Θάνατος σε ιδιωτική κλινική

Στην πρωτοφανή θερμοκρασία των 46ο (!), ρεκόρ στα χρονικά της Κύπρου, τίποτα πιο δροσιστικό από ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα (εννοείται βεβαίως στη δροσιά του κλιματιστικού). Όπως έγραφα και άλλοτε, παρουσιάζοντας το μυθιστόρημα της Π. Ντ. Τζέιμς "Ο φάρος", με ελκύει ιδιαίτερα το αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα τύπου Άγκαθα Κρίστι. Γιατί σ' αυτού του τύπου τα αστυνομικά με γοητεύει όχι μόνο η πλοκή, το μυστήριο και η λύση του. Απολαμβάνω όλη την πορεία ώσπου να φτάσει το τέλος. Την περιγραφή των δρόμων του Λονδίνου, της αγγλικής εξοχής, της βροχής που αδιάκοπα συνοδεύει τη δράση, τους αγγλικούς πύργους, την τυπικότητα των Άγγλων, τους κήπους, τα ονόματα που δίνουν στα σπίτια τους, τα αμέτρητα τσάγια που καταναλώνουν, τα αναμμένα τζάκια...

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά συναντάμε πάλι στο καινούριο μυθιστόρημα της Π. Ντ. Τζέιμς , θεωρούμενης ως διαδόχου της Άγκαθα Κρίστι, σε πιο σύγχρονη βεβαίως εποχή, "Θάνατος σε ιδιωτική κλινική" (Καστανιώτης 2010, μετ. Τούλα Τόλια).

Κύριος τόπος δράσης είναι το Ντόρσετ, "πασίγνωστο για την ιστορία και την ποικιλομορφία των πύργων του", όπως μας λέει η συγραφέας. Πιο συγκεκριμένα, το έργο διαδραματίζεται στο Σέβερελ Μάνορ, ένα παλιό πύργο, βγαλμένο από τη συγγραφική  φαντασία. Μια πτέρυγα του πύργου είχε μετατραπεί από τον τελευταίο ιδιοκτήτη, έναν επιφανή πλαστικό χειρουργό, σε ιδιωτική κλινική αισθητικής χειρουργικής. Εκεί καταφεύγει μια  διάσημη δημοσιογράφος, η Ρόντα Γκράτουιν, για να αφαιρέσει ένα σημάδι που είχε στο πρόσωπο. Όμως, την επομένη της επέμβασης η Ρόντα θα βρεθεί νεκρή, στραγγαλισμένη στο κρεβάτι της. Ο ταξίαρχος Νταλγκλίς της Σκότλαντ Γιαρτ με τους δύο βοηθούς του, καταφθάνουν και αρχίζουν δράση. Βεβαίως, σ' αυτού του τύπου τα μυθιστορήματα δεν έχουμε μόνο ένα φόνο. Θα ακολουθήσει ακόμη ένας, μια απόπειρα για έναν άλλο και μια αυτοκτονία, για να βρεθεί στο τέλος ο ένοχος. Το παρελθόν των υπόπτων, οι οικογενειακές τους σχέσεις, οι σχέσεις με τα θύματα, ερωτικοί δεσμοί, τραύματα της παιδικής ηλικίας, διαθήκες και κληρονομιές, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο της αστυνομικής έρευνας.

Ο αναγνώστης των μυθιστορημάτων της Τζέιμς (άλλα έξι κυκλοφορούν στις εκδόσεις Καστανιώτη) δεν πρέπει να βιάζεται. Να απολαμβάνει τον αργό ρυθμό, τις λεπτομερέστατες περιγραφές, όχι μόνο του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και των εσωτερικών χώρων. Η διαρρύθμιση των σπιτιών, η επίπλωση, ακόμα και οι ζωγρφικοί πίνακες, περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια. Τα προγεύματα, τα γεύματα, τα δείπνα, τα τσάγια λες και σερβίρονται για τον αναγνώστη! Δεν λείπουν ούτε οι σκόρπιες λογοτεχνικές πινελιές (άλλωστε ο ήρωάς της, ο Νταλγκλίς, είναι και ποιητής) ούτε και η αναφορά στη σύγχρονη τεχνολογία, αν και οι μυθιστορηματικοί της ήρωες δεν φαίνεται να κάνουν συχνή ή σημαντική χρήση αυτών των μέσων. Άλλωσε δεν θα ήταν και πολύ ταιριαστός ο συνδυασμός ηλεκτρονικών υπολογιστών και παλιών ιστορικών πύργων που τόσο επιτυχημένα περιγράφει η Τζέιμς.

Κλείνω τις σκέψεις μου με μια πολύ σύντομη παράγραφο, ένα ελάχιστο δείγμα γραφής της γηραιάς πλέον αυτής κυρίας (γεν. 1920) του αστυνομικού μυθιστορήματος. "Ο Ντιν σέρβιρε το τσάι και η ατμόσφαιρα έγινε σπιτική, σχεδόν φιλική. Έξω ο αέρας μαζί με τη βροχή έπεφτε στα κλειστά τζάμια σαν ομίχλη και το σκοτάδι, όλο και πιο πυκνό, κάλυπτε τα πάντα, αφήνοντας μόνο ορατή τη γεωμετρία του κήπου με τα παρτέρια, ενώ ο φράχτης με τις ψηλές οξιές έγινε μια μακρινή, ακαθόριστη μάζα. Μέσα όλα ήταν φως, χρώματα, ζεστασιά και η μυρωδιά από το τσάι και τα μπισκοτάκια σε στύλωνε"