Ένας άγγελος που τον έλεγαν Άντζελα

Ενδιαφέρον. Ευχάριστο. Δροσερό. Κάποτε στα διαβάσματά μας αναζητούμε κάτι πιο ανάλαφρο, κάτι που δεν θα έχει προβληματισμούς ή την πρωτότυπη τεχνική ή μεγάλη λογοτεχνική αξία, αλλά θα είναι απλώς ένα ανάλαφρο διάβασμα. Όπως ακριβώς απολαμβάνουμε μια καλοπαιγμένη φαρσοκωμωδία στο θέατρο.

Ένα τέτοιο βιβλίο με ξεκούρασε αυτό το αναπάντεχα ζεστό Σαββατοκύριακο του Μάη με τους 35 βαθμούς! "Ο άγγελος του σπιτιού" της Ιρλανδής Kate O' Riordan (Πόλις, 2006). Ένας νεαρός, ο Ρόμπερτ, συντηρητής έργων τέχνης και περιστασιακά ξεναγός στο μουσείο Άλμπερτ και Βικτόριας, συναντά σε μια από τις ξεναγήσεις του την Άντζελα (λογοπαίγνιο με το όνομα και με το χαρακτηρισμό της γυναίκας ως "αγγέλου του σπιτιού" από ένα ποιητή της Βικτοριανής εποχής). Και σ' εκείνη αρέσει ο Ρόμπερτ, αλλά εκείνη είναι υποψήφια για δόκιμη μοναχή. Για την ώρα εργάζεται σ' ένα άσυλο για άστεγους.

Ο Ρόμπερτ ζητά από την Άντζελα να του ποζάρει για να τη ζωγραφίσει. Εκείνη δεν του έχει αποκαλύψει την ιδιότητά της, ούτε ότι σκοπός της ζωής της είναι να γίνει μοναχή. Όλο το μυθιστόρημα είναι μια ιστορία παρεξηγήσεων. Η Άντζελα πιστεύει ότι ο Ρόμπερτ είναι πατέρας δυο κοριτσιών, τα οποία έχει εγκαταλείψει, ενώ εκείνος κάποια στιγμή πιστεύει ότι η Άντζελα είναι ...πόρνη.

Αρκετά άλλα πρόσωπα πριστοιχίζουν τους δυο κεντρικούς ήρωες. Το άσυλο όπου πρσφέρει τις υπηρεσίες της η Άντζελα το διευθύνει μια αυστηρή ηγουμένη, η οποία...καπνίζει αρειμανίως, πίνει και χρησιμοποιεί μια γλώσσα "καραγωγέως", όπως θα έλεγαν οι παλαιοί. Είναι ακόμα άλλες μοναχές, οι φιλοξενούμενοι τύποι ανδρών άνεργων, άστεγων, περιθωριακών, κάποτε και επικίνδυνων, που βρίσκουν στέγη και τροφή στο άσυλο. Στο περιβάλλον του Ρόμπερτ είναι η οικογένεια του πιο στενού παιδικού του φίλου, του Πίτερ, η γυναίκα και τα δυο κορίτσια του, καθώς και η μητέρα του Ρόμπερτ, ένας ιδιόμορφος χαρακτήρας, που ζει σ' ένα πλωτό σπίτι. Τέλος, στην Ιρλανδία ζει η εκκεντρική οικογένεια της Άντζελα, η μητέρα της, κάμποσες ανύπαντρες θείες κι ένας παράξενος θείος, κλεισμένος για 50 χρόνια σε μια σοφίτα. Όλα αυτά τα πρόσωπα θα διαδραματίσουν το δικό τους ρόλο, ως το happy end, το οποίο ομολογουμένως άργησε πολύ να έρθει! Νομίζω το παρατράβηξε κάπως στις παρεξηγήσεις η συγγραφέας. Θα έπρεπε να είχαν λυθεί τουλάχιστον 70 σελίδες προηγουμένως.

Οπωσδήποτε όμως ένα ανάλαφρο, καλογραμμένο βιβλίο.