Ο προϊστορικός λέων της Κέας

Λητώ Σεϊζάνη
Ο προϊστορικός λέων της Κέας
Τυπωθήτω-Λάλον ύδωρ, 2013

Η ποίηση πρέπει άρα γε να είναι

Κάτι περίπλοκο, δυσνόητο, μεγαλειώδες;

Κάτι που δέος δημιουργεί, και έκσταση και θάμβος;

Η  ποίηση πρέπει άρα γε να είναι

Κάτι πρωτότυπο, πολύχρωμο, ιλιγγιώδες;

Σαν την επήρεια των ναρκωτικών στη σκέψη;

Η ποίηση πρέπει να είναι ίσως

Μία πληγή που επέρχεται ανεπαίσθητη

Από ένα βέλος που δεν άκουσες, δεν είδες

Αλλά ήρθε και σου τρύπησε τη φτέρνα

Το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής της Λητώς Σεϊζάνη, συνοψίζοντας την άποψη της ποιήτριας για την ποίηση, ανταποκρίνεται πλήρως στην ποιητική της δημιουργία. Είχα διαβάσει ακόμα μια ποιητική συλλογή της Λητώς, "Το γαλάζιο μου σακκίδιο" και η διαπίστωσή μου ήταν η ίδια:ποίηση χαμηλόφωνη, σχεδόν ψιθυριστή, σαν να μιλάει η ίδια στον εαυτό της, που όμως μας αγγίζει βαθιά, γιατί ανταποκρίνεται σε κοινά συναισθήματα, κοινές σκέψεις, κοινά βιώματα.

Πηγές της έμπνευσής της τόποι και διαβάσματα, χαρές και απογοητεύσεις, φιλοσοφική αντίκριση των βιοτικών συμβάντων. Η Κέα και το Καρνάκ, η Αθήνα και η Κάρπαθος κι άλλοτε τόποι της Ευρώπης που της χαρίζουν "ενέσεις ευτυχίας μοναδικές".

Οι αναγνωστικές της αγάπες κι επιρροές  περνούν στην ποίησή της: Ο Προυστ και η ευτυχία του "χαμένου χρόνου", το "φτωχικό σπιτάκι στη Σκιάθο" (χρειάζεται άραγε να αναφέρει κανείς το όνομα;). Κι ούτε "ο γέρων της Αλεξάνδρειας" που της δίνει άλλη μια έμπνευση έχει ανάγκη από ονομαστική αναφορά.

Η μελαγχολία του Spleen, πέρα από τις οφειλές στον Μπωτλαίρ ή τον Καρυωτάκη, υποδηλοί και της ποιήτριας τη μελαγχολική διάθεση, άλλοτε για ένα χαμένο έρωτα κι άλλοτε για την ίδια τη ζωή που φεύγει. "Ποτέ πια", ψιθυρίζει μαζί με τον Πόε. 

"Ποτέ πια δεν θα γίνεις είκοσι χρονών

Ούτε τριάντα ούτε σαράντα λοιπόν

Ποτέ πια δεν θα γυρίσεις στο παρελθόν

Για να εξιλεωθείς, να επανορθώσεις" 

Στα παλαιότερα γραμμένα ποιήματα η τεχνική είναι πιο παραδοσιακή, δεν λείπει η μουσική του μέτρου, ενίοτε και η ομοιοκαταληξία. Όσο προχωρεί η ποιήτρια εγκαταλείπει αυτά τα δεσμά, με μόνη ίσως αδυναμία κάποια πεζολογία σε μερικούς στίχους.

Όμως γενικά είναι μια ποίηση που αγγίζει τον αναγνώστη, μια ποίηση που κατορθώνει να μετουσιώνει τα προσωπικά βιώματα σε στίχους με καθολικό ενδιαφέρον.