Το όνομά μου είναι Νάνα

Το είχα κι άλλοτε δηλώσει πόσο με ενδιαφέρουν οι ζωές των ξεχωριστών προσωπικοτήτων, σε οποιοδήποτε τομέα κι αν έχουν διακριθεί, όχι ασφαλώς από κουτσομπολίστικη διάθεση, αλλά από μια βαθύτερη επιθυμία να δω πώς αυτοί οι άνθρωποι πέτυχαν ό,τι πέτυχαν, πώς σκέφτονταν, πώς αισθάνονταν, σε ποιο βαθμό συνήργησε στην επιτυχία τους η τύχη και τι μερίδιο είχε η δική τους προσπάθεια. Έτσι, η ζωή της Νάνας Μούσχουρη, όπως την αφηγήθηκε στο δημοσιογράφο Φώτη Απέργη (Λιβάνης, 2007) υπήρξε η ευχάριστη αναγνωστική μου περιπλάνηση τούτη τη βδομάδα. Παρακολουθούμε πώς μια κοπέλα χοντρή, με γυαλιά, που δεν δίνει σημασία στην εξωτερική της εμφάνιση, από μια φτωχή οικογένεια της Αθήνας, κατορθώνει να γίνει ένα παγκόσμιο, μουσικό αστέρι, κι όμως να παραμείνει το ίδιο απλή και ταπεινή, όπως όταν ξεκίνησε. Σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Τα εξωτερικά περιστατικά του βίου της είναι βέβαια πολύ γνωστά. Όμως εδώ, σ' αυτή την εκ βαθέων εξομολόγηση, βλέπουμε τη Νάνα Μούσχουρη "από μέσα", μας δίνεται μια άλλη εικόνα, που όμως δεν διαψεύδει την εικόνα που η παρουσία της για πάνω από μισό αιώνα στο μουσικό στερέωμα μας έχει δημιουργήσει. Η φτώχεια της παιδικής ηλικίας, το πάθος του χαρτοπαίκτη πατέρα που υπήρξε γι' αυτήν μια βαθιά πληγή, το πλημμυρισμένο ημιυπόγειο σπίτι τους που υπήρξε το απωθημένο που την ωθούσε αργότερα να αγοράζει σπίτια, τα πρώτα βήματα, η γνωριμία με τον Μάνο, η διακοπή των σχέσεών τους που κράτησε πάνω από 20 χρόνια, η στενή φιλία με τον Νίκο Γκάτσο που άντεξε μια ολόκληρη ζωή, η διεθνής καριέρα, ο γάμος, τα δυο παιδιά της, ο χωρισμός, ο 30χρονος δεσμός με τον Αντρέ, τον οποίο παντρεύτηκε μόλις το 2003 και προπάντων η μουσική της πορεία, συνθέτουν μια μαγική εικόνα του πιο ενδιαφέροντος μυθιστορήματος. Δεκάδες μυθικά ονόματα, όπως του Μποπ Ντίλαν, του Φρανκ Σινάτρα ή του Αλαίν Ντελόν περνούν απ' τη ζωή της κι απ' τις σελίδες του βιβλίου. Και πάνω απ' όλα η αγάπη και η αφοσίωση στο τραγούδι, η σκληρή δουλειά κι ένας χαρακτήρας απλός κι ανθρώπινος, που δεν άλλαξε με την παγκόσμια επιτυχία και προβολή. Ταξίδεψε το ελληνικό τραγούδι στα πέρατα του κόσμου κι ένα κρυφό παράπονο εκφράζεται γιατί η πατρίδα της της αρνήθηκε τη μόνη χάρη που ζήτησε, να τραγουδήσει στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Το βιβλίο είναι γραμμένο χωρίς ωραιοποιήσεις, με απλότητα και ειλικρίνεια. Συστήνεται σε όσους αγαπούν το βιογραφικό είδος και προπάντων το τραγούδι της Νάνας.