Είμαστε ακόμα εδώ

Δημήτρης Γιατρέλλης
Είμαστε ακόμα εδώ
Ωκεανίδα, 2014

Το πιθανότερο είναι πως, αν έβλεπα αυτό το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο, μάλλον δεν θα το είχα επιλέξει. Τι θα είχε άραγε να μου πει ένας άγνωστος συγγραφέας, ένα ακόμα όνομα μέσα στη σύγχρονη ελληνική πλημμυρίδα των συγγραφέων ή των "συγγραφέων"; Γι' αυτό ιδιαίτερα ευχαριστώ το Δημήτρη Γιατρέλλη που είχε την καλοσύνη να μου στείλει το βιβλίο του, το οποίο αιχμαλωτίζοντας το ενδιαφέρον μου από τις πρώτες σελίδες, μου χάρισε ώρες αναγνωστικής απόλαυσης.

Αξιόλογο το "Είμαστε ακόμα εδώ" από πολλές απόψεις. Για τα θέματα που θίγει, για τον επιτυχή συνδυασμό του παρόντος με την αναπόληση μιας εποχής περασμένης, αλλά οικείας στους ...κάπως μεγαλύτερους, για τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες που στήνει, για την τεχνική που ακολουθεί.

Ο μύθος περιστρέφεται γύρω από τέσσερα βασικά πρόσωπα. Αρχίζει με τον Νίκο Πολίτη, έναν πενηντάχρονο υπάλληλο εταιρείας που κοντά στα επαγγελματικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, προστίθενται τα οικογενειακά και σε λίγο και τα προβλήματα υγείας. Ο δεύτερος χαρακτήρας είναι μια ώριμη, ωραία γυναίκα, η Ελένη Καμπά. Ανύπαντρη, μοναξιασμένη, που είτε από επιθυμία της ανθρώπινης επικοινωνίας είτε αναζητώντας σκοπό στη ζωή της, παρασύρεται σε μια παράνομη οργάνωση. Το τρίτο πρόσωπο είναι ο Βασίλης Σγουρός, αστυνομικός, στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής, που κι αυτός κουβαλάει τα δικά του προβλήματα. Και τέλος ο Σωτήρης. Ένας νέος τρομοκράτης, ένας "αντάρτης των πόλεων", που με πάθος υπερασπίζεται τις απόψεις του.

Καθένα από τα κεφάλαια του βιβλίου επικεντρώνεται σε ένα από τα βασικά πρόσωπα. Πολύ σύντομα όμως οι ζωές τους θα διασταυρωθούν και το παρελθόν θα συνδυαστεί με το παρόν. Οι τρεις, ο Πολίτης, ο Σγουρός και η Καμπά υπήρξαν συμμαθητές και μέλη της κομμουνιστικής νεολαίας με την ωραία Ελένη, διαφιλονικούμενο έπαθλο μεταξύ των δύο νεαρών. Η ζωή και οι συνθήκες τους χώρισαν, για να συναντηθούν τώρα, δεκαετίες μετά, σε διαφορετικούς ρόλους ο καθένας. Ποια θα είναι η εξέλιξη; Τι κατάληξη θα έχει αυτή η απρόσμενη συνάντηση ύστερα από τόσα χρόνια; Είναι οι  άνθρωποι ίδιοι με αυτούς που υπήρξαν κάποτε στα νιάτα τους;

Πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα και η τεχνική του συγγραφέα. Η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, η αναφορά όμως στο παρελθόν γίνεται με πρωτοπρόσωπη αφήγηση καθενός από τα κύρια πρόσωπα, ξεδιπλώνοντας έτσι σκέψεις και συναισθήματα, αλλά και στιγμές του κοινού τους παρελθόντος.

Έχω την εύλογη υποψία πως ένας από τους λόγους που μου άρεσε τόσο αυτό το βιβλίο, είναι η ταύτιση και η αναπόληση δικών μου βιωμάτων. Αν και... ολίγον παλαιότερη από τους ήρωες του Γιατρέλλη, ξανάζησα μαζί τους τα φοιτητικά πάρτυ, ("τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχαμε χορέψει" που τραγουδά και η Πρωτοψάλτη), τα κορίτσια που περίμεναν να τα ζητήσει για χορό κάποιο αγόρι, τα αγόρια μες στη δική τους εφηβική δειλία, τις ιδεολογικές συζητήσεις, τα μουσικά ακούσματα της εποχής. Βρίθουν στο βιβλίο οι μουσικές από Jim Morison ως Μητροπάνο. Άλλωστε ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα, στίχους του οποίου ο συγγραφέας προτάσσει του βιβλίου:

Ακόμη κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε

ακόμη κι αν αυτοί που ήμασταν δε μείναμε.

Είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε ακόμα εδώ,

ψάχνοντας στα  τυφλά καινούριους τρόπους.