Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2020
Με τον Όμηρο στις μέρες του Κορωνοϊού
Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2020
Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίη
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 04, 2020
Η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς
Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2020
Καλό μου παιδί
Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2020
Η μυστική ιστορία
Παρασκευή, Οκτωβρίου 30, 2020
Ύμνος ζωής
Χριστόφορου Καδή, Ύμνος ζωής
Λευκωσία, 2020
Αυτή την επενέργεια της ποίησης δοκίμασα άλλη μια φορά διατρέχοντας την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Καδή, Ύμνος ζωής. Είναι πράγματι ένας χαμηλόφωνος, υποβλητικός ύμνος σ’ όλες τις μορφές της ζωής. Από τα εγγόνια, την καινούρια ζωή, στα οποία ο ποιητής αφιερώνει τη συλλογή του, ως την πατρώα γη, «τον τόπο που γεννήθηκα». Οι αιματοβαμμένοι αγώνες για ελευθερία, η περιφρόνηση του θανάτου, η ιδέα πάνω από την ύλη, η αυτόβουλη θυσία, δίνονται με την περηφάνια, αλλά και τη θλίψη που συνοδεύει το πικρό αποτέλεσμα. «Χωρίς απολυτήριο» οι αγωνιστές κι όμως γράφουν «Κείμενα της ζωής και του θανάτου».
Πόσο υπαινικτικά εκφράζεται ο πόνος για τις «Συλημένες εκκλησιές»!
την ώρα του όρθρου
ξένα ρήματα
ξένα δόγματα
ξένα διδάγματα
…………..
Υποβλητικά, χαμηλόφωνα, με ευδιάκριτες εικόνες ζωγραφίζεται σ’ ένα εξαιρετικό ποίημα η μοιρασμένη Λευκωσία.
Παίρνω τον μακρύ σου δρόμο
Και με σταματούν χαλάσματα
Πώς να σε διασχίσω;
Παίρνω των μαλλιών σου
το διάδημα,
της Βενετιάς ατίμητο
μαργαριτάρι
Πώς να σε περιέλθω;
(Μοιρασμένα γιασεμιά)
Θεωρώ το τρίτο μέρος της συλλογής, «Της γενέθλιας γης», ως το πιο συναισθηματικό, το πιο υπαινικτικό, γνήσια έκφραση της αγάπης για τη γενέθλια γη, που δίνεται με εικόνες που αγγίζουν με συγκρατημένη νοσταλγία και θλίψη, κοινά βιώματα.
Πάρε ένα λίζο
ξένε και από μένα
να με γλυκάνεις
(Στιγμές του χωριού)
Τικ τακ απ’ τα χαράματα
το αλακάτι γυρίζει
κι η ψυχή μου γεμίζει
με νερά κρυστελλένια
και παλμούς μυστικούς
της συνάδουσας φύσης
(Δοξολογία)
Και πάνω απ’ όλα η νοσταλγική ανάμνηση της γενέθλιας γης, δεμένη με το χάδι της μάνας, τον λόγο του πατέρα, τη νοσταλγία του πατρικού σπιτιού.
Χαρμολύπη είναι το συναίσθημα που νιώθουμε καθώς κλείνουμε την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Καδή. Μια νοσταλγία για όσα ανέκκλητα πέρασαν, αλλά και μια ευδαιμονία γιατί τα ζήσαμε.
Δευτέρα, Οκτωβρίου 26, 2020
Μετά το τέλος
Δευτέρα, Οκτωβρίου 19, 2020
Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος
Δευτέρα, Οκτωβρίου 12, 2020
Το σκισμένο τούλι
Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 24, 2020
Η απατηλή ζωή των ενηλίκων
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2020
Γεώργιος Βιζυηνός
Δημήτρης Παπαχρήστος
Όταν στο δημοτικό σχολείο απαγγέλλαμε
Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 02, 2020
Η αίθουσα του θρόνου
Η αίθουσα του θρόνου
Βιβλιοπωλείον της Εστίας
2008 (εικοστή έκδοση)
1969 (πρώτη έκδοση)
Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2020
Όταν η ανάσα γίνεται αέρας
Όταν η ανάσα γίνεται αέρας
Πατάκης, 2017
Μετ. Άννα Παπασταύρου
Το βιβλίο δεν ακολουθεί μια χρονολογική ή νοηματική σειρά. Παρεμβάλλοντας γεγονότα της ζωής του, αναφέρεται στην πορεία της αρρώστιας. Τα πρώτα συμπτώματα, απώλεια βάρους και πόνοι στην πλάτη, αποδίδονται αρχικά στην κούραση. Όμως σύντομα έρχεται η διάγνωση: Καρκίνος. Οι χημειοθεραπείες αρχίζουν. Μάταια ζητά από την γιατρό του να του πει μια πρόβλεψη: Πόσος καιρός του μένει; Ξέρει καλά πως τέτοια πρόβλεψη ούτε μπορεί ούτε είναι σωστό να γίνει. Έχει όμως διαλείμματα που αισθάνεται καλύτερα. Τότε ξαναμπαίνει στο χειρουργείο. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος περιγραφής συγκεκριμένων περιπτώσεων. Για παράδειγμα, η πρώτη φορά που διενήργησε τοκετό κατά την εκπαίδευσή του ή η λεπτομερής περιγραφή νεκροψίας δεν ξεχνιούνται. Και ενδιάμεσα στα γεγονότα σκέψεις, σκέψεις και προβληματισμοί. Για τη ζωή και τον θάνατο, για τον Θεό, για το νόημα της ζωής, αλλά κυρίως γύρω από το ιατρικό επάγγγελμα. Γράφει αλλού: "Το καθήκον του γιατρού δεν είναι να αποσοβεί τον κίνδυνο του θανάτου ή να επαναφέρει τους ασθενείς στην πρότερη ζωή τους, αλλά να παίρνει στα χέρια του έναν ασθενή και την οικογένειά του, των οποίων η ζωή έχει διαλυθεί και να δρα ωσότου αυτοί μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, να αντιμετωπίσουν και να κατανοήσουν βαθιά, την ίδιά τους την ύπαρξη".
Οι τελευταίες 25 περίπου σελίδες του βιβλίου όπου περιγράφονται οι τελευταίες του στιγμές, είναι γραμμένες από τη σύζυγό του, επίσης γιατρό. Γράφει: "Είπε καθαρά, με φωνή σιγανή αλλά σταθερή: Είμαι έτοιμος". Με το "έτοιμος" εννοούσε να του αφαιρέσουμε το αναπνευστικό βοήθημα, να του αρχίσουμε μορφίνες, να πεθάνει." Πράγμα που έγινε εννιά ώρες μετά.
Παρ' όλο ότι είναι ένα βιβλίο περιγραφής της πορείας προς τον θάνατο, δεν είναι καταθλιπτικό βιβλίο. Είναι περισότερο ένα βιβλίο προβληματισμού. Ποιο το νόημα της ζωής, ποια η σχέση του εγκεφάλου με τη συνείδηση ή το συναίσθημα ή όλες τις άλλες ψυχικές λειτουργίες. Απαντήσεις βέβαια δεν δίνονται ούτε είναι δυνατό να δοθούν. Δίνει όμως την ευκαρία στον αναγνώστη να ξεφύγει από τα καθημερινά και επιφανειακά και για λίγο έστω να προβληματιστεί γύρω από την ουσία της ύπαρξής του.
Πέμπτη, Αυγούστου 06, 2020
Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα
Ο Μαιγκρέ στήνει παγίδα
Άγρα, 2019
Μετ. Αργυρώ Μακάρωφ
Για τους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος ασφαλώς ο Ζωρζ Σιμενόν (1903-1989) και ο πρωταγωνιστής των αστυνομικών του ιστοριών επιθεωρητής Μαιγκρέ είναι πρόσωπα γνωστά και οικεία. Και σ' αυτό εδώ το blog αρκετές είναι οι σχετικές αναρτήσεις: Τρία δωμάτια στο Μανχάταν,