Αντισταθείτε με ένα ποίημα

Ανταποκρινόμενη στην ευγενική πρόσκληση της Εαρινής Συμφωνίας να αναρτήσουμε το αγαπημένο μας ποίημα, γράφω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα. Είναι τόσο πολλά αυτά που αγαπώ, που δυσκολεύτηκα πολύ στην επιλογή. Κατέληξα όμως σ' ένα ποίημα του δικού μας (Κύπριου) Κώστα Μόντη που σε λίγο κλείνουν τέσσερα χρόνια από το θάνατό του. ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ όλοι εμείς που γράφουμε στίχους, όλοι εμείς το διαμπερές τραύμα της Γης, λευκοί και μαύροι και κίτρινοι, "ανεπτυγμένοι" κι "υποανάπτυκτοι", πλούσιοι και φτωχοί, που τους γράφουμε απάνω στο χιόνι, που τους γράφουμε απάνω στην άμμο, απάνω στον ήλιο, απάνω στη βροχή, απάνω στο πεζοδρόμιο, απάνω στους χαρταετούς της καρδιάς μας, απάνω στα υπόγεια της καρδιάς μας, στα σαλόνια και στις σοφίτες, με πέννα και με κάρβουνο, όλοι εμείς που γράφουμε στίχους, που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον ανοιχτό πίνακα, που εξακολουθούμε να τους γράφουμε στον υπαίθριο πίνακα, με τις κιμωλίες μας στεγνές ή βρεγμένες, που εξακολουθούμε να τους γράφουμε με το αίμα μας σε μια παντιέρα που δεν τη γνωρίσαμε ακόμα, σε μια παντιέρα που τη ψάχνουμε ψηλαφητά μες στους αιώνες, σε μια παντιέρα που μας αποκρύβεται για να μην τελειώσει, που μας ξέρει κι αποκρύβεται για να μην την παρατήσουμε, σε μια παντιέρα που δεν τη βλέπουμε μα σφιγγόμαστε γύρω της, που δεν τη βλέπουμε μα κρεμαζόμαστε απάνω της, που δεν ξέρουμε αν υπάρχει μα δεν το συζητάμε. Όλοι εμείς που γράφουμε στίχους μποστά στο φεγγάρι ή στο εχτελεστικό απόσπασμα κι ανακυκλωνόμαστε και δεν εκλείπουμε απ' τον Όμηρο ή και πιο πριν ή και πάντα μέχρι τον τελευταίο μας άσημο, όλοι εμείς-τι σύμπτωση! Χωρίς καμιά προσυνεννόηση, χωρίς καμιά προεπαφή! Τι παράξενη σύμπτωση, αδελφοί μου!