Ο Μαιγκρέ φοβάται

Georges Simenon
Ο Μαγκρέ φοβάται
Άγρα, 2015 (1958)
Μετ. Αργυρώ Μακάρωφ

Ένα βιβλίο δεν είναι ελκυστικό και αξιο-ανάγνωστο μόνο εξαιτίας του περιεχομένου του. Συχνά σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η εμφάνισή του. Οι εκδόσεις ΑΓΡΑ δακρίνονται σ' αυτό τον τομέα. Μικρού σχήματος βιβλία, χαρτί ματ, προσεγμένη, χωρίς λάθη εκτύπωση και προπάντων η χρήση του πολυτονικού (ναι, του ωραίου αυτού χαρακτηριστικού της γραφής μας που απεμπολήσαμε) συνθέτουν την ομορφιά του βιβλίου, που ελκύει και ως αντικείμενο.

Ένα τέτοιο βιβλίο, ωραίο και σε εμφάνιση και περιεχόμενο, είναι και το "Ο Μαιγκρέ φοβάται". Πασίγνωστος, βέβαια, ο επιθεωρητής Μαιγκρέ,  κεντρικός ήρωας των αστυνομικών μυθιστορημάτων του Σιμενόν. Που δεν είναι μόνο αστυνομικά. Πολλά άλλα θέματα περιβάλλουν το έγκλημα, τόσο που η αναζήτηση του ενόχου συχνά παύει να είναι το κύριο μέλημα του αναγνώστη. Κάποτε, όπως συμβαίνει και στο παρόν μυθιστόρημα, δεν είμαστε καν σίγουροι ποιος τελικά ήταν ο ένοχος, χωρίς αυτό να μας ενοχλεί.

Ο Μαιγκρέ, γυρίζοντας στο Παρίσι από ένα στυνομικό συνέδριο στο Μπορντώ, αποφασίζει να σταματήσει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, το Φοντεναί, για να συναντήσει τον παλιό του φίλο, τον ανακριτή Ζυλιέν Σαμπό. Εντελώς  απροσδόκητα όμως, παρόλο ότι πρόκειται για ιδιωτική επίσκεψη, θα βρεθεί στην ανάγκη να βοηθήσει τον φίλο του στην εξιχνίαση τριών φόνων. Τα θύματα, ένα μέλος μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας, μια γριά γυναίκα που ζούσε μόνη της κι ένας γερο-μεθύστακας, δεν είχαν καμιά σχέση μεταξύ τους. Ο τρόπος όμως δολοφονίας πανομοιότυπος: "ένα αιχμηρό αντικείμενο, ίσως ένα κομμάτι σωλήνα ή ένα εργαλείο τύπου γαλλικού κλειδιού". Ο κόσμος της μικρής πόλης τρομοκρατείται, βάζουν φρουρές για τη νύχτα, αλλά οι προκαταλήψεις της μικρής κοινωνίας ήδη οδηγούν τις υποψίες όλων στην παλιά, αριστοκρατική οικογένεια της πόλης.

Πιο πολύ κι από τις έρευνες κι από την προσπάθεια εντοπισμού του δολοφόνου, μας παρασύρουν οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα της μικρής πόλης. Οι δυο φίλοι, ο Μαιγκρέ και ο Σαμπό που θυμούνται τα χρόνια της φιλίας τους, το παλιό σπίτι του Σαμπό όπου φαίνεται να μην έχει αλλάξει τίποτε μέσα στον χρόνο και προπάντων η βροχή που πέφτει αδιάκοπα σ' όλο το βιβλίο (Τι ανακούφιση και δροσιά να το διαβάζεις μέσα στον καύσωνα των 41ο !). Βρέχει όταν ο Μαιγκρέ κατεβαίνει από την παλιά αμαξοστοιχία, με το παλτό του να στάζει νερά επισκέπτεται τον φίλο του, πεζοδρόμια και δρόμοι γεμάτοι λάσπες και νερά, η βροχή ακούγεται να χτυπά το τζάμι ακόμα κι όταν βρίσκονται σε εσωτερικούς χώρους. Μια βρόχή που επιτείνει την καταθλιπτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το έγκλημα.

Αν κάποια αστυνομικά μυθιστορήματα μπορούν να θεωρηθούν όχι ως παραλογοτεχνία αλλά ως καθαρή λογοτεχνία, σ' αυτό συμβάλλουν ασφαλώς και τα μυθιστορήματα του Σιμενόν.