Εμείς έχουμε εμάς

Μου φαίνεται πως ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο είναι για να διαπιστώσει τι σημαίνει ο παράδοξος τίτλος. Και έχω την υποψία πως, η αξιόλογη κατά τα άλλα συγγραφέας Ισμήνη Καπάνταη που μας έδωσε ωραιότατα μυθιστορήματα (κρατάω ακόμα την ανάμνηση του "Απειρωτάν και Τούρκων" ύστερα από τόσα χρόνια), έχοντας επίγνωση ίσως του πόσο υστερεί αυτό το βιβλίο της (εκδ. Καστανιώτης 2007), έβαλε επίτηδες αυτό τον αβανταδόρικο τίτλο.

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται το 16ο αι., αλλά αυτό πιο πολύ εξάγεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου παρά από το περιεχόμενο. Ελάχιστα στοιχεία (π.χ. κυνήγι με γεράκια, κουρσάροι κ.λπ.) δίνουν το στίγμα της εποχής. Η συμπεριφορά της ηρωίδας δεν πείθει. Αν και αγαπά τον Νικόλα, πρώην αιχμάλωτο στην υπηρεσία του πατέρα της, δέχεται χωρίς καμιά πίεση να παντρευτεί τον πολύ μεγαλύτερό της Ούγο και να τον ακολουθήσει από την Ήπειρο στα απέναντι Επτάνησα. Ταυτόχρονα προτείνει στον Νικόλα να πάει μαζί της και να συνεχίσουν τη σχέση τους! Εκείνος θα πάει, γιατί τον διατάζει ο πατέρας της να την ακολουθήσει ως μέλος της συνοδείας της για να την προσέχει, θα αρνηθεί όμως αυτό που του προτείνει εκείνη. Μόνο ύστερα από...επτά χρόνια κι ένα βαρύ τραυματισμό του θα ξανασυνδεθεί μαζί της, παράνομα πάντα.

Δεν είμαι σίγουρη αν έφταιγε η ψυχολογική μου κατάσταση όταν το διάβαζα, ή αν πράγματι το βιβλίο είναι τόσο βαρετό και αδιάφορο όσο το βρήκα. Είναι σαν ένα φαγητό καλομαγειρεμένο αλλά άγευστο και άοσμο. Και ο τίτλος; ΄Τι σημαίνει; Ε, ας αφήσω και κάτι που θα κινεί το ενδιαφέρον όποιου θελήσει να το διαβάσει, γιατί η ερμηνεία έρχεται στο τέλος του βιβλίου.