Ένας άντρας και πολλές γυναίκες

Ομολογώ ότι ίσως να μην αγόραζα ποτέ το βιβλίο του Χρήστου Φασούλα "Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΙΛΟΤΟΣ" (Μίνωας, 2005) βλέποντάς το απλώς στον πάγκο του βιβλιοπωλείου, γιατί από το ξεφύλλισμά του, το οπισθόφυλλο, τον τίτλο κ.λπ. δεν θα το κατέτασσα στα βιβλία που προτιμώ. Το πήρα όμως γιατί γνώρισα τον συγγραφέα ως blogger και ήθελα να έχω άποψη για το βιβλίο του. Τελικά βέβαια, δεν πέρασα άσχημα μαζί του. Είναι ένα βιβλίο "της πλάκας". Ένα βιβλίο με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αν κρίνουμε από το βιογραφικό του συγγραφέα. Ο ήρωας του βιβλίου, ο Χάρης, γεννήθηκε σ' ένα χωριό του Βόλου, όπως και ο συγγραφέας, το 1961. Και οι δυο, συγγραφέας και μυθιστορηματικός ήρωας, ακολούθησαν τους μετανάστες γονείς τους στη Γερμανία για τέσσερα χρόνια, τελείωσαν το Λύκειο στην Αθήνα, πήραν πτυχίο της Παντείου, ασχολήθηκαν με τα Μ.Μ.Ε., έχουν τον ίδιο πιστό, παιδικό φίλο, τον Ηλία και μόνο για τις γυναίκες του βιβλίου δεν μπορώ να πω αν ταυτίζονται και με τις γυναίκες στη ζωή του συγγραφέα.

Έτσι λοιπόν, παρακολουθούμε αυτή την πορεία του Χάρη-Χρήστου με μια αέναη χιουμοριστική διάθεση, με λογοπαίγνια σε βαθμό υπερβολής, με σάτιρα από την οποία δεν ξεφεύγει ούτε ο ίδιος ο εαυτός του. Το πρώτο ερωτικό ξύπνημα για την παιδική του φίλη Λίνα, γίνεται νεανικός έρωτας για την Αλίκη, την οποία γνώρισε στη Γερμανία, για να καταλήξει ερωτικός δεσμός και πενταετής συμβίωση με τη Χριστίνα, την οποία εγκαταλείπει για να παντρευτεί την Αλίκη, ενώ σχεδόν σε όλη του τη ζωή "συνευρίσκεται" με τη Γωγώ!

Το όλο μυθιστόρημα, η εξιστόρηση δηλ. της ζωής του ήρωα από τη γέννηση ως τα 42 του χρόνια, εμφανίζεται ως η κινηματογραφική αναπόληση της ζωής του καθώς πέφτει από το δωδέκατο όροφο, όπου βρίσκονταν τα γραφεία του καναλιού στο οποίο εργαζόταν. Θα επιζήσει; Αυτό θα το μάθει ο αναγνώστης στο τελευταίο κεφάλαιο. "Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος" είναι ένα βιβλίο ανάλαφρο και διασκεδαστικό για όποιον αγαπά το είδος αυτό. Ένα από τα θετικά του στοιχεία είναι ότι, διατηρώντας πάντα το ίδιο ανάλαφρο, σαρκαστικό ύφος, μας περνάει μέσα από σημαντικά πολιτικά και άλλα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Μοιάζει σαν μέσα στο ζωγραφικό πίνακα της ζωής του να ρίχνει σκόρπιες πινελιές από τη ζωή της Ελλάδας. Για παράδειγμα, τη δικτατορία, τους σεισμούς στο Βόλο ή στην Αθήνα, την πτώση της Χούντας και την επιστροφή του Καραμανλή, τις φοιτητικές διαδηλώσεις, την άνοδο του Ανδρέα, τις "ανίερες συμμαχίες" του '89 και τα ειδικά δικαστήρια κ.ο.κ.

Βρίσκω όμως πως η διαρκής προσπάθεια να κρατηθεί σ' αυτό το παιγνιώδες, σαρκαστικό ύφος, οδηγεί κάποτε το συγραφέα σε εξυπνακίστικες ατάκες. Φράσεις όπως "Το '96 έπνεε τα λοίσθια, η Αλίκη ανέπνεε στο πλευρό μου και μ' ενέπνεε, εγώ εισέπνεα διαρκώς τον άνεμο της αναζωογόνησης" αφθονούν στο βιβλίο. Επίσης πιστεύω ότι πολλές αναφορές και υπαινιγμοί που λειτουργούν για το σύγχρονο αναγνώστη, δεν θα λένε τίποτα σ' ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον (ακόμα και τώρα σε μια γενιά που δεν έζησε τα γεγονότα). Για παράδειγμα "τη μέρα που στήθηκαν οι τέντες στο Ωνάσειο" (πετυχημένη ειρωνική αναφορά στην αρρώστια του Παπανδρέου) ή "Άνοιξε τη τσάντα της-καμιά σχέση με τη τσάντα της Γιάννας" και αρκετά άλλα παρόμοια απευθύνονται και γίνονται κατανοητά μόνο από τους ανθρώπους της εποχής μας. Αποκτά δηλ. το βιβλίο ένα πολύ επικαιρικό χαρακτήρα.

Η συνέχεια θα δείξει αν ο Χρήστος Φασούλας (που ήδη εξέδωσε και δεύτερο μυθιστόρημα) θα δώσει κάτι ουσιαστικότερο και ωριμότερο από το πρώτο του βιβλίο.