Η γνωριμία μου με τη Λένα Μαντά δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Είχα γράψει την πιο απορριπτική (και την πιο αγενή, ομολογώ) κριτική που ανέβασα ποτέ στο μπλογκ για το βιβλίο της "Θεανώ η λύκαινα της Πόλης". Η κ. Μαντά μπήκε στο μπλογκ, μου απάντησε, είχαμε ένα γόνιμο διάλογο και από τότε, όχι μόνο δεν μου κράτησε κακία, αλλά επισκέπτεται τακτικά το μπλογκ μου σχολιάζοντας πάντα με ευγένεια κι αγάπη.
Χτες βράδυ είχα τη χαρά να τη γνωρίσω και από κοντά, στην παρουσίαση του τελευταίου της βιβλίου "Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" (Ψυχογιός, 2007), αλλά και των άλλων της βιβλίων. Στον ωραίο, ζεστό, καλαίσθητο χώρο του βιβλιοπωλείου "Κοχλίας", πλήθος οι φανατικές αναγνώστριες (κυρίως) των
βιβλίων της, αλλά, όλως παραδόξως δεν έλειπαν και οι άντρες αναγνώστες. Απλή, προσηνής, γελαστή, πληθωρική, η Λένα Μαντά φαίνεται να ξεχειλίζει από τη χαρά της ζωής κι ίσως αυτό είναι κι ένας από τους λόγους που κάνουν τα βιβλία της τόσο αγαπητά, αν και, βέβαια, η δυστυχία και οι θάνατοι δεν λείπουν.
βιβλίων της, αλλά, όλως παραδόξως δεν έλειπαν και οι άντρες αναγνώστες. Απλή, προσηνής, γελαστή, πληθωρική, η Λένα Μαντά φαίνεται να ξεχειλίζει από τη χαρά της ζωής κι ίσως αυτό είναι κι ένας από τους λόγους που κάνουν τα βιβλία της τόσο αγαπητά, αν και, βέβαια, η δυστυχία και οι θάνατοι δεν λείπουν.Στο τελευταίο της βιβλίο οι πέντε ηρωίδες της που φεύγουν από το χωριό τους στον Όλυμπο για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους είναι όλες πανέμορφες, ικανές να εμνεύσουν τον πιο μεγάλο έρωτα (για δυο απ' αυτές αυτοκτονούν δυο άντρες), γεμάτες και οι ίδιες ερωτισμό, απολαμβάνουν κατά κανόνα τον έρωτα και τα πλούτη που τους χαρίζουν οι άντρες ή αποκτούν μόνες τους. Τις αντιξοότητες της ζωής τις προσπερνούν χωρίς μεγάλη δυσκολία και τελικά γυρίζουν στο χωριό όλες, κάποιες με παιδιά (όλα θηλυκά, οι άντρες του βιβλίου έχουν όλοι εξοντωθεί ή εγκαταλειφθεί).
"Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι" είναι πρώτο στα ευπώλητα εδώ και καιρό. Χτες η κ. Μαντά μας πληροφόρησε ότι βρίσκεται στην 69η χιλιάδα ενώ ήδη ένα καινούριο βιβλίο της θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάιο. Καλή επιτυχία και σ' αυτό, αγαπητή κ. Μαντά.
δεν έχω μέιλ σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήαν θες στείλε μου ένα...
Εγώ έγραψα την πιο σκληρή κριτική στο (ανεκδιήγητο) σπίτι δίπλα στο Ποτάμι
ΑπάντησηΔιαγραφή@ioeu Αγαπητέ ioeu, στέλλω το μέιλ μου στο δικό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@not the boy next door νομίζω λέμε τα ίδια πράγματα. Απλώς εγώ προσπάθησα να είμαι κάπως πιο ευγενική, μετά τη "Θεανώ".
ΑπάντησηΔιαγραφήnot the boy next door: Πραγματικά η κριτικη σας ήταν όχι μόνο σκληρή αλλά και προσβλητική...Δεν μπορεί ν' αρέσουν όλοι σε όλους. Ο τρόπος που εκφράζει κανείς την κριτική με στεναχωρεί, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έπειτα για να είμαστε ειλικρινείς, σε κανέναν δεν αρέσει να τον κρίνουν, πόσο μάλλον να τον ακυρώνουν με τον τρόπο που εσείς το κάνατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήanagnostria: Ευχαριστώ για την παρουσία σας στην Λευκωσία. Ήταν πραγματικά μεγάλη χαρά για μένα. Όσο για την κριτική σας...δεν ήταν μόνο ευγενική, είχε και κάτι από την γλύκα της φυσικής σας παρουσίας. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα....Ειλικρινά....
@lena manta Μπορεί τα βιβλία σας να μην είναι ακριβώς ό,τι θα προτιμούσα για ανάγνωση, ειλικρινά όμως σας θαυμάζω για πολλά. Κρίμα που δεν είχαμε την ευκαιρία στη Λευκωσία για καλύτερη γνωριμία λόγω της περιορισμένης χρονικά επίκεψής σας. Ίσως μια άλλη φορά, εδώ ή στην Αθήνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου anagnostria, καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λέτε, αφού βλέπω τα posts που ανεβάζετε και ξέρω οτι τα βιβλία που διαβάζετε είναι εντελώς διαφορετικά και πηγαίνουν πιο βαθιά από τα δικά μου. Αλλά δυο φίλες, μπορεί να είναι φίλες, χωρίς να έχουν τις ίδιες προτιμήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: Κι εγώ λυπήθηκα για τον περιορισμένο χρόνο...Ελπίζω κι εγώ στο μέλλον!
Κυρία Μαντά, ζητώ συγγνώμη αν σας προσέβαλα. Όμως, οφείλετε να αναγνωρίσετε ότι εκφράζομαι με παρρησία (και όχι με θρασύτητα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προτιμούσα επίσης να αναρτούσατε το σχόλιο σας στην ανάρτησή μου.
Παρόλα αυτά σας ευχαριστώ που απαντήσατε στην κριτική μου και σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο νέο σας πόνημα (που αν κρίνω από το momentum του σπιτιού θα είναι εξασφαλισμένη)
Η Θεανώ όπως είχα πει δεν με κέρδισε,αλλά το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι,είναι πολύ καλό,συγκινητικό,τρυφερό και,ενώ καταπιάνεται με πικρές ιστορίες,γίνεται γλυκό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κάτι μας προσφέρει η αγάπη μας για τα βιβλία είναι ακριβώς αυτή...να αναγνωρίζουμε το διαφορετικό ως προς τις προτιμήσεις μας,όχι απορρίπτοντας το,αλλα ανακαλύπτοντας και τις δικές του χάρες...αυτή δεν είναι η περιφημη ευρύτητα σκέψεις;
Πρόσφατα μου έτυχε να διαβάσω μια σκληρή κριτική για ένα βιβλίο που εγώ βρήκα καλό,και σκέφτηκα πόσο άδικο ειναι για τη συγγραφέα...πόσο αποτρεπτικό για τον μελλοντικό αναγνώστη που πιθανότατα να το αγαπούσε αν το διάβαζε...