Ποια ψυχή να φεύγει και μυρίζει τόσο δυνατά ο αέρας...

Στις 23 και 24 Φεβρουαρίου έγινε στη Λευκωσία μια Ημερίδα για τον Ελύτη, μεγάλο μέρος της οποίας παρακολούθησα. Θυμήθηκα τότε, το Μάρτη του 1996, όταν ακούσαμε το θάνατό του, ένα κείμενο που έγραψα, μια σύνθεση, καμωμένη από δικούς του στίχους. Έφαγα πολλή ώρα ψάχνοντας να ξαναβρώ το παλιό εκείνο κείμενο. Έτσι, το "σώζω" τώρα εδώ, να μπορώ να το ξαναβρίσκω εύκολα.

Το φτωχικό το σπίτι στις αμμουδιές του Ομήρου ορφάνεψε. Ο πλασμένος για τις μικρές κόρες και τα νησιά του Αιγαίου, ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών και μύστης των φύλλων της ελιάς έγινε πια για πάντα τιμαριώτης τ' ουρανού, εκεί όπου το δάκρυ δεν έχει νόημα κανένα, παρά μόνο υπάρχει ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα.

Δεν ήταν Αύγουστος, όπως τ' ονειρεύτηκε, τότε που αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες, όταν ξεκίνησε για ένα μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό. 'Ανοιξη ήτανε, την ώρα που τα πουλιά δοκίμαζαν το νέο τιμόνι τους κι οι τρελές ροδιές ετοιμάζονταν να τινάξουν τις δροσερές φωτιές τους, όταν ο καημός του θανάτου τόσο τον πυρπόλησε, που η λάμψη του επέστρεψε στον ήλιο. Σε χώρα μακρινή κι αρυτίδωτη πορεύτηκε. Τον ακολουθούσαν το δίχως άλλο κορίτσια κυανά, η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα, η Ελένη, η Ρωξάνη, ενώ κάτω στο Αιγαίο τον χαιρετούσαν αλογάκια πέτρινα, η Ίος, η Σίκινος, η Σέριφος, η Μήλος, σφουγγάρια, μέδουσες, όστρακα ρόδινα, τ' αετόμορφα βουνά, τα γαλάζια ηφαίστεια, τ' άσπρα σπίτια στου γλαυκού το γειτόνεμα.

Ο ίδιος πίστεψε πως το ποσοστό της ομορφιάς που του αναλογούσε το ξόδεψε όλο, πως έζησε και για τότε που δεν θα υπάρχει και πως πήγε να βρει την αλήθεια που μόνον έναντι θανάτου δίνεται, αφήνοντάς μας στον κήπο με τις αυταπάτες. Τι κι αν ο κόσμος μάταιος, έχει μιλήσει ελληνικά κι από την ομιλία του βγάνουν θυμίαμα ακόμη οι θαλασσινοί κρίνοι. Κι αν έφυγε, όμως για μας ο κόσμος θα 'ναι ακόμα ωραίος εξαιτίας του. Όχι εμείς, εκείνος θα πενθεί για μας μόνος στον Παράδεισο ενώ η φωνή του θ' ακούγεται πάντα:

Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.

Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.