Δευτέρα, Ιουλίου 29, 2013

Inferno

DAN BROWN
Inferno
Ψυχογιός 2013
μετ. Χρήστος Καψάλης
Συνήθως δεν παρασύρομαι από τη δελεαστική παραπλάνηση της διαφήμισης, είτε αυτή αφορά υλικά είτε πνευματικά προϊόντα (κυρίως βιβλία), αλλά αυτή τη φορά την έπαθα. Βδομάδες πριν είχαμε κατακλυσθεί από τη διαφήμιση του τελευταίου βιβλίου του Νταν Μπράουν "Inferno". Προαναγγελλόταν μάλιστα η ημέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου στα ελληνικά (4 Ιουλίου) και γινόταν προτροπή για προπαραγγελίες, υποβάλλοντας έτσι την ιδέα ότι μπορεί να μην προλάβαιναν οι αναγνώστες την πρώτη έκδοση! Δεν έκανα βέβαια προπαραγγελία, το αγόρασα όμως μόλις κυκλοφόρησε ηλεκτρονικά.
Και να πεις δεν ήξερα τον Νταν Μπράουν; Βεβαίως τον ήξερα και δεν θα ήθελα να διαβάσω άλλο βιβλίο του. Έλα όμως που όχι μόνο η διαφήμιση αλλά και ο τίτλος, Inferno=Κόλαση, το δεύτερο μέρος του κλασικού έργου του Δάντη "Θεία Κωμωδία", αλλά ακόμα και η ιδέα ότι το μυθιστόρημα στηριζόταν στο σημαντικό αυτό έργο με παρέσυραν.
Δεν μπορώ βέβαια να ισχυριστώ ότι δεν αξίζει στο είδος του, στο είδος δηλαδή του αστυνομικού-κατασκοπευτικού βιβλίου που ως ταινία θα ταίριαζε θαυμάσια στον Τζέημς Μποντ. Ο Δάντης δεν λείπει, όμως οι αναφορές σε στίχους του είναι πολύ λιγότερες απ' αυτές που περίμενα.
Με συντομία η υπόθεση είναι η εξής: Ο Ρόμπερτ Λάγκτον (ήρωας του Μπράουν και στα άλλα βιβλία του), καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και των συμβόλων στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρτ, ξυπνά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου, τραυματισμένος στο κεφάλι, ενώ η τελευταία του ανάμνηση είναι ότι περπατούσε στο Χάρβαρτ. Σύντομα μαθαίνει ότι βρίσκεται στη Φλωρεντία και ότι ένας τραυματισμός στο κεφάλι τον έκανε να μη θυμάται τις τελευταίες μέρες. Σε λίγο μια γυναίκα-δολοφόνος, η Βαγιένθα, εισβάλλει στο δωμάτιο, πυροβολεί έναν από τους γιατρούς που παρακολουθούσε τον Λάγκτον, ενώ μια άλλη νεαρή γιατρός, η Σιένα φεύγει μαζί του τρέχοντας και καταφεύγουν στο διαμέρισμά της.
Παράλληλα αναπτύσσεται μια άλλη υπόθεση που σχετίζεται με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και συνδέεται με έναν επιστήμονα, τον Ζόμπριστ. Αυτός, εκτός του ότι έχει εμμονή με τον Δάντη, πιστεύει ότι τα δεινά της ανθρωπότητας οφείλονται στον υπερπληθυσμό κι έτσι είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει κάπου έναν ιό που  μια ορισμένη ημερομηνία θα ελευθερωθεί και θα μολύνει το ένα τρίτο της ανθρωπότητας, μειώνοντας έτσι τον πληθυσμό, όπως συνέβη στο μεσαίωνα με το Μαύρο Θάνατο, την πανώλη. Η διευθύντρια του ΠΟΥ, η Σίνσκεϊ, αναθέτει στον Λάγκτον να βρει τον ιό πριν αυτός εξαπλωθεί. Όμως και ένας Όμιλος, μια ιδιωτική οργάνωση, υπαρκτή όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας εισαγωγικά, προσπαθεί να τον εμποδίσει. Ακολουθώντας στίχους του Δάντη και ταυτοχρόνως καταδιωκόμενος ο Λάγκτον μαζί με τη Σιένα τριγυρίζουν στη Φλωρεντία, από το Duomo της στο Παλάτσο Πίτι κι από κει στο Παλάτσο Βέκκιο και στο Βαπτιστήριο, αργότερα στη Βενετία και τέλος στην Κωνσταντινούπολη, ψάχνοντας για τον κρυμμένο ιό.
Πλήθος τα πρόσωπα που δρουν στο έργο, τόσα που ο αναγνώστης πρέπει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να μην τα συγχύζει, πολλές οι ανατροπές που συμβαίνουν μέχρι την τελευταία σελίδα. Μια απορία που μου δημιουργήθηκε είναι η εξής: Άραγε ο Δάντης  με τους συγκεκριμένους στίχους που αναφέρονται στο μυθιστόρημα και αποτελούν τον οδηγό στην αναζήτηση του ιού, εννοούσε πράγματι αυτά που ερμηνεύει ο Λάγκτον; Όταν για παράδειγμα διαβάζει τους στίχους "Της Βενετιάς τον άτιμο το δόγη αναζητήστε, που τα κεφάλια  αλόγων έκοψε...και της τυφλής τα οστά αφαίρεσε" και καταλαβαίνει ότι πρέπει να αναζητήσει τον τάφο του δόγη Δάνδολου, αυτό εννοούσε ο Δάντης; Ή αλλού "Στο χρυσοποίκιλτο μουσείο της ύπατης σοφίας και το αυτί στο έδαφος τοποθετήστε ν' αφουγκραστείτε το νερό που κατρακυλά" κι άλλα παρόμοια είναι εκεί που παραπέμπει ο Δάντης ή μήπως ο Νταν Μπράουν προσάρμοσε στίχους με άλλο νόημα στο μυθιστόρημά του;
Πολύ μου άρεσε ένα ελαφρώς ειρωνικό σχόλιο που διάβασα σε μια κριτική με το οποίο και συμφωνώ και ίσως είναι το μόνο κέρδος που αποκόμισα από το βιβλίο: "Αγοράζοντάς το κανείς εξοικονομεί τα έξοδα για τρεις τουλάχιστον τουριστικούς οδηγούς: Φλωρεντία, Βενετία, Κωνσταντινούπολη".

Τρίτη, Ιουλίου 23, 2013

Μια περιδιάβαση

"Ήταν ωραία όλ' αυτά, μια περιδιάβαση...", γράφει σ' ένα στίχο ο Σεφέρης για την Κύπρο. Όμως και πού δεν θα ταίριαζε ο στίχος; Μια περιδιάβαση ήταν και η δική μας περιήγηση στην Κυανή Ακτή, στη νότια Γαλλία, αυτή την περιοχή που από το 19ο αι, προσήλκυσε πρώτα τη βρετανική αριστοκρατία κι ύστερα όλες τις διασημότητες του πλούτου και του πνεύματος. Περαστικοί, βιαστικοί τουρίστες εμείς, θελήσαμε να γνωρίσουμε, για λίγο έστω, τη μυθική αυτή περιοχή. Κάννες, Νίκαια, Μονακό και γυρίζοντας ύστερα μέσω Ιταλίας να ρίξουμε και μια βιαστική ματιά στο Μιλάνο.

Κάννες. Το όνομά τους οφείλουν στο λατινικό canna= καλάμι, από τα καλάμια που φύτρωναν κοντά στη θάλασσα. Ως τις αρχές του 19ου αι. ήταν ένα μικρό χωριό αγροτών και ψαράδων, μέχρι που το ανακάλυψαν οι Άγγλοι πρώτα κι έγινε σιγά-σιγά θέρετρο των πλούσιων και διάσημων.



Η Κρουαζέτ, γεμάτη φοίνικες, είναι ένας από τους διασημότερους δρόμους των Καννών

Στο λιμάνι των Καννών ιδιωτικά γιωτ και πλοιάρια προσθέτουν στη γοητεία της πόλης

Ένα μικρό μουσείο σημαδεύει το πέρασμα του μεγάλου ζωγράφου από τις Κάννες

Όχι άδικα οι Κάννες θεωρούνται ως η πόλη των φεστιβάλ

Πολυτελή καταστήματα και ξενοδοχεία πλαισιώνουν την Κρουαζέτ

Μια άλλη άποψη του μουσείου Πικάσο

Περίφημο και πασίγνωστο το φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών που διεξάγεται από το 1946

Βρεθήκαμε στις Κάννες τη 14η Ιουλίου, εθνική γιορτή των Γάλλων. Για ώρα ο ουρανός της πόλης γέμισε από εντυπωσιακά πυροτεχνήματα
Ένα από τα πολλά στενά δρομάκια των Καννών,  γεμάτα εστιατόρια. Στο βάθος το λιμάνι.
Διανύσαμε απόσταση 500 χμ. για να πάμε και να γυρίσουμε στην Αβινιόν την περίφημη μεσαιωνική πόλη. Γνωστή κυρίως ως έδρα των 7 παπών γαλλικής καταγωγής (1309-1377) που έκτισαν εδώ ένα μικρό Βατικανό.

Παλιά μεσαιωνική πόλη, περιβάλλεταιι από τείχη μήκους 4,5 χμ. που διακόπτονται από 39 πύργους και 7 πύλες.

Όμως και η σύγχρονη πόλη δεν στερείται ενδιαφέροντος, ειδικά τον Ιούλιο που διεξάγεται εδώ το φεστιβάλ της Αβινιόν με παραστάσεις θεάρου, παντομίμας κ.λπ.Εδώ το θέατρο της πόλης.

Το δημαρχείο της Αβινιόν

Παρ' όλη τη ζέστη μια βόλτα στην πόλη απαραίτητη.

Το μεγαλοπρεπές παπικό παλάτι. Ώρες χρειάζεται κάποιος για να το γυρίσει ολόκληρο, καθώς αποτελείται από ένα λαβύρινθο διαδρόμων και δωματίων. Χρειάστηκε 18 χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Ένας από τους πύργους των τειχών

Νεαρές διαφημίζουν την παράσταση που θα δώσουν το βράδυ
Νίκαια. Ελληνικό όνομα, γι' αυτή την ξακουστή πόλη, το μεγαλύτερο τουριστικό θέρετρο της Κυανής ακτής. Ιδρύθηκε περί το 350 π. Χ. από Φωκαείς αποίκους της Μασσαλίας.

Η υπαίθρια αγορά αποτελεί ένα από τα πολλά αξιοθέατα της Νίκαιας

Το δημαρχείο της πόλης

Με προσοχή ακούμε τον ξεναγό μας
Η πλατεία Μασένα. Τεράστια,  κεντρική πλατεία της Νίκαιας. Σημείο πολιτικών συγκεντρώσεων, διεξαγωγής φεστιβάλ κ.ά. Γύρω εστιατόρια και καφετέριες.

Στο κέντρο της πλατείας Μασένα ωραίο σιντριβάνι. (Όπου και να ταξιδέψουμε η Ελλάδα μπροστά μας)

Το δικαστικό μέγαρο της πόλης

Λίγη ξεκούραση στα σκαλοπάτια δεν βλάφτει

Στοά των καταστημάτων Λαφαγιέτ, όπου οι κυρίες της παρέας πέρασαν αρκετές ώρες!

Κάποιοι προτίμησαν τη ξεκούραση σε μια ήσυχη καφετέρια



Η απέραντη παραλία της Νίκαιας γεμάτη παραθεριστές


Έργο του Μαρκ Σαγκάλ μας υποδέχεται στη ναρχή του ανηφορικού δρόμου που θα μας φέρει στο μεσαιωνικό χωριό, ένα από τα πιο όμορφα της Κυανής Ακτής, κέντρο καλλιτεχνών, διανοουμένων, γεμάτο από γκαλερύ. Είναι το St. Paul de Bence.

Το καστροχωριό, καθώς το αντικρίζουμε από μακριά.

Η είσοδος στο χωριό



Στενά, πλακόστρωτα δρομάκια, λουλουδιασμένες αυλές, μεσαιωνικές καμάρες



Έργα τέχνης ακόμα και στα δρομάκια, μπροστά από τις γκαλερύ


Σ' ένα πανέμορφο προάστειο της Νίκαιας, στο Σιμιέ, βρίσκεται το μουσείο Ματίς (1869-1954) του ζωγράφου που από τότε που ήρθε στη Νίκαια έμεινε μέχρι το θάνατό του.
Φέτος γιορτάζονται τα 50 χρόνια από την ίδρυση του μουσείου κι είμαστε τυχεροί που μπορούμε να θαυμάσουμε πλήθος έργα του μοντέρνου καλλιτέχνη, που υπήρξε φίλος, αλλά και ανταγωνιστής του Πικάσο.
Καταπληκτική θέα καθώς οδεύουμε προς το μεσαιωνικό χωριό Εζ και το Μονακό

Από τα περίφημα εργοστάσια αρωμάτων που βρίσκονται στο Εζ επισκεπτόμαστε το Fragonard

Η βάση όλων των πανάκριβων αρωμάτων των γνωστών οίκων εδώ κατασκευάζεται. Φυτά και λουλούδια απ' όλα τα μέρη του κόσμου συγκεντρώνονται για την παρασκευή αυτών των αρωμάτων.

Όμως εδώ πωλούνται και πολλά άλλα είδη, προσιτά στους "κοινούς θνητούς": αρωματικά σαπούνια, κρέμες χεριών και προσώπου κ.λπ. Ποια γυναίκα μπορεί ν' αντισταθεί στην αγορά έστω κι ενός μικρού ενθυμίου;

Ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός του Αγίου Νικολάου στο Μονακό. Εδώ βρίσκονται θαμμένοι επίσκοποι και πρίγκιπες.

Υπέροχη η θέα του κόλπου του Μονακό από ψηλά

Ο τάφος της αδικοχαμένης Γκρέις μέσα στον καθεδρικό ναό. Για λίγες στιγμές αναλογιζόμαστε την παραμυθένια ζωή της και τον πρόωρο θάνατό της το 1982. Στο πλάι παρόμοιος ο τάφος του Ρενιέ που πέθανε το 2005.

Το παλάτι του πριγκιπάτου. Το καλοκαίρι τμήματά του είναι ανοικτά για το κοινό και φυσικά τα επισκεπτόμαστε.

Ιδρυμένο από τον πρίγκιπα Αλβέρτο Α΄ το 1910, το Ωκεανογραφικό μουσείο είναι ένα από τα αξιοθέατα του Μονακό. Σπάνια θαλάσσια φυτά και ζώα φιλοξενούνται εδώ. Στη φωτογραφία ένα είδος καρχαρία.

Ο εξερευνητής των θαλασσών Ζακ Κουστώ ήταν διευθυντής του μουσείου για πάνω από τριάντα χρόνια, μέχρι το 1988. Εδώ ο σκελετός ενός φυσητήρα.
Σε μια βραχώδη χερσόνησο μεταξύ Νίκαιας και Μονακό, βρίσκεται η Βίλα Κέρυλος, εντυπωσιακό δείγμα αναπαράστασης αρχαιοελληνικής κατοικίας του 2ου π. Χ. αι. Κατασκευάστηκε από τον αρχαιολόγο Theodore Reinach στις αρχές του 20ου. αι. ως κατοικία του. Σήμερα επισκέψιμο μουσείο.

Η θέα από τα παράθυρα της βίλας μοναδική

Ακόμα μια άποψη της θάλασσας από τη βίλα

Η όμορφη κωμόπολη Beaulie-sur-Mer στην οποία βρίσκεται η Βίλα Κέρυλος

Το περίφημο Καζίνο του Μόντε Κάρλο

Στην είσοδο του Καζίνου πολυτελή αυτοκίνητα διαφημίζονται

Η είσοδος του Καζίνου



Έχει πια βραδιάσει. Φαντασμαγορική η φωτισμένη μεγάλη πλατεία με τα ξενοδοχεία και τις καφετέριες τριγύρω.
Πανέμορφη η διαδρομή από τις Κάννες στο Σαν Ρέμο

Κάποτε σου φαίνεται πως ο ουρανός σμίγει με τη θάλασσα

Ένας σύντομος σταθμός στο Σαν Ρέμο. Το δημαρχείο της πόλης.

Η "νεανική" συντροφιά απολαμβάνει τη βόλτα της στους δρόμους του Σαν Ρέμο.
Στο Μιλάνο το ταξίδι μας τελειώνει. Ο περίφημος καθεδρικός ναός, το Duomo, ασφαλώς δεν μπορούσε να λείπει από την περιήγησή μας.

Η μεγάλη πλατεία του Duomo, όπου τα πλήθη δεν σταματούν να πηγαινοέρχονται.

Η είσοδος της Galleria Vittorio Emmanuel II. Ιστορικό κτίσμα του 1865-1877, στεγάζει καταστήματα, καφετέριες, με το φως να πέφτει από τη γυάλινη οροφή.

Η πασίγνωστη Σκάλα του Μιλάνου. Πρώτη φορά ξεναγούμαστε στο εσωτερικό της. Δυστυχώς, όπως και σε πολλά άλλα μέρη που επισκεφθήκαμε, οι φωτογραφίες απαγορεύονται.



Περιδιαβάζοντας στη Γαλαρία
Το ωραίο ταξίδι τελειώνει με μια απογοήτευση. Το έργο που θεωρείται η πιο διάσημη τοιχογραφία στον κόσμο της Τέχνης, "Ο Μυστικός Δείπνος" του Λεονάρντο ντα Βίντσι, που κοσμεί την τραπεζαρία του μοναστηριού Santa Maria delle Grazie, στάθηκε αδύνατο να το επισκεφθούμε. Θα έπρεπε να είχαμε κλείσει ραντεβού μήνες πριν. Τόσα είναι τα πλήθη που συρρέουν καθημερινά απ' όλο τον κόσμο. Αρκεστήκαμε να δούμε το χώρο και να φωτογραφίσουμε την είσοδο. Ποιος ξέρει...Ίσως μια άλλη φορά...