Κράτα μου το χέρι

Το όνομα (Δημήτρης Μαμαλούκας) του οποίου "Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" πολύ μου είχε αρέσει, επιπλέον η ηλεκτρονική διάθεσή του τελευταίου του βιβλίου "Κράτα μου το χέρι" (Ψυχογιός, 2012), ήταν οι λόγοι που με έκαναν να το αγοράσω. Βεβαίως δεν φτάνει τη "Χαμένη βιβλιοθήκη...", αλλά είναι ένα σύντομο, ενδιαφέρον κείμενο, χωρίς πολλή δράση, πιο πολύ με εσωτερικότητα.

Ένας συγγραφέας, που ως το τέλος παραμένει ανώνυμος, φτάνει σε μια πόλη που κι αυτή δεν κατονομάζεται. Άλλωστε, κανένα από τα λιγοστά πρόσωπα που εμφανίζονται στο μυθιστόρημα δεν έχει όνομα. Είναι ο μπαρίστας, ο θυρωρός, το κορίτσι κ.λπ. Ο συγγραφέας θέλει να απομονωθεί για να γράψει το βιβλίο του. Η περιγραφή της πόλης μας εισάγει αμέσως στο σκοτεινό περιβάλλον του βιβλίου: "Γερασμένα κτίρια, κλειστέςς ξύλινες πόρτες, χαμηλές στοές, σκουριασμένα κάγκελα, μερικά λουλούδια να κρέμονται από στενά μπαλκόνια, θαμπές βιτρίνες γεμάτες νεκρά έντομα, παγωμένα πεζοδρόμια γεμάτα αποτσίγαρα, σκουπίδια γύρω από του κάδους, άστεγοι και πένητες να τριγυρίζουν χωρίς σκοπό".

Τα πενιχρά οικονομικά του τον αναγκάζουν να δεχτεί ένα άθλιο δωμάτιο που βρίσκεται στο βάθος μιας πολυτελέστατης πολυκατοικίας, από την κύρια είσοδο της οποίας δεν μπορεί βεβαίως να μπαίνει. Επιπλέον,το άθλιο αυτό δωμάτιο  βρίσκεται πίσω από ένα σινεμά, του οποίου ο θόρυβος των προβολών θα αναγκάσει τον συγγραφέα να τριγυρίζει όλο το βράδυ στην πόλη ώσπου να τελειώσουν οι προβολές.

Παρακολουθούμε τον αγώνα του συγγραφέα που παλεύει, εκτός από όλες τις αντίξοες συνθήκες και με την έμπνευσή του. Άλλοτε δεν μορεί να γράψει ούτε γραμμή και άλλοτε κατακλύζεται από ιδέες. Η σκέψη της αυτοκτονίας πάει κι έρχεται. Στο τριγύρισμά του στην πόλη συναντά ένα κορίτσι με αξιολύπητη εμφάνιση, το οποίο είναι φανερό ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται. Διαφημιστικές πινακίδες που βλέπει με τις επιγραφές "Κράτα μου το χέρι" ή "Σφίξε μου το χέρι" τον οδηγούν στη σκέψη ότι πρέπει να σώσει το κορίτσι, αλλά το τέλος είναι φυσικά απρόοπτο και ανατρεπτικό.

Είναι σκηνές στο βιβλίο του Μαμαλούκα που με την αδιέξοδη περιπλάνηση του ήρωά του στο κτίριο, θυμίζουν τη "Δίκη" του Κάφκα κι άλλες στιγμές που φέρνουν στο νου τις υπερφυσικές λύσεις που κάποτε επινοεί η Δάφνη ντι Μωριέ (Μετά τα μεσάνυχτα).
Το μυθιστόρημα του Μαμαλούκα δεν εγκαταλείπει την αστυνομική χροιά, καθώς ο αναγνώστης προχωρεί με την περιέργεια να δει πού θα οδηγήσει κάθε σκηνή. Εμπλέκονται όμως και άλλα θέματα, όπως η αγωνία του συγγραφέα ή η ιδέα ότι αυτός μπορεί να σώσει τον κόσμο, ακόμα η πάλη του καλού με το κακό.
Έχω την άποψη  πως θα πρέπει να δούμε κάπως συμβολικά αυτό το μυθιστόρημα, που οπωσδήποτε διαβάζεται με ενδιαφέρον.