Ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ.

Απλώς υπέροχο! Από τα βιβλία που πρέπει να αρχίσεις μόνο όταν έχεις αρκετές ώρες στη διάθεσή σου, γιατί δεν μπορείς να το αφήσεις πριν φτάσεις και στην τελευταία σελίδα. Ένας συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και εξωλογικών συμβάντων, ένας προβληματισμός πάνω στην τυχαιότητα και στην αιτιότητα, η διαφορετική οπτική με την οποία μπορούν δυο άνθρωποι να αντικρίζουν τα ίδια γεγονότα, θέματα λογοτεχνικής γραφής και έμπνευσης, αντιστοιχία τιμωρίας και δικαιοσύνης (χαρακτηριστική η φράση:"Τη δικαιοσύνη δεν την ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά οι εκδοχές που μπορούν να αποδειχτούν"). Κι ακόμα η σχέση μυθοπλασίας και πραγματικότητας (" αν η μυθοπλασία είναι ζωή, αν η μυθοπλασία δημιουργεί ζωή, τότε μπορεί να δημιουργεί και θάνατο"). Απόψεις του Χένρι Τζέιμς και η ανταπόδοση του κακού στη Βίβλο, διασταυρώνονται στο μυθιστόρημα. Κι όλα αυτά μέσα σε 272 μόνο σελίδες.

Αγόρασα το βιβλίο του Αργεντινού Γκιγέρμο Μαρτίνες "Ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ." (Πατάκης 2009, μετ. Ιφιγένεια Ντούμη) χωρίς να έχω διαβάσει ή ακούσει κάτι γι' αυτό, παρά μόνο από το όνομα του συγγραφέα, γιατί με είχε γοητεύσει "Η ακολουθία της Οξφόρδης". Και δεν διαψεύστηκα στις προσδοκίες μου.

Όλα αρχίζουν όταν ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής, ένας μάλλον αποτυχημένος συγγραφέας, δέχεται το τηλεφώνημα και σε λίγο την  επίσκεψη της Λουσιάνα. Ήταν μια δακτυλογράφος που δέκα χρόνια πριν είχε δουλέψει για ένα μήνα κοντά του, όταν εκείνος είχε σπάσει τον καρπό του δεξιού του χεριού και δεν μπορούσε να γράψει. Στα δέκα χρόνια που έχουν περάσει εκείνη δεν είναι πια το ωραίο κορίτσι που εκείνος είχε σχεδόν ερωτευτεί. Δεν είναι όμως μόνο η εξωτερική της εμφάνιση που είχε αλλάξει. Τρομοκρατημένη ζητά τη βοήθειά του, αποκαλύπτοντάς του ότι τέσσερα αγαπημένα της πρόσωπα έχουν πεθάνει, φαινομενικά καθένας με τρόπο που μπορεί να ερμηνευτεί λογικά. Όμως η ίδια πιστεύει ότι οφείλονται στην εκδικητικότητα του πρώην εργοδότη της, του πασίγνωστου, διάσημου συγγραφέα Κλόστερ. Αφηγείται με λεπτομέρειες πώς πέθανε καθένα από τα τέσσερα πρόσωπα και ζητά τη βοήθεια του αφηγητή (που δεν μαθαίνουμε το όνομά του) για να επέμβει, να μιλήσει στον Κλόστερ ώστε να σταματήσουν οι φόνοι, που σύμφωνα με την ίδια δεν θα σταματήσουν πριν  φτάσουν τους επτά.

Ο αφηγητής, παρά ττους δισταγμούς του, δέχεται να συναντήσει τον Κλόστερ. Στον μεταξύ τους εκτενή διάλογο ο Κλόστερ δίνει μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία των γεγονότων, αλλά ταυτόχρονα θίγονται πολλά θέματα της λογοτεχνικής γραφής. Ποιος έχει δίκαιο; Τα γεγονότα όπως τα αφηγείται η Λουσιάνα ή όπως τα ερμηνεύει ο Κλόστερ; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Τι θα δείξει η συνέχεια;

Ας μην περιμένει ο αναγνώστης ότι θα του δώσει την απάντηση ο Γκιγέρμο Μαρτίνες. "Θεοί μπορεί να μην είμαστε, αλλά κάθε συγγραφέας στη σελίδα του θεός είναι", λέει ο Κλόστερ. Σαν να μας λέει: Ο θεός δημιουργεί, δεν εξηγεί. Αυτό είναι έργο των ανθρώπων, έργο του αναγνώστη.