Ένας φίλος έφυγε...

Από τη στιγμή που ένα έμβιο ον έρχεται στη ζωή, τίποτα δεν υπάρχει πιο σίγουρο, πιο αναπότρεπτο γεγονός να το περιμένει, από τον τερματισμό αυτής της ζωής, το θάνατο. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε βαδίζουμε προς αυτό το προκαθορισμένο και αμετάθετο τέρμα. Κι ενώ δεν μας τρομάζει, ούτε, συνήθως, μας προβληματίζει η ανυπαρξία μας πριν από τη γέννησή μας, η εξαφάνιση της ζωής με τη μορφή που τη ξέρουμε, είτε πρόκειται για τη ζωή προσφιλών μας προσώπων, είτε για την προσωπική μας ύπαρξη, μας γεμίζει τρόμο και αγωνία, συχνά με άκρο απελπισμό.

Θρησκείες και φιλοσοφίες έχουν σαν κεντρικό τους άξονα το θέμα του θανάτου και προσπαθούν με τη θέση που παίρνουν να δώσουν μια βοήθεια στον άνθρωπο, για να ξεπεράσει το φόβο του. Βασική θέση των πιο πολλών απ' αυτές είναι πως με το θάνατο δεν τελειώνουν όλα, πως η ζωή με άλλη μορφή συνεχίζεται. Μερικές μάλιστα φιλοσοφίες και θρησκείες, όπως η πλατωνική φιλοσοφία ή η χριστιανική θρησκεία, προχωρούν ακόμη πιο πέρα. Όχι μόνο η ζωή συνεχίζεται, υποστηρίζουν, αλλά η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι απείρως ωραιότερη, άλυπη, αιώνια, αυτή είναι η πραγματική ζωή. Αυτή που ζούμε ως θνητοί, η επίγεια, είναι μονάχα μια οδός βασάνων, δοκιμασιών που σκοπό έχουν να μας προετοιμάσουν για την άλλη, την αληθινή και αιώνια ζωή.

Ωραίες βέβαια και αισιόδοξες θεωρίες. Δεν ξέρω όμως πόσους  μπόρεσαν να απαλλάξουν από τον πόνο ή το φόβο του θανάτου. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει ένα μυστήριο, ένα ταξίδι προς το άγνωστο, που συνήθως προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε αγνοώντας το και διώχνοντας μακριά ακόμα και τη σκέψη της πιθανότητας να μας συμβεί. Ο θάνατος είναι για τους άλλους, όχι για μας ή τους δικούς μας.

Ξανακάνω αυτές τις σκέψεις κάθε φορά που ένας φίλος, διαβαίνοντας την Αχερουσία, ξεκινάει για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Αυτή τη φορά είναι ο Γλαύκος Χρίστης, που έφυγε στις 18 Νοεμβρίου. Παιδί της Κερυνειώτικης γης, "Ωραίος σαν Έλληνας" στη μορφή και στην ψυχή, όπως τη γη που τον γέννησε, έζησε τη ζωή του ανάμεσα στα βιβλία, στο διάβασμα, στο γράψιμο. Δημοσιογράφος, μεταφραστής, αγωνιστής της ελευθερίας, είχε μια πλούσια σε εμπειρίες ζωή, που μας τις κατέλιπε στα τέσσερα βιβλία που εξέδωσε μετά την αφυπηρέτησή του: Κύπρος: Αναδρομές στο παρελθόν (2004), Ταξίδι στο χρόνο (2006), Χασαμπουλιά (2008), Αποικιακά παρασκήνια και παρατράγουδα (2010).

Καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή του, όταν άλλοι, πολύ νεότεροί του, ομολογούν "δεν έχω ιδέα απ' αυτά τα πράγματα", έγραφε, επικοινωνούσε, δημοσίευε στο διαδίκτυο.

Ήρεμος πάντα, ευγενής αριστοκράτης της παλιάς σχολής, ενδοστρεφής αλλά και μια ευχάριστη παρουσία για το στενό κύκλο των γνωστών, μ' ένα λεπτό χιούμορ που δεν του έλειψε ούτε ακόμη και στις τελευταίες μέρες της αρρώστιας του.

Ο θάνατος είναι πάντα μια οδυνηρή παρουσία, έστω κι αν αυτός που διαβαίνει "στα Σκοτεινά Μεγάλα Μέρη" έζησε μια ολοκληρωμένη ζωή. Η ανάμνηση του ωραίου περάσματός του απ' αυτή τη ζωή ας είναι μικρή παρηγοριά για τη σύζυγο και τις δυο του κόρες.