Η καλοσύνη των ξένων

Γύρισα απ' την Αθήνα έχοντας διαπιστώσει (όχι για πρώτη φορά) ότι πια δεν είμαι 18 χρονών, αλίμονο, ούτε 28, με μια ελαφριά "τενοντίτιδα" και με διαβασμένο το τελευταίο βιβλίο του Τατσόπουλου "Η καλοσύνη των ξένων" (Μεταίχμιο, 2006). Εκτός από την "Καρδιά του κτήνους", δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του. Μου άρεσε η "Καλοσύνη". Μου αρέσουν οι αληθινές ιστορίες και "μια αληθινή ιστορία" είναι ο υπότιτλος του βιβλίου. Θα έλεγα ότι αποτελεί την αυτοβιογραφία του Τατσόπουλου, αν δεν ήταν τόσο νέος (47 χρονών) και αν το βιβλίο δεν ήταν γεμάτο με χίλια δυο άλλα στοιχεία πέραν των αυτοβιογραφικών. Βέβαια, το κύριο θέμα είναι η αποκάλυψη τόσο για τον ίδιο όσο και για μας, του γεγονότος ότι ήταν υιοθετημένο παιδί. Το όλο θέμα αντικρίζεται ανάλαφρα, εύθυμα, με χιούμορ θα έλεγα. Δεν μας το παρουσιάζει σαν ένα συγκλονιστικό γεγονός που αναστάτωσε τη ζωή του, έστω κι αν θέλησε, όπως όλοι οι υιοθετημένοι, να βρει τη φυσική του μητέρα, όχι και τον πατέρα, μια και ήταν εξώγαμο παιδί και θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως, επειδή τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα έζησε σε ίδρυμα και αργότερα σε ανάδοχη οικογένεια, κατά βάθος να υποψιαζόταν την αλήθεια, που επιβεβαιώθηκε στα 19 του χρόνια. Όμως, το βιβλίο δεν περιορίζεται στο θέμα της υιοθεσίας, παρόλο που διαρκώς επανέρχεται σ' αυτό. Γράφει για τις σπουδές του, για τα πρώτα του κείμενα, για τη συνάντησή του με τον Σαμαράκη, για λογοτεχνία και για ταινίες, για αναμνήσεις και διαβάσματα, για φιλίες, για πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων 40 χρόνων, για τα ετεροθαλή του αδέλφια και τη ζωή τους στα ιδρύματα, για το παιδομάζωμα και τις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης, για τη λογοτεχνική του πορεία και τους φίλους του, ακόμα και για ένα ταξίδι στην Ονδούρα. Ειρωνικός, ενίοτε αυτοσαρκαστικός, αλλά εν γένει απολαυστικός, δίνει ένα καινούργιο λογοτεχνικό είδος, μια γραφή που μοιάζει να την τραβά συνειρμικά η μνήμη από το ένα κεφάλαιο στο άλλο, μια γραφή που σφύζει από ζωή αληθινή.