Σάββατο, Νοεμβρίου 04, 2006

Ο διάβολος φοράει prada

Έχω ένα νεαρό φίλο, συγγραφέα αλλά και φανατικό αναγνώστη, που αρνήθηκε να διαβάσει τον "Κώδικα ντα Βίντσι", όταν (και επειδή) τον διάβαζαν στις παραλίες, ακόμα και άνθρωποι που μπορεί να μην είχαν πιάσει στα χέρια τους άλλο βιβλίο. Το ίδιο, είμαι σίγουρη, θα κάνει και με τον "Διάβολο (που) φοράει prada". Ως τώρα είχα άλλη θεωρία. Πάντα ήθελα να έχω προσωπική άποψη για πολυσυζητημένα βιβλία. Η ανάγνωση όμως του prada με έκανε να αρχίσω να αναθεωρώ (λέω να αρχίσω, γιατί δεν ξέρω αν δεν θα ξαναϋποκύψω στον πειρασμό!) Πέστε μου, όμως, ένα βιβλίο που μεταφράζεται σε 27(!) γλώσσες, που γίνεται ταινία, που για 6 μήνες βρίσκεται στην κορυφή των ευπώλητων στην Αμερική, που κάνει πασίγνωστη τη νεαρή, μόλις 23 χρονών συγγραφέα του, την Lauren Weisberger, δεν θα σας κινούσε την περιέργεια; Μια περιέργεια που έγινε ακόμα μεγαλύτερη, μετά που με κόπο και μόχθο τελείωσα το βιβλίο. Τι του βρήκαν; Και καλά η Αμερική, μια και σ' αυτό είναι ο δικός της κόσμος (μια τουλάχιστον πτυχή του) που περιγράφεται. Ο άλλος κόσμος όμως; Τι ενδιαφέρει τους Κινέζους, τους Αλβανούς, τους Ρουμάνους και όλους τους άλλους λαούς στη γλώσσα των οποίων μεταφράστηκε, αυτός ο γκλαμουράτος κόσμος της μόδας, οι Prada, Armani, Versace και όλοι οι άλλοι οίκοι μόδας που συνεχώς αναφέρει η συγγραφέας, τα λιμοκτονούντα μοντέλα, οι γόβες στιλέτο που προκαλούν αφόρητους πόνους στα πόδια, οι τσάντες των πέντε χιλιάδων δολαρίων ή οι τουαλέτες των σαράντα χιλιάδων, οι επιδείξεις μόδας που για τον κόσμο αυτό είναι κοσμοϊστορικά γεγονότα; Αυτά όλα περιγράφονται ξανά και ξανά στις 557 σελίδες του βιβλίου, σε πρώτο πρόσωπο, από την κεντρική ηρωίδα, την Άντρεα Ζαξ, που, έχοντας μόλις τελειώσει το κολλέγιο, προσλαμβάνεται ως βοηθός της παντοδύναμης, φοβερής, διαβολικής αρχισυντάκτριας του περιοδικού μόδας Runway. Ουσιαστικά γίνεται σκλάβα της αλαζονικής, υπεροπτικής, σαδιστικής, ιδιότροπης Μιράντα Πρίστλι, προσπαθώντας ν' αντέξει ένα χρόνο, για να μπορέσει μετά να πρσληφθεί ως δημοσιογράφος στο New Yorker. Το βιβλίο είναι επίπεδο, χωρίς κορυφώσεις ή ανατροπές, μια ανιαρή περιγραφή φορεμάτων, παπουτσιών, τσαντών και ιδιοτροπιών της Μιράντα Πρίστλι. Να είναι άραγε το βιβλίο αυτό η έμπρακτη απόδειξη της δύναμης της δαφήμισης, του marketing, της ικανότητας προώθησης προϊόντων, ή μήπως ο πολύς κόσμος αρέσκεται σε τέτοιου είδους αναγνώσματα, που απλώς αναπαράγουν μια πραγματικότητα;

4 σχόλια:

  1. Ο κόσμος που διαβάζει αυτό το βιβλιο και το Da Vinci Code και τα του είδους ως επι το πλείστον το κάνει για τους εξής λόγους:
    1. Γιατί θέλει να διαβάσει κάτι ανάλαφρο που δεν θα τον προβληματίσει
    2. Του αρέσει το περιβάλλον στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία ( εδω γραφεία ενός περιοδικού μόδας)
    3. Προωθείται τόσο πολύ από το μαρκετιγκ του εκδοτικού οίκου που μπαίνει στο τριπάκι να το διαβάσει.

    φυσικά υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που ανάμεσα στα πολλα ( και καλά) βιβλία που διαβάζουν, έχουν χρόνο να διαβάσουν και αυτά τα πιο ανάλαφρα!

    παντως ενώ είδα την ταινία 6 φορές ( προσωπική διαστροφή), βαρέθηκα να διαβάσω το βιβλίο πέρα από τη σελίδα 15!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ταινία δεν είναι κακή.Με σύρανε το Σάββατο το βράδυ να την δω και τελικά το διασκέδασα αρκετά.Είναι μάλλον η Streep και ο Tootsi που κάνουν την διαφορά,είναι και το ανάλαφρο του θέματος-αυτό το "τίποτα"της μόδας.Πάντως δεν βλέπω τίποτα κακό στην ανάγνωση παρόμοιων βιβλίων.Κάθε πράγμα στον καιρό του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @urbantulip και librofilo:Είναι ίσως από τις σπάνιες φορές που η ταινία είναι καλύτερη από το βιβλίο. Η απογοήτευσή μου από το βιβλίο δεν έγκειται τόσο στο θέμα, όσο στον τρόπο που αναπτύσσεται:επίπεδα, πανομοιότυπα, χωρίς μια κορύφωση, μια έστω ελάχιστη αγωνία του αναγνώστη για το τι θα γίνει παρακάτω. Να μου πείτε, γιατί το τελείωσα. Ακριβώς γιατί περίμενα ότι από τη μια σελίδα στην άλλη, δεν μπορεί, κάτι θα γινόταν κι έτσι έφτασα στο τέλος.Άραγε να 'ναι κι αυτό μια ικανότητα της συγγραφέως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν νομίζω η συγγραφέας να ήταν τόσο ωριμη ώστε να καταφέρει τον αναγνώστη με αυτό τον κόλπο, να τελειώσει το βιβλίο.
    απλα γιατί δεν δεχόμαστε το γεγονός ότι η ιστορία ήταν μια καλή βάση για να γραφτεί ένα διασκεδαστικό βιβλίο ( ίσως και με καλές αιχμές); Τελικά ο σκηνοθέτης κατάφερε να απογειώσει το βιβλίο με τα δικά του μέσα. Ή μάλλον η Μεριλ Στριπ το έκανε αυτό, η οποία έπαιξε για ακόμα μια φορά εκπληκτικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή