Τρίτη, Ιουνίου 10, 2008

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους

Αγόρασα το βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθυ" "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους" (Καστανιώτης, 2008, μετ. Αύγουσος Κορτώ) για τρεις κυρίως λόγους: α) Προετοιμαζόμενη για ένα ταξίδι στην Αμερική ήθελα να διαβάσω σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς, β) γιατί ένα βιβλίο στο οποίο βασίστηκε μια ταινία που πήρε τέσσερα Όσκαρ ασφαλώς κάτι έχει να πει, και γ) επειδή διάβασα μια καλή κριτική από τον αγαπητό librofilo.
Η επιλογή μου δεν με απογοήτευσε ως προς τη γνωριμία μου με ένα σύγχρονο Αμερικανό του οποίου δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο, δεν ήταν όμως ακριβώς και βιβλίο "του γούστου μου". Ανέκαθεν ούτε οι περιπετειώδεις ταινίες ούτε τα ανάλογα βιβλία μου άρεσαν, όσο επιτυχημένα κι αν ήταν στο είδος τους. Και το "Καμιά πατρίδα..." είναι μια πολύ αιματοβαμμένη περιπέτεια στη σύγχρονη Αμερική.
Ένας νέος άντρας, ο Λουέλιν Μος, βγαίνοντας για κυνήγι κάπου στα σύνορα με το Μεξικό, συναντά κάμποσα πτώματα γύρω από τρία ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, πακέτα με ναρκωτικά κι ένα χαρτοφύλακα γεμάτο χρήματα. Φανερό ότι ο αλληλοσκωτομός είχε να κάνει με λαθρεμπόριο ηρωίνης. Παίρνει το χαρτοφύλακα, αλλά την επομένη, κυνηγημένος από τη σκέψη ενός ετοιμοθάνατου που του ζητούσε επίμονα νερό, επιστρέφει, εν γνώσει του ότι κινδυνεύει: "Πάω να κάνω μεγάλη μαλακία μάλλον αλλά δεν γίνεται αλλιώς", λέει στην αγουροξυπνημένη νεαρή γυναίκα του. Πράγματι, από εκείνη τη στιγμή θα εντοπιστεί και θα γίνει το θήραμα για κυνηγούς σκληρούς, άτεγκτους, που δεν λογαριάζουν αθώους και ενόχους. Στην καταδίωξή του τίθεται ο Σίγκαρ, η απόλυτη ενσάρκωση του κακού. Όχι μόνο σκοτώνει για να σκοτώσει, αλλά θέλει τα θύματά του να τον κοιτάζουν κατά πρόσωπο όταν τα πυροβολεί. Κάποτε τους δίνει τη δυνατότητα να σωθούν παίζοντας μ' ένα νόμισμα κορόνα-γράμματα. Έξυπνος, ικανός αλλά με τις ικανότητές του στην υπηρεσία του κακού, κυνηγάει τον Μος σκοτώνοντας όποιον σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του. "Ο λόγος που δεν ξέρει κανείς τη φάτσα του είναι ότι όποιος τον δει δεν ζει να μας τον περιγράψει", λέει σε μια στιγμή ο Σερίφης Μπελ. Ο Σερίφης είναι σύμβολο του καλού, του υπηρέτη του νόμου, του μέσου οικογενειάρχη που αγαπά τη γυναίκα του, την ήσυχη, ήρεμη ζωή και που δεν βλέπει την ώρα να αφυπηρετήσει για να απολαύσει αυτή την ήρεμη ζωή. Ικανός, ευαίσθητος, με εσωτερικό προβληματισμό όπως δείχνουν οι μονόλογοι που παρεμβάλλονται στο βιβλίο, αλλά πώς να τα βγάλει πέρα μ' έναν αδίστακτο δολοφόνο;
Διάλογοι με κοφτές φράσεις, παρατακτική σύνταξη, χαρακτηριστική των απλοϊκών ανθρώπων και κειμένων, ο φωτισμός της λεπτομέρειας χαρακτηρίζουν τη γραφή του ΜακΚάρθυ. Συχνά το κείμενο σε δυσκολεύει να εντοπίσεις ποιος μιλά έτσι όπως αρχίζει κάθε καφάλαιο χωρίς υποκείμενο, και πρέπει να προχωρήσεις αρκετά για να καταλάβεις ποιοι μιλούν, πού διαδραματίζεται η σκηνή, τι ακριβώς συμβαίνει.
Ενδιαφέρουσα γραφή σ' ένα βιβλίο με πολύ κυνηγητό, πολύ πιστολίδι, πολύ αίμα.


6 σχόλια:

  1. Εγώ διάβασα το βιβλίο του "Ο δρόμος" και είναι ένα κείμενο που σε συγκλονίζει με τη δύναμή του, σου εξαφανίζει τις βεβαιότητες, σε ταρακουνά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα το αναζητήσω κι αυτό, αγαπητή Σταυρούλα. Δεν ξέρω αν είναι τόσο σκληρό όπως το "Καμιά πατρίδα...", έχω όμως ακούσει ότι είναι το καλύτερό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είδα την ταινία και δε μ' άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ: Και, όπως τα περιγράφεις, πιστεύω ότι αναλογικά ισχύει αυτό που ισχύει και για το βιβλίο: καλή σκηνοθεσία, καλή ηθοποιΊα, αλλά προς τι; είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ ανόητοτο σενάριο, η βία για τη βία και ο μανιχαϊσμός καλός-κακός, τέλος ο θρίαμβος του απόλυτου κακού! σκέτος μαζοχισμό

    Χριστίνα Παπαγγελή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένη φίλη,

    Αφού διάβασα την παρουσίαση σου καταλαβαίνω ότι, για μένα τουλάχιστον, θα μπορούσε να έχει τον Εγγλέζικο τίτλο, " Νot excactly my cup of tea".
    Με χαρά είδα πως άρχισες να αναρτάς και φωτογραφίες σου. Πολύ όμορφη η θέα από το μπαλκόνι στο Ζύγι. Θα είσαι εκεί του "Κατακλυσμού"΄;
    Με αγάπη
    ΕΚΤ Ελένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @χριστίνα Δεν είδα την ταινία, αγαπητή Χριστίνα, ούτε και έχω τέτοια διάθεση. Και πάλι προκύπτει το αιώνιο ζήτημα της σχέσης μορφής και περιεχομένου. Γιατί δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η γραφή του ΜακΚάρθυ είναι αξιόλογη. Είναι όμως άραγε αρκετό αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ekt Σε σκεφτόμουν, αγαπητή φίλη αυτές τις μέρες, με τα νέα δεινά των σεισμών. Πόσα αυτή η καημένη Ελλάδα; Και μέσα σ' όλα τα δεινά δεν μας ξεχνά. Τώρα θα μας στείλει και νερό!
    Όχι, δυστυχώς δεν θα είμαι στο Ζύγι του Κατακλυσμού, φιλοξενώ ανίψια μου που το μόνο που θέλουν να δουν είναι η Αγία Νάπα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή