Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 26, 2008

Πίσω από τους Καταρράκτες


Άρχισα να διαβάζω το μυθιστόρημα της Τζόις Κάρολ Όουτς (Μεταίχμιο, 2004) με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για δυο κυρίως λόγους: πρώτα, γιατί μ' αρέσει η γραφή της, οι παράξενοι χαρακτήρες της, κυρίως οι γυνακείοι, η ψυχολογική ανάλυση και εμβάθυνση των ηρώων της. Και δεύτερο, γιατί είχα πολύ νωπή, από ένα ταξίδι του καλοκαιριού, την εικόνα των Καταρρακτών του Νιαγάρα, που ουσιαστικά πρωταγωνιστούν στο βίβλίο (διερωτώμαι, γιατί στην ελληνική μετάφραση ο τίτλος του πρωτοτύπου "The Falls" αποδόθηκε ως "Πίσω από τους Καταρράκτες". Θεωρήθηκε άραγε πιο εμπορικός;) Και είναι, πράγματι πολύ χαρακτηριστική μια φράση που διάβασα σε μια κριτική για το βιβλίο, που όχι χωρίς κάποια λανθάνουσα ειρωνεία, μας παροτρύνει:"Διαβάστε το φορώντας το αδιάβροχό σας". Νομίζεις πως τους βλέπεις, πως ακούς αυτό το αδιάκοπο βουητό, πως βλέπεις το λευκό πέπλο της ομίχλης που δεν είναι τίποτε άλλο από τα σταγονίδια που πετιούνται από τα εκατομμύρια τους τόνους του νερού. Οι καταράκτες είναι το κομβικό σημείο και τοπικά αλλά και θεματικά, γύρω από το οποίο όλα διαδραματίζονται.
Όμως το ενδιαφέρον με το οποίο είχα αρχίσει την ανάγνωση του βιβλίου σταδιακά μειωνόταν, για να φτάσω τελικά στο τέλος των 609 σελίδων με πολύ κόπο. Προσπαθώ να εξηγήσω το γιατί. Νομίζω πως η Όουτς έγραψε περισσότερα απ' όσα χρειάζονταν. Μου φαίνεται πως σκόπιμα είχε αποφασίσει να γράψει ένα ογκώδες μυθιστόρημα και όχι γιατί το απαιτούσε το θέμα της. Πολλές άχρηστες λεπτομέρειες, για παράδειγμα η λεπτομερής αναφορά στην ενδυματολογία των ηρώων της, πολλές επαναλήψεις, πολλά γεγονότα που δεν συνδέονται άμεσα με το θέμα της, που μοιάζουν σαν τυφλές πάροδοι στο κύριο ρεύμα της αφήγησης και που δεν οδηγούν πουθενά.
Αρχίζει προϊδεάζοντάς μας με το να παραθέσει ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο ενός γιατρού, που γύρω στο τέλος του 19ου αι. μιλούσε για τη νοσηρή επίδραση που ασκούν οι καταρράκτες, μια επίδραση που λέγεται "υδροψυχισμός", που αφαιρεί τη βούληση και οδηγεί στην αυτοκτονία.
Το μυθιστόρημα αρχίζει με μια αυτοκτονία. Ένας νέος άντρας, ο Γκιλ Έρσκιν, Πρεσβυτεριανός ιερέας, το πρωί μετά την πρώτη νύχα του γάμου του, ρίχνεται στους Καταρράκτες και αυτοκτονεί. Βέβαια, δεν τον οδήγησε σ' αυτό το σημείο μόνο η νοσηρή σαγήνη του νερού. Την πρώτη γαμήλια νύχτα (η περιγραφή της και η ψυχολογία των ηρώων θυμίζει έντονα το "Στην Ακτή" του ΜακΓιούαν) διαπιστώνει την απέχθειά του στο γυναικείο σώμα και τις ομοφυλοφυλικές του τάσεις. Η νεαρή γυναίκα του, η Αρία, κόρη και αυτή μιας αυστηρά θρησκευόμενης οικογένειας, "η νεόνυμφη χήρα των Καταρρακτών", όπως την αποκάλεσε ο Τύπος, για μια βδομάδα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά άγρυπνη, αμίλητη, να παρακολουθεί τις έρευνες για ανεύρεση του πτώματος, θα 'λεγε κανείς για να βεβαιωθεί για το θάνατο του συζύγου της. Όλο αυτό το διάστημα ένας δικηγόρος, ο Ντερκ Μπάρναμπι, επιτυχημένος στη δουλειά του, από γνωστή και πλούσια οικογένεια της περιοχής, γοητεύεται από την παράξενη, κοκκινομάλλα γυναίκα, την ακολουθεί στην πατρίδα της και μεταξύ τους αρχίζει μια έντονη ερωτική ζωή, που μέσα σε λίγες μέρες καταλήγει στο γάμο τους. Ένα παιδί, ο Τσάντλερ, γεννιέται μια-δυο βδομάδες πρόωρα και η Αρία δεν θα πάψει ποτέ να βασανίζεται από την αμφιβολία μήπως είναι παιδί της μοναδικής νύχτας που πέρασε με τον πρώτο σύζυγο (κάπως παράξενο μια και η σχέση δεν ολοκληρώθηκε...κανονικά!). Στη συνέχεια αποκτώνται δυο ακόμα παιδιά, ο Ρόγιαλ και η Τζούλιετ.
Η συγγραφική ματιά της Όουτς μετατοπίζεται τώρα σε άλλο θέμα. Στη χρησιμοποίηση των Καταρρακτών για παραγωγή ενέργειας, στη δημιουργία εργοστασίων και στα χημικά απόβλητα που μόλυναν την περιοχή με αποτέλεσμα αρρώστιες και θανάτους. Ο Ντερκ, επηρεασμένος από μια γυναίκα της οποίας ένα παιδί είχε πεθάνει και δυο άλλα είναι άρρωστα, αρχίζει μια δικαστική διαμάχη εναντίον ισχυρών παραγόντων της περιοχής. Αυτό όχι μόνο θα οδηγήσει στη διάλυση του γάμου του αλλά και στο θάνατό του.
Παρεμβάλλεται η εξέλιξη της ζωής των τριών παιδιών αλλά και της παράξενης, εκκεντρικής Αρίας, που παραμένει κεντρική ηρωίδα του βιβλίου. Η Αρία δεν είχε πάψει ποτέ να πιστεύει ότι "είναι καταραμένη". Κλειστή στον εαυτό της, νευρωτική, μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της διδάσκοντας πιάνο. Διακατέχεται από φοβίες, δεν θέλει να έχει καμιά σχέση με την οικογένεια του συζύγου της και απαγορεύει κάθε μνεία του ονόματός του. Τα παιδιά μεγαλώνουν με προβληματικές σχέσεις μεταξύ τους και με τη μητέρα τους και μόνο στο τέλος, το 1978, αφού διανύθηκε ένα διάστημα 28 χρόνων από τότε που ξεκίνησε η ιστορία, επέρχεται ένα είδος κάθαρσης και δικαίωσης, όταν όλοι παρακολουθούν μια τελετή που γίνεται για να τιμηθεί η μνήμη του Ντερκ Μπάρναμπι, του οποίου ο αγώνας και ο άδικος χαμός δικαιώνεται τελικά.
Η περίπτωση της Όουτς είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Η γεννημένη το 1938 συγγραφέας, θεωρούμενη από τις πιο καταξιωμένες σύγχρονες λογοτεχνικές φωνές της Αμερικής, γράφει πάνω από ένα βιβλία το χρόνο, κατορθώνοντας να είναι σχεδόν όλα επιτυχίες. Ενδιαφέρον βιβλίο "Οι Καταρράκτες", πιστεύω όμως ότι θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτοδεμένο, λιγότερο φλύαρο.






Τρίτη, Σεπτεμβρίου 16, 2008

Ένα μπλουζ για τη Ζέλντα

Για να εκτιμήσει και να απολαύσει κάποιος το βιβλίο του Ζιλ Λερουά "Ένα μπλουζ για τη Ζέλντα" (Μεταίχμιο, 2008), θα πρέπει έστω και στοιχειωδώς να έχει υπ' όψιν τη ζωή του διάσημου ζευγαριού, του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και της Ζέλντα Σάιερ-Φιτζέραλντ. Ένα εμβληματικό ζευγάρι, ενσαρκωτές αυτού που αποκλήθηκε Χαμένη Γενιά, εκπρόσωποι της Τζαζ Εποχής. Εκείνος, θεωρούμενος σήμερα από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές φυσιογνωμίες του 20ου αι., εκείνη, σύντροφος και μούσα του, με ένα μόνο βιβλίο στο ενεργητικό της (Save me the Waltz-από τον τίτλο του οποίου πιθανότατα εμπνεύστηκε το δικό του ο Λερουά).
Ο Ζιλ Λερουά θέλει να δούμε το βιβλίο του ως "μυθιστορηματική βιογραφία". Δεν είναι όμως καθόλου τέτοια με την κλασική έννοια του όρου. Είναι ένας μονόλογος-παραλήρημα της Ζέλντα, μέσα από τον οποίο με ακανόνιστη χρονολογική σειρά, μετατοπιζόμενη από το 1918 και τα χρόνια της γνωριμίας της με τον Σκοτ, στη δεκαετία του '40 και στα διάφορα νοσοκομεία όπου νοσηλευόταν για διανοητική διαταραχή, πηγαινοερχόμενη διαρκώς από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα, αποκαλύπτει κυρίως τον εσωτερικό της κόσμο, τις σκέψεις, τα συναισθήματά και σκόρπια και ανάκατα επεισόδια της ζωής της που ο αναγνώστης θα πρέπει να συναρμολογήσει σε μια ενιαία χρονολογική σειρά.
Γεννημένη στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, κόρη δικαστή, εγγονή ενός Γερουσιαστή και ενός Κυβερνήτη, όπως επαναλαμβάνει στο βιβλίο, η Ζέλντα, μια καλλονή του Νότου, συναντά τον υπολοχαγό Σκοτ Φιτζέραλντ που βρίσκεται εκεί στα πλαίσια στρατιωτικής εκπαίδευσης, αλλά που το όνειρό του είναι να γίνει συγγραφέας. Ένας θυελλώδης και σκανδαλιστικός έρωτας θα ενώσει το ζευγάρι. Θα αρραβωνιαστούν, θα χωρίσουν, θα ξανασμίξουν και η ζωή τους θα γίνει για την εποχή τους μια πρόκληση κι ένα σκάνδαλο. Νέοι, πλούσιοι και ωραίοι, εκείνος ένα Είδωλο μετά την επιτυχία του πρώτου του κιόλας μυθιστορήματος, εκείνη το Ιδεώδες του. "Ήμασταν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, τα πορτρέτα μας κοσμούσαν τις προμετωπίδες των θεάτρων και των σινεμά στο Μανχάταν. Μας πλήρωναν ολόκληρες περιουσίες για διαφημιστικά όπου όλη η προσπάθεια συνίστατο στο να φτάσουμε στην ώρα μας, ξεμέθυστοι, χαμογελαστοί και καθαροί. Εμείς εφηύραμε της έννοια της διασημότητας, και κυρίως το εμπόριό της", γράφει ο Λερουά-Ζέλντα.
Έζησαν μια ταραγμένη ζωή, ταξιδεύοντας από την Αμερική στην Ευρώπη, με ξενύχτια, δοσμένοι στο ποτό και τη διασκέδαση, με ομοφυλοφιλικές τάσεις και οι δύο, με ακρότητες ασυνήθιστες για την εποχή τους. "Είχα χορέψει πάνω σ' όλα τα τραπέζια όλων των κλαμπ του Μανχάταν, με το φόρεμά μου σηκωμένο μέχρι τη μέση, σταύρωνα τα πόδια πολύ ψηλά, κάπνιζα δημόσια, μάσαγα τσίχλα και γινόμουν τόσο φέσι, που αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν. και του άρεσαν όλα αυτά, ενθάρρυνε μάλιστα τούτες τις ακρότητες, χάρη στις οποίες το όνομά μας έπαιρνε μυθικές διαστάσεις και κερδίζαμε επικερδή δημοσιότητα", θα πει πάλι η Ζέλντα.
Το έργο τους, για το οποίο αλληλοκατηγορούνταν ότι έκλεβε ο ένας τον άλλο και στο οποίο ενέπλεκαν κομμάτια από τη ζωή τους, κυρίως βέβαια το έργο εκείνου, αφού γνώρισε μια ύφεση, μεταθανάτια γνωρίζει μια τεράστια φήμη, εμπνέει λογοτέχνες, κινηματογραφικά έργα, διδάσκεται στα σχολεία.
Ο Φιτζέραλντ πέθανε το 1940, αλκοολικός, σε ηλικία μόλις 44 χρόνων κι εκείνη που "αγάπησε τόσο ώστε να τρελαθεί", το 1947 (47 χρόνων) σε μια πυρκαγιά που έκαψε το άσυλο στο οποίο νοσηλευτόταν.
Πιστεύω ότι ο Λερουά κατορθώνει με το βιβλίο του να γίνει η πειστική φωνή της Ζέλντα, η φωνή της τρέλας που διακόπτεται από διαλείμματα διαύγειας. Με αδιάπτωτο ενδιαφέρον παρακολουθούμε μια εποχή και μια ζωή, τη ζωή δυο ανθρώπων που γνώρισαν την ευτυχία και τη δυστυχία στην ακρότατή τους μορφή. Ίσως γι' αυτό δεν χρειαζόταν να ζήσουν πέρα από τα 44 και τα 47 τους χρόνια.


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 10, 2008

Ο καινούριος Ίρβιν Γιάλομ και ο θάνατος

"Σε κάποια στιγμή της ζωής-μερικές φορές στα πρώτα μας χρόνια, άλλοτε όψιμα-είναι βέβαιο ότι όλοι μας θα ξυπνήσουμε και θ' αντιληφθούμε τη θνητότητά μας. Είναι τόσο πολλά αυτά που την πυροδοτούν: μια ματιά στον καθρέφτη που δείχνει το σαγόνι μας να κρεμάει, τα μαλλιά μας ν' ασπρίζουν, τους ώμους μας να καμπουριάζουν. Η παρέλαση των γενεθλίων, ιδίως όσων αφορούν στρογγυλές δεκαετίες-πενήντα, εξήντα, εβδομήντα. Η συνάντηση, μ' έναν φίλο που έχεις πολύ καιρό να τον δεις και σε σοκάρει το πόσο έχει γεράσει. Όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες του εαυτού σου και των ανθρώπων που γέμιζαν την παιδική σου ηλικία κι είναι πια από καιρό νεκροί. Μιά συνάντηση με τον Κύριο Θάνατο σ' ένα όνειρο".
Το τελευταίο βιβλίο του γνωστότατου και δημοφιλούς ψυχιάτρου-συγγραφέα Ίρβιν Γιάλομ "Στον κήπο του Επίκουρου-Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου" (Άγρα,2008,μετ.Ευαγγελία Ανδριτσάνου-Γιάννης Ζέρβας) όπως λέει ο ίδιος, "είναι ένα βιβλίο βαθιά προσωπικό που πηγάζει από την αναμέρησή μου με τον θάνατο", τόσο από την προσωπική του εμπειρία όσο και από τη δουλειά με τους ασθενείς του. Δεν είναι στοχασμοί γύρω από το θάνατο (αν και δεν λείπουν κι αυτοί), δεν είναι μια φιλοσοφία θανάτου. Αφορά περισσότερο κλινικές περιπτώσεις ανθρώπων που η συνείδηση του θανάτου τους δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα και ανάγκη ψυχοθεραπείας.
Αρχίζει με την αιτιολόγηση του τίτλου δίνοντάς μας κάποιες σχετικές πληροφορίες: Ο Επίκουρος (4ος αι. π. Χ.), το όνομα του οποίου έχει ταυτιστεί με τις απολαύσεις των αισθήσεων (επικούρειος), πίστευε ότι αιτία της δυστυχίας του ανθρώπου είναι ο αδιάλειπτος φόβος μας για το θάνατο. Πρότεινε λοιπόν στη φιλοσοφία του διάφορα διανοητικά πειράματα, τα οποία, λέει ο Γιάλομ, βοήθησαν και τον ίδιο τον Γιάλομ, αλλά και του πρόσφεραν εργαλεία για να βοηθήσει τους ασθενείς του. Ακολουθούν διάφορες σκέψεις γύρω από το θέμα του θανάτου, ενώ στο δεύτερο κεφάλαιο ο Γιάλομ συζητά τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αναγνωρίσουμε το συγκαλυμμένο άγχος του θανάτου. Δηλαδή διερευνά το άγχος ή την κατάθλιψη που μπορεί να προέρχονται από ένα μη συνειδητοποιημένο φόβο θανάτου. Ιστορίες ασθενών, παραδείγματα από τον κινηματογράφο ή τη λογοτεχνία δίνουν μια πιο πρακτική διάσταση στο θέμα του. Στο επόμενο κεφάλαιο υποστηρίζει ότι η συνάντηση με το θάνατο μπορεί, αντί να μας οδηγήσει στο φόβο και το άγχος, να γίνει αφετηρία για μια πιο πλήρη ζωή.
Στη συνέχεια αναφέρει και συζητά μερικές από τις σπουδαιότερες ιδέες συγγραφέων,, ψυχοθεραπευτών, φιλοσόφων κ.λπ. που σχετίζονται με το πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Για παράδειγμα, το πολύ γνωστό του Επίκουρου " όπου είμαι εγώ δεν είναι ο θάνατος, όπου είναι ο θάνατος δεν είμαι εγώ. Επομένως γιατί να τον φοβόμαστε;" Για να προσθέσει και το αντίστροφο ευφυολόγημα του Γούντυ Άλλεν "δεν φοβάμαι το θάνατο, απλώς δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει."
Αρκετές είναι οι αυτοβιογραφικές σελίδες του Γιάλομ, δηλ. πότε ήρθε ο ίδιος για πρώτη φορά σ' επαφή με το θάνατο-όταν πέθανε η γάτα του, ύστερα ένας συμμαθητής, ένας θείος και πώς πήρε την απόφαση να γίνει γιατρός για να δίνει ανακούφιση, την ίδια ανακούφιση που ένιωσε ο ίδιος, όταν, δωδεκάχρονο παιδί, μέσα στον τρόμο που δημιούργησε στο σπίτι το έμφραγμα του πατέρα του, είδε να μπαίνει ήρεμος και καθησυχαστικός ο γιατρός.
Το τελευταίο μέρος του βιβλίου απευθύνεται στους ψυχοθεραπευτές, δίνοντάς τους συμβουλές για το πώς να χειρίζονται το άγχος του θανάτου, αλλά βέβαια δεν στερείται ενδιαφέροντος για κάθε αναγνώστη.
Σ' όποιον άρεσαν τα προηγούμενα βιβλία του Γιάλομ σίγουρα θα βρει και σ' αυτό μεγάλο ενδιαφέρον. Βέβαια, δεν υπάρχει καμιά μεταφυσική άποψη, καμιά θρησκευτική αντίκριση του θέματος. Άλλωστε ο ίδιος, αν και Εβραίος που πήγαινε κάποιες φορές στη συναγωγή, δηλώνει πολύ ορθολογιστής για να έχει οποιαδήποτε θρησκευτική πίστη. Ούτε, νομίζω, ασχολείται με την πλειοψηφία των ανθρώπων, που έστω κι αν έχουν συνείδηση του θανάτου δεν είναι κάτι που τους δημιουργεί άγχος. Στηριγμένος στην ψυχανάλυση, δίνοντας έμφαση στην ερμηνεία των ονείρων, ασχολείται κυρίως με παθολογικές περιπτώσεις. Ο ίδιος, αν και 77 χρονών, έτσι αντικρίζει το θάνατο: "Ο θάνατος με κάνει να ζω περισσότερο την κάθε στιγμή-να εκτιμώ και ν' απολαμβάνω και μόνη τη χαρά του να έχω τις αισθήσεις μου, του να είμαι ζωντανός".


Τρίτη, Σεπτεμβρίου 02, 2008

Γυμνός

Όχι μόνο οι συστάσεις μιας φίλης αλλά και τα αποσπάσματα από εξαιρετικές κριτικές στο οπισθόφυλλο, καθώς και το διαφημιστικό "Νούμερο 1 best seller των New York Times", με ώθησαν στην αγορά αυτού του βιβλίου. Μοναδικό κέρδος, πιστεύω, η γνωριμία μου με ένα σύγχρονο Ελληνοαμερικανό συγγραφέα που χαίρει μεγάλης φήμης, αλλά που εμένα δεν με άγγιξε καθόλου. Το βιβλίο "Γυμνός" του David Sedaris (Μελάνι, 2007, μετ. Μυρσίνη Γκανά) περιλαμβάνει 17 αυτοβιογραφικές ιστορίες που μια κριτική χαρακτηρίζει ως ένα "ξεκαρδιστικό, αλλόκοτο, ελεγειακό, εξωφρενικό κόσμο". Ομολογώ ότι τίποτα συναρπαστικό δεν βρήκα σ' αυτό τον κόσμο, ούτε μπόρεσα να εκτιμήσω τη σάτιρα ή το χιούμορ του και συχνά αυτό που ένιωθα ήταν αηδία με τη συχνή αναφορά και τη μανία που έχει ο συγγραφέας με τις ανθρώπινες εκκρίσεις και την ανατομία του σώματος. Μερικά από τα θέματά του: Η οικογένειά του και οι ελπίδες του να γίνει μια μέρα πλούσιος και διάσημος. Η παιδική συνήθεια να ...γλύφει διακόπτες ή να φιλά άψυχα πράγματα όταν ήταν παιδί, πράγμα που του δημιουργούσε προβλήματα στο σχολείο. Η Ελληνίδα γιαγιά του που την έβλεπαν σαν "μια πρωτόγονη μορφή ΑΤΜ" αφού τους έδινε πάντα ένα δυο δολλάρια, αλλά που αναγκάστηκαν να τη βάλουν σε γηροκομείο, η φοίτησή του σε Κολλέγιο, η εθελοντική του εργασία σ' ένα ψυχιατρείο, η παραμονή του σε μια κατασκήνωση γυμνιστών κ.λπ.
Δεν ξέρω αν το χιούμορ και η σάτιρα του Sedaris προσιδιάζει περισσότερο στην αμερικανική ψυχολογία ή αν είμαι εγώ που δεν το καταλαβαίνω και δεν μπορώ "να ξεκαρδιστώ στα γέλια", όπως γράφει κάποιος. Για παράδειγμα δεν μπορώ να διασκεδάσω με ιστορίες ακρωτηριασμών, όπως "η αδελφή μου Τίφανι μου έχωσε στο μάτι ένα φρεσκοξυσμένο μολύβι. Το αίμα κυλούσε ποτάμι", ούτε με ένα φίλο του πατέρα του που η μηχανή του γκαζόν του έκοψε το πόδι και εκείνος "οδήγησε δέκα, δεκαπέντε χιλιόμετρα με το πόδι του αγκαλιά" και άλλα παρόμοια.
Ούτε μπορώ να δεχτώ τη σάτιρα σε βάρος των παραπληγικών. Π.χ. ο συγγραφέας περιγράφει τα πλεονεκτήματα από τη φιλία του με ένα παραπληγικό κορίτσι, το ότι κλέβουν εύκολα πράγματα κρύβοντάς τα στο αναπηρικό καρότσι ή ότι αυτό τους διευκόλυνε να κάνουν ώτοστοπ. Αλλά πέστε μου, αλήθεια, πόσο γέλιο μπορεί να προκαλέσει η εξής σκηνή: "Πήγα στην πισίνα σήμερα το πρωί και παρακολουθούσα έναν άντρα να αφαιρεί τη σακούλα κολοστομίας από την παρά φύση έδρα του και να κολλάει στην τρύπα ένα κομμάτι πλαστικό προτού μπει στο νερό"! ή η περιγραφή μιας τεράστιας συλλογής από τεχνητά πέη ή η πρώτη περίοδος της αδελφής του που συνέβη να της έρθει σ' ένα παιγνίδι γκολφ!
Δεν είναι βέβαια ότι με τη λογική μου δεν καταλαβαίνω τη σάτιρά του και το ανατρεπτικό του χιούμορ. Πολύ καλά κατανοώ τι σατιρίζει με τις ιστορίες και τις υπερβολές του. Απλώς δεν βρίσκω τίποτα αστείο στο ότι κάποιος από τα μέλη της οικογένειάς του "είχε αρχίσει να σκουπίζει τον κώλο του ή της με τις πετσέτες του μπάνιου. Αυτό που έκανε την κατάσταση ιδιαίτερα ενοχλητική ήταν ότι όλες μας οι πετσέτες ήταν καφέ. Μπορεί να σκούπιζες τα μαλλιά σου, όταν, πολύ αργά, ένιωθες τη χαρακτηριστική μυρωδιά στα χέρια, το κεφάλι και το πρόσωπό σου"! Ούτε με έκανε να χαμογελάσω καν η περιγραφή της προσπάθειάς του, όταν βρισκόταν στην κατασκήνωση γυμνιστών, να αυνανισεί με το καμένο από τον ήλιο πέος του!
Αν, με όσα ανέφερα βρίσκετε κι εσείς το βιβλίο "ιδιοφυές...Μια νέα κωμική φωνή...Κρύβεται σοφία σε αυτές τις ιστορίες", δάβάστε το. Πολύ θα ήθελα να ακούσω κι άλλες απόψεις.