Η ονειρεμένη πατρίδα μου

Την Ιζαμπέλ Αλιέντε έπαψα να την παρακολουθώ μετά τα πρώτα δύο βιβλία της, όταν το τρίτο, την "Εύα Λούνα", δεν κατάφερα να το τελειώσω. Έτσι, με επιφύλαξη πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της "Η ονειρεμένη πατρίδα μου" (Ωκεανίδα, 2004), που μια φίλη επέμενε να μου δανείσει. Και δεν το μετάνιωσα. Βιβλίο ενδιαφέρον τόσο για τη χώρα, τη Χιλή, όσο και για την ίδια τη συγγραφέα. Εν μέρει αυτοβιογραφία, εν μέρει πατριδογνωσία, με ύφος ανάλαφρο κι όταν ακόμα γράφει για τη δικτατορία του Πινοσέτ, συχνά με αυτοσαρκασμό και με την υπερβολή της γενίκευσης. Η γεωγραφία της χώρας, ο χαρακτήρας και οι συνήθειες του λαού, ταυτόχρονα τα δικά της παιδικά χρόνια, "το μαγεμένο σπίτι" που μας περιγράφει στο "Σπίτι των πνευμάτων" και που το γνώρισε μόνο μέσα από τις αφηγήσεις του παππού, ο χωρισμός των γονιών, η περιπλάνησή της σε άλλες χώρες, η τελική δική της εγκατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με το δεύτερο σύζυγό της, τα διαβάσματα, η λογοτεχνία και το γράψιμο, όλα σε συνάρτηση με μια χώρα που αγαπά, που δεν παύει όμως να βλέπει τα κουσούρια της και που, όπως λείπει καιρό απ' αυτήν, την περιγράφει πιο πολύ όπως την έχει πλάσει μες στο μυαλό της, όπως την ονειρεύεται, παρά όπως είναι.

Γραφή ελκυστική, καθόλου κουραστικό βιβλίο, που πέρα από τη γνωριμία μ' ένα λαό και μια συγγραφέα, σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο τελικά μοιάζουμε όλοι οι άνθρωποι.