; Δεκάδες. Κι όμως, η ανάμνηση εκείνων των έντονων συναισθημάτων της πρώτης φοράς, όταν, δεκαοχτάχρονοι έφηβοι, πηγαίνοντας για να σπουδάσουμε, την αντικρίζαμε για πρώτη φορά απ' το κατάστρωμα ενός πλοίου (ουσιαστικά βέβαια τον Πειραιά) δεν λέει να φύγει. Σαν μυρωδιά από ένα παλιό άρωμα στο ντουλάπι μας που κρατάει ακόμα, κάθε φορά οι αναμνήσεις και η συγκίνηση ζωντανεύουν. Για μας, την "παλιά φρουρά", όπως λέει και ο Καίσλερ, για μας που μεγαλώσαμε με το όραμα της Ένωσης, που ο Εθνικός Ύμνος και η γαλανόλευκη μας φέρνουν ακόμα δάκρυα στα μάτια, για μας που ζήσαμε αντί της πραγματοποίησης του ονείρου την ίδρυση ενός "ανεξάρτητου" κράτους, η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η ανέφικτη ουτοπία. Κι ας έχουν αλλάξει τόσα πράγματα από τότε. Η Αθήνα δεν είναι ό, τι ήταν τότε. Τις ζούμε, τις ξέρουμε τις αλλαγές, μια και τώρα έχουμε πολύ πιο συχνή επαφή. Για μας όμως η Αθήνα διατηρεί ακόμα κάτι απ' το ιδανικό που ονειρευτήκαμε, στην ατμόσφαιρά της πλανιέται ακόμα κάτι απ' την ανεμελιά και την αισιοδοξία της νιότης μας, συναισθήματα που δεν μπορούν να νιώσουν ούτε όσοι γεννήθηκαν και ζουν εκεί, ούτε και η νεότερη γενιά των παιδιών μας. Θα πάω, λοιπόν, αύριο στην Αθήνα. Θα τριγυρίσω στους δρόμους της (μερικοί δεν άλλαξαν καθόλου), θα περάσω ώρες στα βιβλιοπωλεία, θα δω θέατρο, θα συναντηθώ με φίλους. Για άλλη μια φορά μέσα από το παρόν θ' αναζητήσω και θα ξαναζήσω το παρελθόν, αυτό το παρελθόν που μας έχει σημαδέψει για πάντα.