Τετάρτη, Δεκεμβρίου 02, 2009

Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά


Διάβασα το δεύτερο μέρος της τριλογίας Millenium του Στιγκ Λάρσον, "Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά" (Ψυχογιός, 2009, μετ. Γιώργος Μαθόπουλος)-Το πρώτο ως γνωστό είναι "Το κορίτσι με το τατουάζ"- για δυο κυρίως λόγους: α) δεν το αγόρασα, μου το δάνεισε μια φίλη και β) το διάβασα μια μέρα που είχα κυριευθεί από σωματική και πνευματική τεμπελιά! Βέβαια, 700 (ακριβώς) σελίδες δεν διαβάζονται σε μια μέρα, αλλά ομολογώ ότι πηδούσα μερικές. Εκεί, για παράδειγμα, όπου με κάθε λεπτομέρεια περιγράφονται συμπλοκές, δεν με ένοιαζε σε ποιο σημείο κλώτσησε ο ένας ή ποιο κόκκαλο του άλλου έσπασε ή από πού έτρεχε το αίμα του τρίτου, κι έτσι τις προσπερνούσα.

Το παράξενο, ιδιόρρυθμο, εν μέρει εξωπραγματικό κορίτσι, το κορίτσι με το τατουάζ, η Λίσμπετ Σαλάντερ, πρωταγωνιστεί κι εδώ. Τη βρίσκουμε στην αρχή στη Γρενάδα, ένα μικρό νησί της Καραϊβικής, να απολαμβάνει τις διακοπές που της εξασφάλισαν τα εκατομμύρια που με μια ηλεκτρονική κομπίνα είχε ξαφρίσει. Τώρα βέβαια γιατί σ' αυτήν επιτρέπονται τέτοιες παρανομίες ενώ απαγορεύονται στους "κακούς" του βιβλίου, είναι άλλο θέμα. Μετά από ένα χρόνο που γύριζε τον κόσμο, ξαναγυρίζει στη Σουηδία. Εκεί θα βρεθεί ύποπτη για τρεις φόνους, οι δυο από τους οποίους αφορούσαν ένα ζεύγος δημοσιογράφων που ερευνούσαν το τράφικιγκ στη χώρα τους και ο τρίτος φόνος ένα δικηγόρο που ήταν ο διαχειριστής-κηδεμόνας της Σαλάντερ. Σημαντικό ρόλο στο βιβλίο ασφαλώς διαδραματίζει και ο ήρωας του πρώτου βιβλίου, ο Μίκαελ Μπλούκμβιστ. Καταδιώξεις, σωματεμπορία, αστυνομικές έρευνες, διαπλοκή αστυνομικών-δημοσιογράφων, χάκερ, φόνοι, έρωτες, αφθονούν στο βιβλίο, όπου επίσης δίνεται μια ερμηνεία του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας, που στα 13 της χρόνια είχε κλειστεί σε ψυχιατρείο. 'Ομως, καμιά εξήγηση δεν δίνεται πώς, αυτή η αμόρφωτη κοπέλα είναι ξεφτέρι στους υπολογιστές (εδώ μάλιστα ασχολείται και με τα Μαθηματικά και ειδικά με το θεώρημα του Φερμά!), ούτε πείθει όταν με το μικροσκοπικό της σώμα καταφέρνει να τα βάλει με δυο μεγαλόσωμους άντρες και να τους κατατροπώσει! Ακόμα κι όταν τη θάβουν ζωντανή, αυτή κατορθώνει να επιβιώσει και να ξεθαφτεί! Βεβαίως, την τελική νικητήρια σκηνή θα μονοπωλήσει ο "καλός" του βιβλίου, ο δημοσιογράφος Μίκαελ, που θα σπεύσει για τη σωτηρία της, σε μια ακροτελεύτια εικόνα, τέτοια που κάποτε όταν τη βλέπαμε στο σινεμά χειροκροτούσαμε!
Τα δυο βιβλία του Λάρσον (υποθέτω και το τρίτο που, απ' ό,τι ξέρω δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά) είναι χωρίς αμφιβολία καλογραμμένα αστυνομικά μυθιστορήματα, που μπορούν να προσφέρουν στους λάτρεις αυτού του είδους των αστυνομικών (πολύ διαφορετικών από το είδος Άγκαθα Κρίστι ή Σέρλοκ Χολμς) ξεκούραστες ώρες πνευματικής αδράνειας.

3 σχόλια:

  1. Αναγνώστρια καλησπέρα σας,
    ούτε εμένα με ενθουσίασε η Λίσμπετ, αλλά τα διάβασα και τα 2 βιβλία-το δεύτερο μου άρεσε περισσότερο από το πρώτο που ήταν η επιτομή των κλισέ για τους serial killers. Ο συγγραφέας αποδίδει τις ικανότητες της Λίσμπετ σε υπολογιστές και μαθηματικά σε σύνδρομο Άσπεργκερ πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ενδιαφέρον αυτό με το σύνδρομο Άσπεργκερ, αγαπητή Μαριλένα, ευχαριστώ για την πληροφορία. Δεν κατάλαβα, όμως, πού το λέει αυτό ο συγγραφέας; ή μήπως πρέπει να το υποθέσουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θυμάμαι ότι στο πρώτο βιβλίο δεν το ανέφερε (εγώ ως υποψιασμένη βέβαια το είχα ψυχανεμιστεί :-)). Στο δεύτερο νομίζω ότι το λέει κάπου ξεκάθαρα προς το τέλος, θα το κοιτάξω κ θα σας πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή