Λευκωσία, 2020
Αυτή την επενέργεια της ποίησης δοκίμασα άλλη μια φορά διατρέχοντας την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Καδή, Ύμνος ζωής. Είναι πράγματι ένας χαμηλόφωνος, υποβλητικός ύμνος σ’ όλες τις μορφές της ζωής. Από τα εγγόνια, την καινούρια ζωή, στα οποία ο ποιητής αφιερώνει τη συλλογή του, ως την πατρώα γη, «τον τόπο που γεννήθηκα». Οι αιματοβαμμένοι αγώνες για ελευθερία, η περιφρόνηση του θανάτου, η ιδέα πάνω από την ύλη, η αυτόβουλη θυσία, δίνονται με την περηφάνια, αλλά και τη θλίψη που συνοδεύει το πικρό αποτέλεσμα. «Χωρίς απολυτήριο» οι αγωνιστές κι όμως γράφουν «Κείμενα της ζωής και του θανάτου».
Πόσο υπαινικτικά εκφράζεται ο πόνος για τις «Συλημένες εκκλησιές»!
την ώρα του όρθρου
ξένα ρήματα
ξένα δόγματα
ξένα διδάγματα
…………..
Υποβλητικά, χαμηλόφωνα, με ευδιάκριτες εικόνες ζωγραφίζεται σ’ ένα εξαιρετικό ποίημα η μοιρασμένη Λευκωσία.
Παίρνω τον μακρύ σου δρόμο
Και με σταματούν χαλάσματα
Πώς να σε διασχίσω;
Παίρνω των μαλλιών σου
το διάδημα,
της Βενετιάς ατίμητο
μαργαριτάρι
Πώς να σε περιέλθω;
(Μοιρασμένα γιασεμιά)
Θεωρώ το τρίτο μέρος της συλλογής, «Της γενέθλιας γης», ως το πιο συναισθηματικό, το πιο υπαινικτικό, γνήσια έκφραση της αγάπης για τη γενέθλια γη, που δίνεται με εικόνες που αγγίζουν με συγκρατημένη νοσταλγία και θλίψη, κοινά βιώματα.
Πάρε ένα λίζο
ξένε και από μένα
να με γλυκάνεις
(Στιγμές του χωριού)
Τικ τακ απ’ τα χαράματα
το αλακάτι γυρίζει
κι η ψυχή μου γεμίζει
με νερά κρυστελλένια
και παλμούς μυστικούς
της συνάδουσας φύσης
(Δοξολογία)
Και πάνω απ’ όλα η νοσταλγική ανάμνηση της γενέθλιας γης, δεμένη με το χάδι της μάνας, τον λόγο του πατέρα, τη νοσταλγία του πατρικού σπιτιού.
Χαρμολύπη είναι το συναίσθημα που νιώθουμε καθώς κλείνουμε την ποιητική συλλογή του Χριστόφορου Καδή. Μια νοσταλγία για όσα ανέκκλητα πέρασαν, αλλά και μια ευδαιμονία γιατί τα ζήσαμε.
ΥΜΝΟΣ ΖΩΗΣ! Ωραίος τίτλος ναι. Και προφανώς η ποίηση .
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι,ποίηση απλή, κατανοητή, που εκφράζει συναισθήματα όλων μας.
Διαγραφή