Το αστέρι του διαβόλου

Δεν θυμάμαι σε ποιο έτος της Φιλοσοφικής διδαχτήκαμε το "De senectute" του Κικέρωνα ούτε και πολλά πράγματα από το περιεχόμενό του (όταν είσαι 20 χρονών δεν σε απασχολεί το γήρας). Έτσι, δεν θυμάμαι αν, ανάμεσα στα επιχειρήματα που ο Κικέρωνας εύρισκε για να υπερασπιστεί τα γηρατειά, αναφερόταν και στην αφθονία του ελεύθερου χρόνου που αυτά παρέχουν. Το ανακάλυψα όμως τώρα που (φευ!) δεν είμαι πια είκοσι χρονών και το απολαμβάνω όσο δεν λέγεται.

Γιατί αυτός ο πρόλογος; Γιατί μόνο σ' αυτή την ηλικία που είμαι τώρα μπορώ, αν θέλω, να αφιερώσω ολόκληρη μέρα στο διάβασμα. Κι όταν λέω ολόκληρη, εννοώ ολόκληρη.

 Το βιβλίο που με τράβηξε τόσο ώστε να διαβάσω σε μια μέρα τις 527 σελίδες του ήταν το αστυνομικό μυθιστόρημα του Νορβηγού Jo Desbo "Το αστέρι του διαβόλου" (Μεταίχμιο, 2011, μετ. από τα αγγλικά Γωγώ Αρβανίτη). Ομολογώ  ότι παρά την αγάπη μου για τα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν θα το είχα αγοράσει, προπάντων  εξαιτίας του τίτλου, που παραπέμπει σε εξωλογικά και μαγικά, καθόλου του γούστου μου.  Μου το χάρισε όμως η φίλη-ιδιοκτήτρια του ωραιότερου βιβλιοπωλείου της Λευκωσίας, και επιπλέον είχα ακούσει για το νέο αυτό συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας από τον αγαπητό Πατριάρχη του Βιβλιοκαφέ, που έγραψε για το προηγούμενο βιβλίο του Νesbo, το "Νέμεσις". Έτσι το άρχισα κια δεν το άφησα παρά μόνο κλείνοντας και την τελευταία σελίδα.

Όπως όλοι οι συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων, έτσι και ο Nesbo πλάθει το δικό του ντετέκτιβ που είναι ο βασικός χαρακτήρας των ιστοριών του. Λέγεται Χάρι Χόλε και είναι κάθε άλλο παρά πρότυπο αστυνομικού. Αλκοολικός, υπό δυσμένεια και στα πρόθυρα απόλυσης από το σώμα, όμως αυτός είναι που τελικά, με τη συνέργεια βέβαια και άλλων συναδέλφων, θα λύσει το  μυστήριο των δολοφονιών που συνταράσσουν το Οσλο ένα ζεστό καλοκαίρι. Νέες και ωραίες γυναίκες αρχίζουν να δολοφονούνται, μια κάθε πέντε μέρες. Το πιο παράξενο είναι ότι ο δολοφόνος κόβει κάθε φορά κι ένα δάχτυλο από τα θύματά του. Αφήνει επίσης σαν επισκεπτήριο ένα κόκκινο διαμάντι στο σχήμα αστεριού, άλλοτε κάτω από το βλέφαρο του θύματος, άλλοτε σ' ένα δαχτυλίδι, άλλοτε σχηματίζοντάς το σε μια σκονισμένη επιφάνεια. Ο αριθμός πέντε φαίνεται να διαδραματίζει ένα ιδιαίτερο ρόλο.

Ο γοργός ρυθμός της δράσης, οι αναπάντεχες ανατροπές, το λαθρεμπόριο όπλων, ο διεφθαρμένος αστυνομικός, οι δρόμοι και οι γειτονιές του Όσλο που ρεαλιστικά αποδίδονται (χαρακτηριστικό είναι  ότι προτάσσεται του βιβλίου χάρτης της πόλης), ο ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ, η χρήση της ψυχολογίας για τη σκιαγράφηση του πορτρέτου του δολοφόνου, ειδικά του σίριαλ κίλερ, όλα συμβάλλουν στο να δώσουν ένα ενδιαφέρον μείγμα κι ένα ξεχωριστό στο είδος του αστυνομικό μυθιστόρημα.

Όπως πολύ συχνά συμβαίνει, το τέλος δεν είναι εξίσου ικανοποιητικό με ό,τι προηγήθηκε. Βρήκα τη λύση στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα μάλλον εξεζητημένη και ολίγον τι...αηδιαστική.

Σχολιάζοντας την ανάρτηση του Πατριάρχη για το "Νέμεσις" η Pellegrina αναρωτιόταν: Τι προσφέρουν στην τέχνη;" (τέτοια βιβλία). Τίποτα, θα έλεγα. Πειράζει όμως πότε-πότε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια να απολαμβάνει το τίποτα;