Κάρμεν

Karin Fossum
Κάρμεν
Μεταίχμιο 2014
Μετ. Δ. Παπαγρηγοράκης

"Δυο γονείς στο αστυνομικό τμήμα έκλαιγαν πικρά. Ήταν μήπως το βάρος της θλίψης για την απώλεια ή μήπως ήταν η ταραχή και ο πανικός της ενοχής;"

Αυτό ήταν το δίλημμα μπροστά στο οποίο βρέθηκαν οι αστυνομικοί Σέγερ και Σκάρε, όταν αναλαμβάνουν την υπόθεση του πνιγμού του δεκαέξι μηνών αγοριού, του οποίου το άψυχο σώμα βρέθηκε σε μια μικρή τεχνητή λίμνη, λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του. Οι νεαροί γονείς του, η Κάρεν και ο Νικολάι, είναι απαρηγόρητοι. Η μητέρα προπάντων νιώθει περισσότερο ένοχη, γιατί εκείνη πρόσεχε το παιδί όταν, ενώ έλειψε για λίγο στο μπάνιο, ο μικρός βγήκε έξω και χάθηκε.

Εκ πρώτης όψεως πράγματι, φαίνεται ότι ήταν ατύχημα. Το νερό στους πνεύμονες, όπως  έδειξε η νεκροψία, αποδεικνύουν ότι το παιδί ήταν ζωντανό όταν έπεσε στο νερό. Μια λεπτομέρεια όμως, ένα εύρημα, δημιουργούν υποψίες ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Αν μάλιστα ληφθεί υπ' όψιν ότι το παιδί έπασχε από το σύνδρομο Ντάουν, οι υποψίες εντείνονται. Μήπως οι νεαροί και αδημιούργητοι ακόμα γονείς θέλησαν να απαλλαγούν από το βάρος ενός τέτοιου παιδιού; Μήπως κάποιος άλλος από το περιβάλλον τους νόμισε πως τους βοηθούσε γλιτώνοντάς τους από το βάσανο μιας ζωής; Οι υποψίες του αναγνώστη στρέφονται σε διάφορα πρόσωπα. Ή μήπως θα αποδειχτεί στο τέλος πως οι γονείς λένε την αλήθεια και επρόκειτο πράγματι για ατύχημα;

Η Νορβηγίδα Karin Fossum αρθρώνει ένα διαφορετικό από τον συνήθη στην αστυνομική λογοτεχνία λόγο. Η αστυνομική υπόθεση γίνεται το όχημα για να εκφραστούν άλλες σκέψεις και καταστάσεις. Εδώ, για παράδειγμα, δεσπόζει το σύνδρομο Ντάουν. Πώς είναι τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου παιδιού; Διακρίνονται ευθύς αμέσως με τη γέννησή του ή εμφανίζονται αργότερα; Ποιες είναι οι ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την ύπαρξη ενός τέτοιου παιδιού;

Σκέψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου ενός παιιδού επίσης απσχολούν τη συγγραφέα. Πώς το αντιμετωπίζει ο πατέρας, πώς η μητέρα, πώς κάποιος συνθλίβεται κάτω από το βάρος μιας τέτοιας απώλειας και πώς κάποιος άλλος τα αφήνει όλα πίσω του και βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον;

Ο αστυνομικός επιθεωρητής Σέγερ  δεν είναι ο συνήθης δραστήριος, σκληροτράχηλος ήρωας άλλων αστυνομικών ιστοριών. Έχει χάσει τη γυναίκα του από καρκίνο, ζει μόνος με τον σκύλο του, υποφέρει από ζαλάδες, φοβάται ότι ο θάνατος τον τριγυρίζει. Στη μοναξιά του διαμερίσματός του απευθύνεται στη νεκρή γυναίκα του: "Όμως να ξέρεις πως υπάρχουν κάποιες δύσκολες μέρες στη ζωή κάθε ανθρώπου, μέρες που νομίζεις πως δεν θα μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα, δεν θα τα καταφέρεις. Γιατί δεν υπάρχει καμιά ζωή χωρίς αντιξοότητες, καμιά μέρα χωρίς βάσανα, καμιά νύχτα χωρίς μοναξιά, κανένας χρόνος χωρίς πόνο. Στη ζωή όλων των ανθρώπων συνυπάρχουν οι σκοτεινές, μελαγχολικές σκέψεις με τη φωτεινή ελπίδα. Εναλλάσσονται ασταμάτητα μέσα μας".

Μια μελαγχολία διακρίνεται στα μυθιστορήματα της Fossum. Δεν ξέρω αν η μελαγχολία αυτή πηγάζει από το θολό νορβηγικό τοπίο, απ' τον χαρακτήρα των ηρώων της ή την ιδιότητα των θυμάτων. Το βέβαιο είναι πως οι ιστορίες της ξεπερνούν την αστυνομική υπόθεση προκαλώντας ποικίλες σκέψεις και προβληματισμό στον αναγνώστη.

(ebook)

Παρουσίαση επίσης στο Βιβλιοκαφέ