Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

Έλλη Λαμπέτη-μια ζωή

Σπάνια βρίσκω βιβλίο που να με καθηλώσει, να με απορροφήσει πλήρως σε βαθμό που να εγκαταλείψω τα πάντα, να βυθιστώ με απόλαυση στο διάβασμά του και να μη σηκώσω κεφάλι μέχρι να το τελειώσω. Το παθαίνω (αραιά και πού) κυρίως με αληθινές ιστορίες, προπάντων όταν αφορούν γνωστά πρόσωπα. Ένα τέτοιο βιβλίο υπήρξε από την πρόσφατη εσοδεία η βιογραφία της Έλλης Λαμπέτη του Φρέντυ Γερμανού (Καστανιώτης, επανέκδοση, 2006). Δεν σχολιάζω τη λογοτεχνική γραφή του Φρέντυ, γνωστότατη και οικειότατη σε όλους όσοι διαβάζουν. Μιλάω για τη ζωή ενός ανθρώπου, μιας ηθοποιού που τη λατρέψαμε στις ταινίες της, που κάποιοι τυχεροί ανάμεσά μας πρόλαβαν να τη δουν στη σκηνή.
Ολόκληρη εποχή ζωντανεύει με το χαρακτηριστικό λόγο του Γερμανού, αλλά και με τις δεκάδες μονόχρωμες, καλλιτεχνικές φωτογραφίες και σκίτσα που συνοδεύουν σχεδόν κάθε σελίδα του βιβλίου. Απεικονίσεις όχι μόνο της ίδιας της μεγάλης ηθοποιού, αλλά και πολλών άλλων προσώπων που άγγιξαν τη ζωή της.
Η γέννησή της στο χωριό Βίλλια, η οικογένεια, η θεατρική και κινηματογραφική της πορεία, ο ερωτισμός, οι δεσμοί και οι γάμοι της, το πάθος για το θέατρο, οι θάνατοι στην οικογένεια, η πολύκροτη υπόθεση με τη μικρή Ελίζα και η δίκη, η ανάμιξη του ονόματός της με το "σκάνδαλο της βίλας", η δική της επώδυνη αρρώστια και η πορεία προς το τέλος στα 57 μόλις χρόνια της, και πάνω απ' όλα οι θεατρικοί ρόλοι τους οποίους ερμήνευσε, ζωντανεύουν με τρόπο μοναδικό. Δεν διαβάζουμε πια, συνεπαρμένοι θεατές παρακολουθούμε με κρατημένη την ανάσα την παράσταση μιας ζωής και μιας εποχής. Η "Πεγκ, καρδούλα μου", η "Αντιγόνη" του Ανούιγ, ο "Ματωμένος γάμος", ο "Γυάλινος κόσμος, το "Νυφικό κρεβάτι", η "Δεσποινίς Μαργαρίτα" και τέλος η κωφάλαλη Σάρα των "Παιδιών ενός κατώτερου Θεού", πόσοι και πόσοι ρόλοι, πόσες θεατρικές ηρωίδες! Τανίες αγαπημένες όσες φορές κι αν τις δούμε: Το κορίτσι με τα μαύρα, Το κυριακάτικο ξύπνημα, Η κάλπικη λίρα, το τελευταίο ψέμα...
Μια γλυκόπικρη γεύση μου έμεινε κλείνοντας το βιβλίο. Ξανάζησα ωραίες στιγμές του θεάτρου και του κινημτογράφου, αλλά και τις δραματικές στιγμές μιας πολύπλαγκτης ζωής κι ενός οδυνηρού θανάτου.

10 σχόλια:

  1. Αχ Έλλη, Έλλη! Όλη η αύρα, όλο το φως έμεινε πίσω. Για πάντα...

    Τα σέβη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μου έδωσες την ευκαιρία να γνωρίσω το ωραίο, ποιητικό σου μπλογκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος11:58 μ.μ.

    Καλησπέρα. Διαβάζω το blog σας ανελλιπώς και βρίσκω ότι είναι ένα από τα καλύτερα στην κατηγορία των βιβλιοφιλικών.

    Η γραφή του Γερμανού όντως είναι απλή, καθαρή και κυλάει σαν νεράκι, με εμμονές στις συμπτώσεις, τα παιχνίδια της μοίρας κ.ο.κ. Καθόλου απαιτητική, σε παρασύρει όμως τόσο εύκολα και διαβάζεις το βιβλίο μονορούφι!

    Το συγκεκριμένο το είχα διάβασει όταν είχε πρωτοβγεί και το ξαναδιάβασα πρόσφατα μέσα σε μία μέρα (μην πω ώρες). Η προσωπικότητα και η ζωή της Λαμπέτη τόσο γοητευτικά καθηλωτική, που την επομένη κιόλας αγόρασα και την "Τελευταία Παράσταση", την οποία λογοτεχνικά θεωρώ ανώτερη, για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα και άποψη. Μέσα σε ένα Σ/Κ έγινα Λαμπετολόγος!

    Κρίμα που δεν είχα την τύχη να τη δω στο θέατρο, ήμουν παιδί όταν "έφυγε". Μεγάλη καλλιτέχνης, με όλη τη σημασία της λέξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος10:40 π.μ.

    Μεγάλη καλλιτέχνις, πράγματι, aura voluptas. Την πρωτοάκουσα στο ραδιόφωνο ως Αννα Καρένινα, σε εκπομπή με καθημερινές συνέχειες, την πρωτοείδα στη Φιλουμένα Μαρτουράνο και από κοντά στη συνέντευξη Τύπου για τα Παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
    Ισως γι' αυτό δεν με εντυπωσίασε το βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού. Το βρήκα, πώς να το πω, πολύ γλυκανάλατο, πολύ στρογγυλεμένο για μια τέτοια εκκρηκτική γυναίκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @aura voluptas Θερμά ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Για τη Λαμπέτη συμφωνούμε απόλυτα. Ως...κάπως μεγαλύτερη ευτύχησα να την έχω δει στο θέατρο.
    @εαρινή συμφωνία. Έχετε δίκαιο για το στιλ του Γερμανού. Προσιδιάζει στα ευθυμογραφήματά του και όχι στις βιογραφίες που έγραψε. Όταν όμως η ίδια η ζωή του βιογραφουμένου είναι σημαντική, τότε ξεχνάς το ύφος και σε απορροφά η προσωπικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος12:18 π.μ.

    Αχ! Σας ζηλεύω αφάνταστα!!

    Γνώρισα σήμερα μια εκπληκτική 70 something θεατρόφιλη και Λαμπετολόγο η οποία έχει δει όλες, μα όλες τις παραστάσεις της Λαμπέτη. Ακόμη και τη "Χάννελε". Ποιά? Τη "Χάννελε!
    Ανατρίχιασα. Μου μίλησε για την παράσταση λες και ήταν χθες. "Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πλάσμα στη ζωή μου!",μου είπε. Και ο Παπαγιαννόπουλος δήλωνε εκείνη την εποχή ότι δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ η σκηνή που την κρατούσε στα χέρια του, για να μπορεί να τη θαυμάζει! Και όντως σηκωνόταν μέσα από το φέρετρο με "αυτόν" τον τρόπο!
    Στις ταινίες της δε, πραγματικά δεν χρησιμοποιούσε ούτε το 50% των δυνατοτήτων της.

    Και το περιστάτικό με το Χορν έξω από το σπίτι της ήταν πολύ χειρότερο, μέγα σκάνδαλο τότε. Είχε σπάσει εκείνο το βράδυ σχεδόν όλα τα τζάμια της πολυκατοικίας! Και τον πήγαν τελικά στην αστυνομία.

    Το βιβλίο του Γερμανού, κακά τα ψέματα, είναι μια "αγιογραφία" της ηθοποιού. Στην "Τελευταία Παράσταση" η Μπιούμπι προσπαθεί πολύ να παρουσιάσει μια πιο αμερόληπτη εικόνα. Στο τέλος όμως παρασύρεται κι εκείνη από την προσωπικότητα της "ηρωίδας" της...

    Την αλήθεια δε θα τη μάθουμε ποτέ. Έτσι όμως τελικά δημιουργούνται οι μύθοι...

    Σας εύχομαι Καλές Γιορτές και καλές αναγνώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος5:39 μ.μ.

    Να σας θυμίσω την υπέροχη φωνή της στην Ίρμα τη γλυκειά...Όσο για το Φρέντυ Γερμανό, αποστήθισα από το πολύ διάβασμα κομμάτια από την Εκτέλεση στην εφηβεία μου. Χρόνια πολλά και αναγνωστικά σας εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @aura voluptas ευχαριστώ για τις ευχές. Χρόνια πολλά κι από μένα.
    @scalidi. Πραγματικά υπέροχη φωνή, ακόμα και με τη βραχνάδα της αρρώστιας, όταν διάβαζε Καβάφη και αποσπάσματα των ευαγγελίων. Καλή χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος5:43 μ.μ.

    καλή χρονιά!Και αναγνωστική, αναγνώστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος5:43 μ.μ.

    καλή χρονιά!Και αναγνωστική, αναγνώστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή