Τρίτη, Αυγούστου 28, 2007

Αχ, καημένη μάνα-Ελλάδα

Διαβάζω, πώς θα μπορούσα αλλιώς; Δεν μπορώ όμως να γράψω τίποτα. Ο νους μου εκεί, στον πύρινο εφιάλτη που κατακαίει την ομορφιά, που εξαφανίζει χωριά, που αφαιρεί με το φρικτότερο τρόπο ζωές. Γιατί; Γιατί; Ποια μοίρα κακή δεν αφήνει αυτή την έρμη γη να ησυχάσει; Απ' τις σκλαβιές στους εμφυλίους κι απ' τους πολέμους στις δικτατορίες και στις φυσικές καταστροφές. Αχ, μάνα, πιο πολύ νιώθουμε τον πόνο σου εμείς που βρισκόμαστε μακριά. Έκλαψα χτες, βλέποντας τα πυροσβεστικά μας οχήματα να φορτώνονται για να 'ρθουν να βοηθήσουν, τους εθελοντές μας να προστρέχουν για να συνεισφέρουν τη δική τους αρωγή, τους λογαριασμούς που ανοίχτηκαν εδώ για εισφορές. Στη σκέψη μου ήρθε η ευτελής βέρα που φορούσε η μητέρα μου στο χέρι της ως το θάνατό της, μια φτηνή βέρα που τους έδιναν για αντάλλαγμα της χρυσής δικής τους, τότε που πρόθυμα την πρόσφεραν στους εράνους για τη μάνα Ελλάδα. Έκλαψα σήμερα διαβάζοντας στην εφημερίδα τη βοήθεια που πρόσφεραν διάφορες χώρες. Εξήντα πυροσβέστες η Γαλλία, 137 η μικρή Κύπρος! Πονάμε, όπως πονάει το παιδί τη μάνα που υποφέρει.
Αλλά δεν ήταν μόνο η θλίψη αυτό που ένιωσα. Ανοίγοντας για λίγο την τηλεόραση σε Ελλαδικά κανάλια, αγανάκτησα, θύμωσα, πικράθηκα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως την ώρα της απίστευτης συμφοράς, υποψήφιοι βουλευτές ή δημοσιογράφοι θα διαπληκτίζονταν και θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν προεκλογικά αυτό το κακό. Όλοι αυτοί αντί να τσακώνονται θα 'πρεπε να βρίσκονται εκεί, στα καμένα χωριά, κοντά στους άστεγους, δίπλα στους πονεμένους ανθρώπους. Θα 'πρεπε, αυτή την ώρα, αντί να ψάχνουν ποιος φταίει, όλοι, σαν ένας άνθρωπος, να καταθέσουν ιδέες και προτάσεις, να δουν πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το κακό, και πώς να εμποδιστεί να ξαναγίνει. Κι ας έρθουν μετά να αναζητήσουν ευθύνες και ενόχους.
Πονάω για την Ελλάδα, πονάω όμως και για τον άνθρωπο γενικά. Κάποτε συμμεριζόμουν την αισιοδοξία του Σικελιανού που στο ερώτημα που έθετε ο ίδιος,
Κι η καρδιά μου, ως εβάδιζα βογκούσε:
"Θα 'ρτει τάχα ποτέ, θε να 'ρτει η ώρα
που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου,
κι η ψυχή μου, που Μυημένη τηνε κράζω,
θα γιορτάσουν μαζι;"
απαντούσε:"Θα 'ρτει". Τώρα πια δεν είμαι τόσο σίγουρη.

8 σχόλια:

  1. Aγαπητή Anagnostria,

    Δεν μπορώ να σου πω πόσο με συγκίνησες. Αδερφή μας σε νοιώθω την ώρα αυτή της συφοράς που πονάς και κλαις μαζί μας. Δεν έχω λόγια, τα λόγια είναι λίγα και φτωχά. Μόνο οι καρδιές μιλάνε και κλαίνε.
    Έχω γεννηθεί στη Μεσσηνία όπου και περνώ τα καλοκαίρια μου. Ξέρεις τι έλεγε ο κόσμος εκεί για τις πυρκαγιές « Ούτε ο Ιμπραήμ δεν έκαψε τόσα..» Αυτή είναι η φρικτή αλήθεια. Θυμήθηκα και ένα δημοτικό τραγούδι που αγαπούσε ο πατέρας μου « Τι έχεις καημένε Πλάτανε και στέκεις μαραμένος; Μπραήμ πασάς επέρασε..» Σκέφτομαι όμως πως πρέπει να ελπίζουμε, πρέπει να πιστέψουμε όπως ο Σικελιανός πως θα έρθει η ώρα που η ψυχή του της αρκούδας, του γύφτου και του μύστη θα γιορτάσουν μαζί. Μακάρι να προλάβουμε το δούμε .
    Διάβασε αν θέλεις αυτό που μου έστειλαν χθες. Είναι το γράμμα ενός εθελοντή δασοπυροσβέστη που μιλάει μόνο του και στο blog μου έχω κάποιες φωτογραφίες που έβγαλα την Κυριακή, όταν κάπνιζαν ακόμη τα καμένα..
    ΕΚΤ ( Ελένη )

    21/8/2007
    "Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."

    Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..

    Θα ήθελα να ξεχάσω
    τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό..
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    τις αγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,
    Θα ήθελα να τους ξεχάσω
    όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας
    Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω
    όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά
    Θα ήθελα να ξεχάσω
    αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν


    Μα δεν θα ξεχάσω
    εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μας περιτριγύρισαν
    Μα δεν θα ξεχάσω
    τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή
    Μα δεν θα ξεχάσω
    όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
    Μα δεν θα ξεχάσω
    το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα συμφέροντα.
    Μα δεν θα ξεχάσω
    οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
    Μα δεν θα ξεχάσω
    την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη.
    Σας ευχαριστώ.

    Και δεν θα ξεχάσω
    να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.
    Η απορία μου είναι
    οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας;
    Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες;
    πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;
    πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...

    Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
    δολοφόνοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκίνησες τόσο πολύ εσύ ξεχωριστά, αλλά και η πρωτοβουλία της κυβέρνησής σας να "υιοθετήσετε" μία κοινότητα και να την "αναστήσετε" από την αρχή.
    Εσείς στέκεστε ως αδέρφια, εμείς δεν ξέρω κατά πόσο σας έχουμε σταθεί έτσι. Να είσαι καλά. Την αμέριστη συμπάθειά μου σου στέλνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ekt Αγαπητή Ελένη, σκούπισα αρκετές φορές τα θολωμένα μάτια μου για να διαβάσω το συγκλονιστικό γράμμα του εθελοντή δασοπυροσβέστη που μου έστειλες. Θα 'πρεπε νομίζω να δημοσιευτεί σ' όλες τις εφημερίδες. Η ανθρωπιά και η ευαισθησία πλάι στην ασυνειδησία και την πώρωση. Να ευχόμαστε κάποια μέρα να επικρατήσει η καλύτερη πλευρά του ανθρώπου.
    Δυστυχώς δεν διάβασα ακόμα βιβλίο σου. Παράγγειλα ένα και το περιμένω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @scalidi Ω, ναι, Σταυρούλα, κι εσείς κάνατε και κάνετε πολλά. Πάντα η μάνα προσφέρει περισσότερα στα παιδιά της απ' όσα αυτά σ' εκείνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δάκρυα.. και ο πόνος... βαθύς... λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν το κακό, ΤΟ ΚΑΚΟ.. που έχει γίνει.
    και που δυστυχώς θα ξαναγίνει.. ίσως όχι σε τέτοια έκταση... αν δεν σοβαρευτεί αυτό το κράτος, αν δεν παρθούν τα απαράιτητα μέτρα.. --Συγκλονιστική η μαρτυρία του δασοπυροσβέστη.... δεν χρειάζεται κανένα σχολιασμό... τα λέει ΟΛΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με συγκινεί η στάση σου (και με γεμίζει ελπίδες). Ενα κομμάτι φως μέσα σε τόση στάχτη, να είσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @mike +alef Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Η στάση μου είναι στάση πολλών άλλων κι εδώ και στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως το κακό επικρατεί ακόμα στον κόσμο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος8:57 μ.μ.

    συγκινητικό έως δακρύων...
    είμαι κι εγώ από τη Μεσσηνία και πονώ τόσο όσο αν καιγόταν η πατρίδα μου και το σπίτι μου...όλα τα χωριά που έχω δουλέψει,όλες οι ευτυχισμένες διαδρομές που έχω κάνει στην πευκόφυτη Ολυμπία ...έγιναν στάχτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή