Βαρέθηκα τον Μακ Κορτ

Διάβασα τον "Δάσκαλο" του Μακ Κορτ με μεγάλο ενδιαφέρον. Ήταν ένα βιβλίο που χωρίς δισταγμό σύστηνα σε όλους, προπάντων όμως σε κάθε εκπαιδευτικό. Αναζήτησα στη συνέχεια και άλλα βιβλία του ίδιου συγγραφέα. Βρήκα τις "Στάχτες της Άντζελα", αν και κατώτερο από το "Δάσκαλο", αρκετά καλό, και, παρ' όλη τη φτώχια και τη δυστυχία που έσταζε από παντού, ένα καλογραμμένο βιβλίο, που δεν του έλειπε το χιούμορ και η ωραία αφήγηση. Ε, το τρίτο του πια (τρίτο στη σειρά που τα διάβασα, δεν ξέρω με ποια σειρά τα έγραψε) και που είναι "Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ" (Λιβάνης, 2001, μετ. Αλέξανδρος Καλοφωλιάς), το τέλειωσα μόνο και μόνο γιατί εκείνες τις μέρες δεν είχα τίποτε άλλο προς ανάγνωση και γιατί, επίσης, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ο Μακ Κορτ είναι ένας γοητευτικός παραμυθάς.

Σ' αυτό το τρίτο βιβλίο δεν λέει τίποτα καινούριο. Θέμα είναι η ζωή του στην Αμερική, όταν, 19χρονος νέος, φτωχός κι αμόρφωτος, φτάνει εκεί και προσπαθεί να ορθοποδήσει. Τα διάφορα επαγγέλματα με τα οποία ασχολήθηκε, η κατάταξή του στο στρατό (ήταν τότε ο πόλεμος της Κορέας, αλλά ο ίδιος έφτασε μόνο ως τη Γερμανία), η φοίτησή του στο Κολλέγιο για να πάρει το δίπλωμα δασκάλου, ο διορισμός του σε διάφορα σχολεία (κάτι που αφηγείται πολύ καλύτερα στο "Δάσκαλο"), τα σπίτια που άλλαξε, ο γάμος και ο χωρισμός του, οι επισκέψεις του στην Ιρλανδία, η τύχη των αδελφιών και των γονιών του, αναμνήσεις ξανά και ξανά από τη δυστυχισμένη παιδική ηλικία, όλα σχεδόν γνωστά από τα προηγούμενά του βιβλία.

Δεν ξέρω αν κάποιος που δεν διάβασε προηγουμένως Μακ Κορτ θα το βρει ενδιαφέρον. Εγώ πάντως το βαρέθηκα.